Alle inzendingen over filosofie

Toen ik jong was dacht ik: uit de wereld pers ik al het sap. Mijn leven zal dat niet bederven. Ik pik wat ik kan krijgen: de krenten uit de pap. Ik zal mij veel rijkdom verwerven! Toen ik ouder werd wist ik: Het ging anders dan ik dacht Om intens gelukkig te kunnen leven. Veel van wat ik vroeger had bedacht Had ik intussen opgegeven.…

Verleden vergleden naar diepe meren, waarop het heden vaart schatten van levens vergaard en roeit door nieuwe nevels van begeren Arme Eroos, een blijvend streven onrustig en broos als de vluchtige woestijnroos met feeëriek licht: alles vergeven. Dromen waarin het is volbracht ontmoetingen volledig voltrokken zo kalm als nooit is gedacht…

De loop der historie verloopt zéér weloverwogen, ook al dacht en denkt men van niet. Alles ligt vast en is tegelijk vrij gelaten. Wij zijn een speelbal op de golven; afhankelijk van de golfstromen. Mensen zijn mieren in het zand: proberen hun eigen luchtkasteel onafhankelijk te bouwen. Ik doorzag alles. Het was het énige wat het leven van…

Als schemering de vormen doet vervagen en kleuren hun helderheid ontneemt, als uit de ruimte boven ons het duister neerdaalt, nauw merkbaar de dag onder zijn hoede neemt, dan komt de nacht tot leven. Als het gezang van vogels allang is opgehouden, alleen de nachtegaal nog éven excelleert, als vos en egel uit hun schuilplaats zijn gekropen…

ik altijd maar dat ik de wolken drijven de vogels vliegen en dan ik die er naar kijk kan ook wel zonder mij maar ja hier ben ik en wat waren de vogels en de wolken zonder mij wolken en vogels weten niets van zichzelf ze bestaan niet zonder mijn weten maar evengoed zeg mij wat ik weet vermoedelijk bijna…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven. Sta stil, al is het maar een korte tijd, want er is veel wat nu plots helder wordt, wat in het kalme licht verschijnt…

onder de vlierstruik van de oude woordhut luierden letters in het mulle zand overmoed en fierheid, hielden ze in stand omarmd door het woord dat de meester had benut het teken in ziel en vaandel gegrift zachte avondwind blies het verweerd signaal uiteen erf geëffend met wat sprokkelhout zonder grafsteen vergeelde foto in een album van schoolschrift…

Hoe kan passie doven als’t vuur blijft gloeien en sissen en asse in strijd en hitte weer vlam kan vatten en vingers zich verbranden aan het willen verlammend vernietigen? Hoe kan passie doven als het kleed van verlangen in heftigheid de wind laat aanwakkeren en de roep naar open-bloeien en groeien versterkt en er dansend wordt gewalst…

Hoog boven het landschap vermengen zich water en vuur op een wolkenterras, daarin schuilen woordkeuzes onhandig uitgestoven in de ochtendwind. vormen strekken zich aan de hemelrand in zachte en subtiele wezens vermomd in onszelf zoekende naar een kier in de nacht. om zelfstandig de juiste zin te vinden die alles vastlegt in een keer,…

Importantie wordt gedragen op de vleugels van potentie van de kracht van ieders bestaan: 'zie mij eens gaan' 'zie mij eens staan' Als die kracht,in feite “die tijdelijke macht” intrinsiek afzwakt worden het veelal vleugels van chagrijn en venijn zich vijandig, zwetend, wetend, verhullend waartoe de mens in feite naartoe wordt…

Zoemende zoemer, zoemende bij eeuwige zoener van bloemen, geuren, kleuren after likeuren trillende, rillende wemelslag elfen vlieger in de vleugelslag van ringende ringen nachten van wachten scheervlucht in gekraakt sonar zoekspel van onaantastbaar jagen naar een nieuwe horizon zoemende zoenende bij, zo na-bij zonder midzomernachtzoen…

de nacht valt in het leven trekt zich langzaam terug en vlucht in opgetrokken muren geen klank, geen toon verliest zich in de straten het woord valt stil wat zeggen wil er valt niets meer te praten een lamp gaat aan zo'n schamper licht het heeft geen kleur geen geur het zal natuurlijk nooit echt duren de nacht valt…

Snijd van de struik de seringen stel de bloemen in een aarden vaas   Zoals de aarden vaas draagt glad juweel van geworden kennis van zijn kleien oorsprong de herinnering sluit gij met het laatste doen van uw handen uw verlangen in de vereniging van de bloem met de aarden vaas…

De golven van mijn tijd In regelmaat Van mij af Op mij af Golven Pieken Dalen Zonder mij geen mens Die ziet wat komt Wat gaat Wat stijgt Wat daalt Zonder mij geen vloedlijn Geen eb geen vloed Geen piek geen dal Ik bepaal wat hoog is Wat laag is Ik vorm de golven De golven van mijn tijd In regelmaat Op mij af Van mij…

