Alle inzendingen over individu

Men noemt mij mens Ofwel homo sapiens Anderen zeggen knul Sommigen zelfs lul Een leraar vond me dom Mijn vrouw vindt me lief Mijn chef een rare pief Een politicus zag me als rood Een griet vond me stom Bij de een ben ik briljant Bij de ander een dilettant Een nudist ziet me graag bloot Papa vindt me slim Volgens Sjors ben ik Sjim…

De maan is mijn dode spiegel ik verlang zo naar een vrouw in mijn beweging, hunker ik weiger ik, steiger ik, tijger ik hijg ik, slik ik mijn dode spiegel is mijn vrouw kom bij me, hou me vast hunker samen, laten we naakt zijn ik huiver, maar voortaan niet alleen streel mijn ego, laat tranen varen samen varen mijn dode spiegel is mijn…

Moet je zien hoe hij een draad trekt om de mensen heen om de dingen en wat fictieve waarden recht zijn speeltuin in hoe er buiten de lijnen slechts halve waarheid bestaat en het wachten op zijn grillen om een steen te werpen om te zien of er een rimpeling ontstaat met kleverige handen weer gaat wikkelen want het is nooit af het…

als ik jou of jou zie zoals ik denk die je bent je toelach en spreek over je mooie zijden bedreig ik je dan of vertel ik dat wat je hart verwent voel je dan wel dat ik slechts aardig wil zijn maar enig bezit wil vermijden als ik jou of jou even op een troon zet aan mijn hof wees dan niet bevreesd ik bewierook je ziel soms gewoon…

Wat ben ik? De snelheid, de wind? Ben ik het rijden, de auto waarin ik me bevind? Ben ik m’n ogen? Mijn oren, mijn mond? Ben ik het zien, het horen, het woord dat ik vond? Wie ben ik? Mijn hart of mijn denken? Ben ik mijn hand waarmee ik jou, of ons kind kan wenken? Niets, niets, ik weet het niet – wat van mezelf te vinden…

De blonde leeuwen met hun gemelijke koppen, trekken rondom lopen kringen in het losse zand, aleer zij door de brandende hoepels springen - Een koperen pauw draagt in zijn snavel je spiegel - Jij Narcissus die naar haar evenbeeld kijkt Ik: altijd bezig je ongrijpbaarheid te bezweren in het net zo efemere*) van de liefdesdaad…

Het is in het verschijnen der dingen dat de mens zijn bestaan kan hervinden na het ongebreidelde rijmelen transcenderen in verheven gedachtengoed af en toe moet ik mijn pezen spannen om weer in goede relatie met de aarde te staan * zoals ik de Yucca verplant even de illusie wek van iets grootser maar de bestemming weer afgrens tot een…

zeilen gaven een hemel aan het podium in een ruimte van lucht waar stoelen leegte kenden daarboven vaak de ouden van de dag die nu en dan de ogen naar de aarde wendden beneden zat toekomst geringd met gerucht in het gras lyrische zielen afzonderlijk bij elkaar bij het buffet leek het even een gemengd ras…

Niet langer een blinde vlek willen zijn Het water dat wacht tot het paard eindelijk drinkt Genoeg om me heen gekeken nu Ga ervoor staan…

zo laat nog in de avond zeker deze dag nadert zijn einde prevelt mijn stem onderwijl het gebed van wat was over vandaag dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven en verguld een balsem van rust stilte rond de ziel al raak ik door de jaren immer…

Te intensief dat hoorde je wel vaker van die wolf, dat beest en ook ik ben die eenzame mens geweest zo liep ik dagenlang van geest naar beest van feest naar geest met zonderlinge gedachten zo liep ik dagenlang van angst naar lol ging ik helemaal uit mijn bol totdat ik mijzelf vond in mijn hol zat er geen limiet aan mijn plezier…

even verder kijken dan mijn neus lang is de zonopkomst en de vogels zingen hun lied een traan een lach en dat is wat ik nu zie…

Laat je die links liggen omdat rechts meer voor de hand ligt of kies je weer Keizerlijke kleren zo vaak afgewezen omdat jij volwassen bent in mijn hart een kind gebleven aan de wereld vast in de natuur een vriendschappelijk verschijnsel dapper spelend met de wind laat je vlinders vrij vergaderen afspreken dat ik mijn gedrag verander…

dichters pureren bestaansredenen tot vingerwonden en daar de wereld in zien het knopen van gedachten zij zenden een web van substraat en synchroniteiten op de kleinste voorschoot ligt een diepe wereldhaven nucleaire onderzeeërs gedijen er in wulpse weelde Ik leef in een frigozakje het licht van buiten voorbij stralen naar…

