Alle inzendingen over jaargetijden

Dit is de winter je kijkt er zo dwars doorheen klaar zijn de grachten er is geen brug die er aan zou denken te verzuchten…

Genoot ik niet toen de lente begon? Genoot ik niet van geuren en kleuren van bloemen beschenen door de voorjaarszon? Genoot ik niet van de plataan? Genoot ik niet van zijn koelte en zwoelte ook als de zon was ondergegaan? Geniet ik nu niet schijnbaar onbewogen? Ja, ik geniet altijd van alles dat groeit en bloeit omdat het me raakt…

als februari kijkt naar wollige wintervelden met sneeuwschapen bezaaid en krimpt in kille dagen die voor de helft in donkerte verzinken als aan de kim opnieuw een witte zon gaat glimmen en 't eerste licht wellicht de eerste krokus laat ontspringen smelt binnenin het winterschild kiemt weer 't kinderlijk verlangen buiten kleedt zich in…

Een vroege ochtend langs de uiterwaarden Een ijle nevel talmt van boom naar stronk In tinten, die geen schilder evenaardde ligt het landschap onbeschrijfelijk te pronk Als kleine spiegels glanzen waterplassen tussen de wilgen met hun stekelkoppen De kale takken vormen schuchter knoppen; het water zal voorlopig niet meer wassen De kleur van…

‘t oudejaar waarin verloren wat zo lief was kwijt geraakt leeft in hoop en wordt herboren als het nieuwe jaar ontwaakt…

Het daglicht zegt al vroeg tot ziens toont vaak lang z’n schaduwlagen in de strijd tegen de lange nacht die nog steeds sterker lijkt te worden slechts langzaam nadert de wending vermindert het gevoel van winter in je hoofd…

Koning winter wanneer kom je met je betoverend witte winterkleed waar blijf je met je heldere nachten je fonkelende sterren waar we zo lang op moeten wachten waar blijf je met je maagdelijk wit besneeuwde takken die glinsteren in de gouden zon Oh, ik wou dat ik toveren kon waar blijf je met je winterse kou je serene stilte koning…

je ziet ze vliegen onze dochters en zonen als tropische allochtonen over plein en straat met dat beetje uitslag op de thermostaat een hard gelag ze zijn het niet gewend nooit bittere kou gekend vandaar mijn vriesadvies soft-ice generaties kies bij vorst voor je kiezen voor een inburgeringscursus door van ouds erkende friezen…

een schrale zon in waterig morgenrood vloeit over wit gerijpte akkers en velden broos decemberlicht schetst een kaler vergezicht in sepia verzonken tinten…

de hoogste berg van het jaar heet december er is geen weg langs je moet erover het donker zet het verschil nog schriller in het licht wie rijk is verspilt met stijl wie arm is blijft buiten staan maar warmte komt uit onverwachte hoek een vuurkorf en wat muziek brengt mensen samen op het plein doet ze vergeten hoe lang de nachten…

Uit het hoogste noorden valt een norse wind, barsten dwarse gaten door trillend middenrif. Zwaar als lood zakt bloed grijs in benen, trekken spieren stijf, slaan armen zich bitter. Zinkwit sterven teugen mist buiten adem, vriezen lippen vast in een blauwe maankus. Kristallen groeien en krassen bloemen in ruiten, de dromen liggen in diepe…

De zon een blikken trommel licht roffelt over blauwe vellen horizon tot horizon gespannen zo strak en koud dat het schrijnt. Een sneeuwvlokkenzee golft op de woestzieke poolwind zwarte flarden tegenlicht braken over het naakte land. Nachtuilen vinden weer trots puffen veren tot winterkleed vleugels wenken tot wijze stilte wieken ronden…

een blad valt naar de aarde terug waar leven in sterven wordt geborgen tot aan de terugkeer van het licht winter wordt wachten waarin een stil verlangen het land bedekt…

Winterse kou in november trekt door je lijf vanaf je tenen niets kan warmte brengen ook mijn hart is niet warm genoeg. De maan schijnt over de daken in een helder licht sterren stralen hierbij niet van geluk maar omdat het simpelweg niet anders kan. Buien trekken over je hoofd zonder je te willen sparen niets blijft je bespaard deze winter…