Het liefste wat ik heb is elf geworden. Feestje. Daarna ging het liefste wat ik heb naar huis met het liefste wat ik had. Het kleine meisje met het grote. Ik met mezelf. Zo vrolijk. Want het is goed om ooit iets te hebben gehad. Het is beter dan nooit iets te hebben gehad. ------------------------- uit: 'Enkelvoud', 1991.…

zomerlang heb ik gezongen minnestreelde liefde als be-leven woorden aan Zuiderwind gegeven weemoed ver verdrongen mijn longen vol gezogen met bossen en wild geurende weide de drang die me leidde naar volmaakt vertogen op mijn doelloos dolen dingen gekoesterd en beluisterd achter tonen van violen verscholen duizend namen heb ik gefluisterd…

De geest is meeslepend in zijn kwetsbare naaktheid, behoeder van een onderhuids en schuw geheim, dat zich in tijden van ontroering – even - haar grootse intimiteit blootgeeft. Maar in sprakeloze wanhoop, als het licht van de duisternis herpakt in de seizoenen om een herwaardering strijdt, naar hogere ruimten stijgt waar het – evenzo…

Geluk zit tussen twee wolken; verschijnt een poosje en zo vluchtig als het moment dat alles samenvalt uiteenvalt in buiige bewolking.…

In het venster verschijnt een gezicht vorm die nog verder die te gaan in een cultuur van woorden, geërfd uit het domein die ik nooit kende. Taal, geslepen op de kansels van dromen gekneed op bedden in genot van eenzaam licht, gebruikt als herkenning van leven en dood, wapens in strijd tegen toeval, list van het lot. Alles zien is niets…

lees wat filosofie van vroeger dagen en je vraagt je af hoe ze zo konden denken maar dat is ook zelf een filosofische vraag je denkt aan het denken terwijl de avond valt en veel later aarzelt het ochtendlicht maar zie daar is de regenboog en in een donkere regen de zon…

Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Zonder dat je het wil, of dat je er maar iets vóór of áán hoeft te doen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Waarvan je denkt als het kon zou ik het "anders" overdoen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Die je eigen ik vol in de kern raken En je vaste patroon verstoren…

Vandaag las ik iets over Kant alweer een tijdje geleden dat ik iets over hem las vraag mij echter wat hij dacht zal ik zeggen dat hij elke dag dezelfde wandeling maakte maar wat dat heeft dat dan met zijn denken te maken ? Waarschijnlijk alles Maak dus elke dag dezelfde wandeling en je begrijpt Kant…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten vervreemd van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, zijn licht gespeend van sterren die opstijgen als het avondrood zijn vleugels openslaat. Uit het gezicht van uitdrukkingloze goden die stilletjes verdwijnen in een overdaad van overmacht en overgaat…

De waarheid is een strenge meester, als je die op zijn woord gelooft. Het is altijd weer schuiven en wrikken om alles op zijn plaats te laten vallen. Misschien moeten we met minder genoegen nemen en elkaar niet te veel opnaaien. Want of het allemaal ook werkt zul je in de praktijk moeten ondervinden…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: - Hij eet van 't leven al wat lekkers smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt. Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, - tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter…

Wie nog tranen over heeft zal zich daar tegen moet weren, of opgaan in een bodemloze wereldzee, waarop zwarte zwanen leren zich spiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, te wijken voor alles in het nietig menselijk stof, geen pakkende gelijkenis en worden ideeën snel geschiedenis, verleer mezelf niet te overschatten. Verwen…

Van God los.. we hebben nooit echt aan Hem vastgezeten dat hebben we er zelf van gemaakt! Mensen kunnen zich beter verbinden met mede-mensen met zo'n verbintenis ben je nooit van God los!…

ik denk dus ik ben dat kan ik wel denken maar wie zegt mij dat het zo is ? dus vraag er eens naar vraag eens wie je bent aan de ander, zucht altijd dat vragen altijd dat vragen naar wie mij zegt dat het waar is en dat ik me niet ongerust hoef te maken, nergens over oke, nu is het genoeg slaap lekker schatje ja slaap…

Dichter: Hef aan, hef aan toch, nachtegaal! Indien ik door dees bossen dwaal, Is 't om uw lieve stem te horen! Laat duif en koekoek niet aan 't woord; Voor die hier gaat en u niet hoort, Zijn schrede en tijd verloren.   Nachtegaal: Gij dwaas! 't is niet voor uw vermaak, Dat ik mijn zoete zangen slaak, Ofschoon 't uw eigenwaan zo schijne…

wij overschreeuwden de dood met onze eerste ademtocht hielden zijn schaduw in groeispurt buiten ons blikveld pas later in verantwoordelijkheden nemen kwamen we hem weer tegen risico’s werden afgedekt in gezamenlijk overleg hoe lang er recht was op leven met een lach zijn wij toch onverwacht als vrienden uit elkaar gegaan het…