Alle inzendingen over afscheid

Iedere jeugd is anders Elk mens is verschillend de één is moedig de ander heel welwillend generaties en culturen verschillen van elkaar de één z'n jeugd is leuk die van de ander juist heel naar. Vanuit het dieptepunt omhoog en daarna weer omlaag iedere jeugd is anders maar die van mij is gewoon vaag Ik lach en ik huil en voel me soms…

tijd is stout en ouder zijn is vel over been alleen is overkomen slootje springen beginnen zoals gifsla bloeit bloed rozen klappen één hand geen geluid sluit poort moord roept brand gang bang samen is pijn sluis loopt vol licht een schaduw schijnt fel priester ken kan jij mij beter dan ik woord voor woord god maar! begrijpen doen zij…

Je spreekt van vroeger op dit late uur als kalend behang en vergeet bijna te ademen Het gesprek stokt in een slok troebele nasmaak van oud zeer De pleziertjes van weleer zijn verdronken in een toevloed van teveel en te vaak De passie is niet meer dan een verfrommelde foto in een diep verborgen gevoel Waar de tijd zwijgend ons…

Laat mij nu maar in stilte sterven heel ver van alles en van iedereen Ik wil niet langer lopen zwerven laat mij maar sterven, heel alleen Breng mij nu maar geen kransen die hebben alle waarde verloren In stilte maak ik mij de balans en enkel mijn innerlijk kan ’t horen Geef mij ook geen loze woorden hoe goed ik wel zou zijn geweest Dat…

Vroege zonnestralen schieten door ontwakende ogen in een gesluierd gezicht Dreigend grijs gedonder wordt vlotjes ingeruild voor blauw met stapels wit Aantrekkende wind brengt de zee dichterbij zilte lucht rust even uit op mijn flauwe huid Het zwerk van deze stad biedt werk voor duizend Turners Vanuit een hoge toren raak ik haar…

van de Lützowplatz niets dan druilerigheid geur van natte bladeren nog een taxi die wacht zij die afscheid neemt of mijn verlangen in haar handen verborgen eerder die avond guirlandes slap van verveling aan de bar van Hotel Berlin als elke avond krabbel ik wat ik zie en voel op bierviltjes op visitekaartjes en knik als de barman…

Last Post in Genua Gaat me door merg en been Een zwijgend peloton Laat de wereld zien Hoe verslagenheid verbroedert Groots eerbetoon aan Wouter Die het leven liet Onderaan de Passo del Bocco Had het iedereen kunnen gebeuren Zijn equipe voorop Door de straten van Livorno Indrukwekkende beelden Een dolk in mijn hart…

Een zich steeds herhalende beweging, het tij der seizoenen doet ons leven en dat echt jaar in jaar uit. Zo verstrijken opeenvolgende jaren, schuiven wij allen wat op in de tijd en dat echt jaar in jaar uit. Wij lopen trager waar jaren versnellen, de fleur vergaat de geur raak op en dat echt jaar in jaar uit. Geld en het goed in…

je tong geslepen evenals het mes gedreven door innerlijke twijfel uit evenwicht geraakte gedachten verstoorden de balans die nimmer in harmonie zou geraken overdonderd door gecreëerde chaos vlijmscherp gadeslaan hoe hetgeen er ooit was geweest uiteenspatte het regende over de konen…

Er zijn al zoveel heen gegaan die ik mijn vrienden mocht noemen in de tijd die voorbij is gegaan... Afscheid nemen doet pijn... Omdat ze er niet meer zijn. Kon die tijd nog maar terug komen. Je kunt er alleen nog maar van dromen.…

wier waait met de netten mee de zon rust op een mistbank boven hare majesteit, de zee het stromeisje schenkt ruimschoots wijn en dein, turft de dekzwabbers geronseld per dozijn de zeilen bol, het zeeschuim op de rol recht ze haar rug met haar kop pal voor de wind verdwijnt het schip op de valreep wankelt een vader schreeuwend om zijn…

heb je dan niet gezien dat ik al jaren geleden ben uitgestapt terwijl jij op dezelfde manier doordenderde verloor ik in de loop der jaren het plezier ontspoorde mijn wagon al snel en hoe ik ook probeerde jou te waarschuwen voor het rode seinlicht om ons te behoeden voor een ongeluk trok je een zware wissel op mij langzaam…

Er was die lege stoel sinds jij bent weggegaan. Ik kon er niet meer tegen, ik heb hem weggedaan. Wat heeft het eigenlijk voor zin, ik weet het al te goed, maar ‘k denk zo bij mijzelf dat ik toch leven moet. Jij vult mijn leven, zo het vroeger was. Met dagen vol geluk en vrolijkheid, als was het gisteren pas. Houd ik mijzelf nu voor…