De kou kruipt in alle voeten, blaren vliegen op een hoop. Vrije vogels zijn gevlucht, wezels verschansen zich. De wind stuwt het water op tot golven schuim bekken. De duinen staan schrap strooien ogen vol zand. Takken zwiepen wanhopig aan de stam die ze ijkte. Steeds zwaardere breken af, bomen sterven rij aan rij. Klokken luiden de…

Zo ver men kijken kon gezegend akkerland dorpen vredig met elkaar verwant kortgestuikte torens een groot manoeuvre was gepland een spel van kleuren een uniek gebeuren de herfst in 't land zo zag ik het zo liep ik er doorheen 't was geen sneuvelen maar dwarrelen gratievol elk voor zich alleen…

Novembernevels hullen zilverschoon al meer donk’re dagen zonder schaduw wolken voeren zonneloos de boventoon novemberstormen grijpen ‘t laatste blad bulderend door buigend’ kale bomen langs huilende gebouwen in de stad novemberregens spoelen herfstrestanten druipend weg richting aanstaande winter ik zwaai gedag naar herfst en zijn trawanten…

De lentezon liet zich weer zien Het was al tegen achten 'k Ontwaakte om een uur of tien Dus moest ze even wachten Maar toen ik in haar ogen keek En zij mijn lach ervaarde Toen wist ik Net als gisteren 't Is heerlijk hier op aarde…

nu over dit te klamme land de maïsloze tijd aanbrak en tak noch blad of vrucht langer verdroeg trad ik zeer vlug terug kroop in de cirque van krommen 'aas trok snel de zon over mijn kop ik likte traag, warempel lief wat splinters vuur van haren tong verdrong al wat ook maar naar kilte rook dook onder in de nacht van haar bestaan en liet…

De herfst, in goud gevat laat zich van zijn mooiste kant zien De bomen barsten uit in kleuren waarvan dichters de woorden ongeschreven laten de taal zichzelf nog uit moet vinden om te beschrijven schilders hun palet mengen in dromen Ogen drinken gretig dompelen in een bad vol goud het hart…

Dat dit jaar vrucht heeft gedragen Dat ik de plukker eerst zag schudden aan de boom Dat hij de vruchten met zorg raapte Dat hij de ladder tegen de boom zette Z'n mand vulde en een wijsje vloot: Zagen,zagen wiede wiede wagen Het was een stokoud wijsje Uit m'n vroegste jeugd.…

Er brandt weer vuur in open haarden maar linden bij het vallen van hun blad zij treuren niet zij tonen geen verdriet…

als de dag buigt naar de zon en de aarde de hemel kust zoekt de schaduw traag haar weg over reeds gerooid veld dat verlangt naar stilte, een geborgen rust en vormt de herfstige kilte in de groeiende duisternis, langzaam spreidend, een deken van droefenis…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen; Het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht. Wie leeft…

Een wijnglas op een natte terrastafel verlicht door het vlammetje van een kaars. De wind speelt met de druppels die over de tafel rollen tot zij vallen op een blad dat gekleurd wacht op een zachte dood. Binnen wordt stil bemind voor de open haard. Men kan het geluk niet op daarom blijft er zoveel geluk ongebruikt..…

In z'n oude dorp Strijkt koude oostenwind over Wit bevroren land Turfkachel ontdooit het raam Zie de eerste schaatser gaan…

koppig lang hebben de statige bomen hun groene bladerdek vastgehouden alsof ze zelf een beetje sterven zouden wanneer hun dekmantel werd afgenomen zonnestralen verkleuren zonder schromen de blaad’ren naar een zachte geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst…

Rood oranje goud ligt de herfst aan mijn voeten en ademt ontzag…

Als de koperkleurige zon het bos met bronzen tinten tooit, als alles is verstild, warm van toon, verwaaien de winden en spoelt de regen zich weg. Dan wacht de natuur op het stille sterven in het koude wit, van de lange winter.…

Door terugtrekken van levens-sappen binnen wintervast boombast verandert bladgroen in gouden herfstkleuren de natuur valt in winterslaap Zonnegloren in aura der dageraad meldt komst van de bron van 't zien verjaagt angstdemomen die zwerven in de schaduwen van de aarde In 't Oosten verraadt 'n oranje wolk komst van de zon als de grote bol…