Verhard en ondoordringbaar is mijn chitine. Barricades te hoog om te veroveren. Mijn hart, verborgen achter een wand van gekwetste dagen. Herinneringen die geen herinneringen mogen zijn, doen zich te goed aan open wonden die niet willen helen.…

Je zei dat ik groen was maar ik voelde me zwart op het palet van mijn dromen waren kleuren slechts oorzaak in het vervolg, de nachten blauw maar dat was voor jou niet genoeg alles was helder in duisternis gehuld misschien kon ik maar beter zwijgen en de bloemen voortaan buiten zetten.…

Ik ben ik Ik ben niet mijn toekomst Ik ben niet mijn verleden Ik ben ik Hier in het heden…

nog eenmaal kijk ik om en zie mezelf daar staan onopvallend gelijk ieder ander zichtbaar in gedachten opgegaan denk ik daar wel gaat nu door me heen sluit daar wel de ogen hoor enkel geluiden van een vroege vogel maar mijn rug is gebogen alsof een boom mij verzwaart denk ik daar wel of wordt mijn lijf in het verleden bewaard…

ik stam uit deze bedaarde aarde mama laat mij met rust teruggetrokken heb je mij voorheen jouw vrucht nu richt ik op spreid en bloei een eigen ruimte in het licht ik ga niet meer dicht…

de boer is slim zoals dat hem betaamt hij mijdt het maaiveld hij heeft zijn hoofd te lief en gunt dat anderen niet omdat die toch niet weten wat met die rijkdom aan te vangen…

ik bel aan brekelijk een stem en toch zwaait een deur open verwacht steun onvermijdelijk de broze vrouw kan niet anders overgeleverd stofzuigen valt haar zwaar dweilen deed zij terwijl ik haar boodschappen ze is niet gek en ik praat met haar ze zegt, zeg maar Mara ik sla een 5-euro-biljet af, neem ik aan ik trek een deur achter…

Doelloos liep ze door de stad had huis en haard verlaten haar kleren kwamen uit een voddenzak en zaten vol met gaten Een oude tas met wat spulletjes droeg ze los over haar schouders haar grootste schat daarin was een foto van haar ouders Ze wist dat ze hen pijn had gedaan fouten gemaakt, deed alles verkeerd maar nu na maanden gezworven…

ik ben ook maar een mens zo sterk en kwetsbaar kwetsbaar sterk balancerend op de grens van geven en ontvangen ontvangend incasseren hartgrondig geven soms dood en doodlevend vaak door ik weet niet wat gedreven hij die zegt je bent mooi of hoi, jij ja, die jij het wordt in mijn hart geweven als je hoofd in een eeuwig…

gepurgeerde dood en hij speelde voor lijk omdat hij er tijd voor had gefakete choreografie een stilettogevecht met de gevreesde Hein gekielhaald onder z'n matras terugkeer van het zompige luchtbed verstikkende overdaad van de slaap de geestrijke windschaduw in de wereldhaven van de schepping deed de aarde onder zijn bed kapseizen…

Hij ploegde met man en macht Handen zaaiden concepten Onder de hete zon Een lovend woord gaf zeggingskracht Toen het over bloeien repte Wist hij dat hij het kon Hopend op een oogst vol pracht Velden vol verlepten Tot hij opnieuw begon…

de tijdsoldaat voorbij de lege ruiten nestelt zich in parallellen en meridianen en vraagt mij om de ogen te sluiten doch in woekering en met psalmen kreunend durf ik mij niet te uiten de spiralen van het universum reiken mij meermalen de sluiers van het stof maar ik zet tegen beter weten in steeds weer de rouwmuur zonder vensters neer…

Breek op en verdwijn in de nacht; zie niet om naar het huis van uw hart. laat uw leven liever vergaan en verbloeden in eenzaamheid dan nog langer de wegen te gaan waarvan iedere steen u weer zegt wat gij hebt misdacht en misdaan. ga heen en weiger te staan voor de bloedraad van een gericht waarin gij uw jeugd hebt verteerd, uw gloed en uw…

mij is het hart benauwd alsmede eveneens en ook het hoofd gedachten vies en vuig gaan door het vuile water van mijn perfide geest mij rest slechts de vaat van het eind maar dat is zoek…

het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik ook aanraakbaar met handen maar dan zo gering van lijf zo ben ik ook ja, de voeten geaard maar de geest onpeilbaar diep ze kan nochtans leeg zijn of gestuurd worden door een bovennatuurlijk brein ik voel leven op weg naar de dood zie de zon in mist ervaar ijs in…

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet..? ik ken een grote kerel... Piet die is 2 meter 9 maar als ik met hem praten wil dan is hij zo verlegen u bent wat dat betreft een vent en stressbestendig tot het end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast god dat kan gewoon niet missen...…