Een witte roos bloeide op het vale veld, roos van de dood te midden der gewonden een jong gezicht had in zijn laatste nood de vage schaduw van een lach gevonden. "Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen zijn weke hand zocht tastend naar een maat ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.…

zo vaak voor de laatste keer gekeken naar de maan voor de laatste keer gedachten aan jouw naam vergeten voor de laatste keer omhoog naar de sterren verder en niet meer omgekeken de laatste keer beleef ik beleef ik jou telkens weer…

weken nog dacht je te gaan en plotsklaps ging het beter taartjes rukten we aan spelletjes werden gedaan je werd bijna een grote eter toch nog meer tijd gegeven misschien plannetjes nog gesmeed al waren ze o zo klein het mocht uiteindelijk toch niet meer zijn het haalde je in, tegen je zin de…

Zij steelt de wind, vliegt verder dan ik dromen kan. Vergeet de tijd, trekt de aarde rond om dan zomaar voor mijn ogen te dansen in het licht van een andere lente.…

Overal waar ik ga, neem ik jouw foto mee. Vastgeklemd in een klein knijpertje. Al vijf jaar zeul ik je zo mee. Je glimlacht op dit fotootje. Dit mag allang niet meer. Een pasfoto moet nu ernstig zijn, dingen veranderen steeds weer. Ik weet waarom je lacht, het was die fotograaf. Zijn hoofd onder een doek, riep hij luid: "Het linkeroor…

je nam je schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen…

Jij zag, de zon kwam op, scheen in de kamer zette alles in een lichte gloed, jij zag, de dag vorderen, de zon verliet de kamer, de warmte achterlatend. Jij zag, de zon langzaam verdwijnen wij keken mee, met jou en de verdwijnende zon. Jij sloot je ogen, na nog eenmaal in de rondte te hebben gekeken, de zon ging onder.…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

Toelichting: Nora Storm is op 65jarige leeftijd overleden. Ze was een begrip in Rotterdam en ver daarbuiten voor haar werk voor mensen die buiten de maatschappij-boot vallen. Ze heeft haar naam eer aangedaan. Ik draag dit korte gedicht op aan die vrouw van weinig woorden, veel daden! Dé Nora Storm is gaan liggen maar het slechte weer…

en wat als de lucht die blauwer dan blauw kan zijn blijft en niet weg gaat als de lust die roder dan rood tegen het weten in kan zijn voelt en blijft dan lief, wat dan als het niet waar is…

Hoe schrijf ik mijn woorden als herinneringen zoveel mooier zijn? Hoe dicht ik mijn zinnen als gevoelens zoveel dieper gaan? Hoe vertel ik anderen nog wat er was zo tussen jou en mij? Maar lieve lief, ik vond nog wat oude woorden van vele jaren terug. Want.... "Ja ik wil" die Lelietjes van Dalen, zo weer voor je halen…

Binnen aardse muren, op de eindige flanken van leven en gedurig verduren, valt de avond over de dag zonder morgenlicht. Een onbewogen stuiptrekking tart het laatste beter weten. Een gelaten vertwijfeling ten hemel gericht. De handen ineengevouwen tot een onafwendbaar lot.…

de subtiele verwijdering het doelloos staren de eenzame mijmering het verlies van jaren de gesmoorde vragen het berustend gelach de vlinderloze magen het gebaar ten gedag de zinloze kus het zwijgend bewijs de laatste bus einde reis…

het land verlaten vreemde ogen staren in de eeuwigheid die wij langzaam aan verliezen het gevecht om de geest is laveloos tempeliers bewaken de rots vol trots bedwelmende roes glas rood bloed het weet je te vangen zonder handen te klappen zelfs geen één geluid gaat boven bidden uit zoekt duisternis in lak zakt altijd richting zwaartekracht…

Raar Al bijna 38 jaar ben jij mijn broer En we weten nog steeds niet hoe het moet gewoon goed met elkaar omgaan er is altijd wel iets waardoor ik - of jij- door dreig(t) te slaan de pijn van de 38 jaar golft in mijn lijf het gezin was verward wij toen en nu ook ik hou me groot maar ik voel me zo klein in leven allebei maar wensen…

In lange rij achter je kist geen mens die drie dagen geleden wist dat hij vandaag hier lopen zou zò diep bedroefd "t is koud en kort de plechtigheid dan denk ik met verbittering van nu af aan ben jij, Herinnering…

vergeef de zondaar die je aanstaart vanuit een ver verleden een ontmoeting als messteken in hart en buik draait het leven zijn rondjes vallen diep..... verstild de scherven in de tijd…