Alle inzendingen over ouders

Bij de hoedenzaak H. Witting en Zn., begonnen in 1876 aan de Oosterstraat 51 in Groningen, is het uithangbord een megagrote, witte hoed, alsof ze reuzen als klanten hebben. Mijn moeder vertelde mij dat mijn vader daar zo graag zijn alpinopetten kocht. Jaren later heb ik daar, niet wetend dat mijn vader daar alpinopetten kocht, een chique…

Zij staan overdag paraat zij waken 's nachts zij slapen als het gaat ze zorgen als er gezorgd moet worden ze troosten als het nodig is ze doen wat er wordt gevraagd de zorg eindigt pas als het stopt de zorg stopt pas als het eindigt de zorg houdt pas op als zij zelf komen te overlijden als een afscheid komt van hem of haar een leven lang…

Dromen komen soms tot leven Hier en daar dralen ze om ons heen Ze lijken te glinsteren en vervullen harten met hoop Hier ben jij geland Gehuld in liefde en warmte leef je om ons heen Je oude hart klopt gestadig Je woorden zijn sterk, je gedachten jong Verlaat nu niet dit pad dat hoop ons gaf Waak ons niet uit deze droom…

Toen ik klein was leek mijn vader als een reus zo groot en als hij ging vertellen kroop ik op zijn schoot. Dan was hij politieman, bij de brandweer of piloot, was in het leger, politicus, ja, voor mij was hij héél groot! Ook was hij knap en sterk, zo wilde ik ook later zijn.. Maar nu ik op die leeftijd ben is mijn vader opeens klein…

Opgroeien zonder problemen je zou ze de kost moeten geven mensen die menen de normaalste zaak het gaat vanzelf het hoort toch bij het leven Je dochter nu nog elf lijkt zonder dat ze ziet een ontwikkeling door te maken met sprongen van plezier en vallen vol verdriet Helpen kan je haar niet zonder de gedachten hulp leidt tot achterdocht…

dag vader hier is uw zoon ik heb papier en een potlood maak maar een schets van de wilde eenden in de lucht ze worden vast vloeiend van lijn of komt er een onderbreking bij alles wordt onnodig verfraaid er is weinig nostalgisch aan lukt het een beetje met de schets of glijdt het potlood langzaam tussen duim en wijsvinger weg dag vader…

Terug van vakantie vlooi ik door de post. Er is een ansichtkaart van mijn moeder. Sinds de dood van mijn vader gaat ze elke zomer naar het buitenland. De Jura, dit jaar. Dat ligt tegen de Spaanse grens, had ze gezegd. Ik beaamde dat. Ik spreek haar niet meer tegen. Ik bekijk de kaart. Op de voorkant een dorp in de bergen.…

is het niet te bevatten het gemis hemelsbreed vanaf het moment dat jij voorgoed jouw ogen sloot totaal onverwachts zonder een woord van afscheid stelde de dood ons voor een voldongen feit jij zou nooit meer de zon onder zien gaan vogels horen fluiten jouw kleinzoons op zien groeien de kinderen bellen nu doe ik dat maar dan anders…

De sigaret plakt aan zijn onderlip, hij knijpt zijn ogen bijna dicht, deelt kaarten uit: een nieuwe ronde. Je ziet een klein, oranje vuur dat in zijn mond wil kruipen, lijkt het. Hij zwijgt. Rook langs zijn neus en voorhoofd. En dan opeens zijn linkerhand, smijtend: een troef op tafel. De stompen van zijn bolknaks, groot, die onder duimen…

Ze had het 'boek' bijna gesloten toen keek ze in de spiegel zag haar ´face´ en dacht "die is nog geen tachtig" en ging meevaren in de vaart der volkeren: OP FACEBOOK!…

ik heb geen vogel meer in de hand ze zijn vertrokken laagvliegend over het land natuurlijk heb ik ze geleerd zich weg te scheren pas na een puberaal proberen begonnen zij dat te leren toch zie ik ze graag cirkelen boven het oude nest maar het te vaak landen geeft soms wat stress uitgevlogen naar eigen huis en haard…

(OPDRACHT VAN DE BUNDEL ,POEZY’) Gunt gij 't, hoog vereerde Vader! dat een zoon U hulde bied' met de eerstling van een ader, die nog ruwe zangen schiet? Dat bij drie en twintig jaren, in uw weldaan doorgebracht, met de galmen van zijn snaren (ach! hoe min!) te erkennen tracht? Voor het sterflijk oog verborgen, richt de Koning van 't…

Ik ben niet, ik ben niet dan in uw aarde. Toen gij schreeuwde en uw vel beefde Vatten mijn beenderen vuur. (Mijn moeder, gevangen in haar vel, Verandert naar de maat der jaren. Haar oog is licht, ontsnapt aan de drift Der jaren door mij aan te zien en mij Haar blijde zoon te noemen. Zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts, Haar gewrichten…

Over moeder dochter is al vaak geschreven. Nauwelijks over die van vader zoon. De eerste wordt vaak overdreven. De andere vind men vaak gewoon. Niet dat je relaties kunt vergelijken Daarvoor ze zijn te specifiek. We zijn al blij als het botert Ze zijn en blijven toch uniek. De basis onder beide relaties Is het wederzijds respect. Al zal…

Ontslapen de 9 juli en 24 augustus 1801 De gouden zon verdwijnt, En de avondstar verschijnt Hoog boven zee en landen; Zij, wenkende de maan, Steekt 's hemels lampen aan, Om voor de nacht te branden. De roerdomp bromt van verr', En de uil krast ginds en her, De vledermuizen zweven; Der dorpsklok hol geschal Wenst goede nacht…

Haar oude ouders zonder oude spullen die hun beroofde hoofden van nog gekker weg wilden trekken, zijn op droge benen hierheen gekomen, hopend op gedogen. Hun Heer kwam mee, die kan hier ook aanbeden en hun Maria heeft ook hier die ogen. Hun tenen schieten wortel in hun schoenen. Hun woorden durven zich niet te vertonen. Ze krijgen tweedehandse…

hoe daar opeens het gevoel van lichter was opgetild uit een moment de lach de ogen haar gezicht mijn kleine kind zo vrolijk en zo teer en jij met slechts twee woorden snijdend door mijn ziel zette mij terug neer…

Dwars door de spiegel zie ik op een morgen in december decennia verdwijnen. Op mijn vaders knieën rij ik spoorslags door de beemden langs de kronkelnete door de hoge gele rogge over de Hodonkse akkeren. Mijn moeders schoot is zacht. Zij streelt mijn angst weg voor gruweldromen en spookverhalen. Zij kleedt mij aan voor school en stopt nog…

nergens nog vreugde: als hij haar ziet is het al avond. als zij hem ziet herkent zij hem niet. dat zij toch niet heeft te klagen, dat zij woont in mooie kamers. zij kijkt niet op wanneer hij liegt, zij is vergeten dat bij het vuilnis van de dag soms zilver wordt gevonden. of sleutels en een jas. oud brood dat zij in water weekt…

zo vaak hebben wij naast onze bedden gestaan luisterend naar stemmen vol venijn en bij het licht van de maan droegen wij hen op onze schouders wij leken kinderen zonder ouders die niet spraken over pijn…

waar wateren zich voegen lijken oevers op elkaar gaan tranen naar zee als vogels over dunne huizen vliegen, wuiven wolken schrilheid weg met regen en wind ruimt het vuur, rest de warmte van het tastbare woord om elke ochtend dezelfde dingen te doen, het water te koken, dagen te lengen…

‘Ons zijvertrek is alree door de zonne verguld, Hier zijn we nog zacht in schemer en schaduw gehuld, Mijn zoontje rust in zijner wiege zo stil, Dat ik het lieveke liefst nog niet wekken wil. Vandaag is mijn dromerke jarig. Een keurig tooitje Omgeve en siere mooi zijn schommelend kooitje. Bij zijne ontwaken zal met de geurende rozen Om…

Ik denk ik moet hem vragen... Ik denk ik moet hem vragen hoe mijn kinderjaren waren hoe ik geboren werd in 't ouderhuis hoe mijn moeder mij gedragen heeft de maanden voor mijn eerste schreeuw de ruimten vulde van hun thuis. Ik denk ik moet hem vragen wie zijn ouders waren hoe mijn moeder mij beminde hoe zij 't harde leven droeg hoe haar…

Wat ik nog van je heb is het gehoorapparaat en de leesbril je kan ze altijd komen halen wat ik ook nog van je heb zijn je gedachten die zijn inmiddels met mij vergroeid zodanig dat ik bijna jou ben die ouwe zeur, maar vooral geduldig in het aanhoren van mijn falen.…

Wanneer de moeders eindelijk slapen verflauwt de onlust van de zonen. Zij leven op en wrijven zich de handen: de nacht is pas begonnen. Het uur van misdaden en dromen heeft reeds geslagen. De straten zijn vol levensgrote meisjes, ontvoeringen en drinkgelagen. De zoon verlaat het huis, treedt als een zon naar buiten in de sneeuw van het…

Dit is haar strijkbout, zonder lampje, het snoer bekleed met grijze stof die over twintig centimeter rafelt: daar liggen draadjes bloot, gebarsten plastic, bruin en geel. De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer. Ze legt een…

Is puur Altijd puur? Ik heb smaken vergeleken Daarbij is vaak gebleken Het smaakt vaak zuur. Om, over al die troep maar te zwijgen Die je nauwelijks door je strot kunt krijgen.…

Maar langer nog dan levenslang hebben hun kinderen. Hoor ze tieren naar de wolken, zie ze schrijven met verbeten smoel: verzen waar het bloed in woelt. Ouders hebben het gemakkelijk. Ze gaan dood. Dan is het op. Wij gaan verder. Zullen onze wonden likken, wees zijn, onze afkomst eerst verloochenen en dan weer machteloos omarmen, schrijven…

zij zwaaide haar scepter over onze jeugd soms was er vreugde maar die sloeg zij even hard weer neer als dat zij opgekomen was wij waren kinderen zonder keus geloofden niet in sprookjes wel in een boze moeder die prinsesjes angst aanjoeg en zich gedroeg als de heks onze appels waren zuur en de prijs was veel te duur wij lossen…

Geruisloos treed ik naderbij, als een bediende Jij kijkt mij aan, herkent, een zacht gepiep Ik zie ontluistering, en lijden, en al dit onverdiende Ik houd zacht je hand en vervloek wat ik denk in 't geniep Wat Kerk en Staat verboden heeft omdat Hij jou schiep Dan een beeld, een lach, een krachtige jonge vrouw Zij gaf mij het leven, uit haar…