Alle inzendingen over afscheid

Gisteren viel er een blad omlaag. Er ontstond een gevoel. Dit is wat ze noemen “melancholiek”. Bladeren doen niet bepaald weinig moeite een melancholieke reactie uit te lokken.…

Als een junk met aanzien zocht jij naar de kick van een vrouw. Gevangen in leugens op de vlucht voor je hart. Ik wilde slechts liefde zien, jouw onschuld. En proostte het glas op ons samenzijn. Later sprak je over ontevredenheid – het groene gras bij de buren. Ik ontdekte dat jouw glas leeg genoeg was om de waarheid te omzeilen…

Zeg het dan maar niet als de waarheid je heeft vermeden zoekend naar het antwoord zeggend wat je niet laten kunt Proberend je terug te pakken kan niet zeggen wat ik zeggen wil Geef een kus op mijn hart zoals het jouwe verlangde.…

Wat ongezegd mijn mond in diepe voren open spert, die ene vraag aan jou, die in stille tonen valt en sijpelt, vorm en stemming zoekt, de lippen zwanger van het zwijgen.…

Zo klein, zo teer, zo mooi, Vol liefde, Ben jij gekomen en gegaan!…

steeds meer en meer schrijft ze de dingen aan elkaar het onmiddellijke voorbij weg van het donker de oude dichteres en al de rest is te zwaar voor het papier haar taal gaat steeds trager of ze zwijgt of legt liever haar kinderen dingen in de mond alsof haar herinneringen stranden in de vijver van haar jeugd het echoot daar als druppels…

Ik moet het onder ogen zien het is voorbij Nooit meer jij-bent-ik en nooit meer ik-ben-jij Zo vaak uit elkaar geweest maar iedere keer kwam jij terug Nooit had je genoeg aan mij alleen toch vond je jouw weg steeds terug Ik moet het durven voelen het is voorbij Nooit meer jij-bent-ik en nooit meer ik-ben-jij Zo vaak uit elkaar geweest…

De laatste druppel water verloste haar niet dorst hij te naderen zonder verlet nabij daar waar broos geluk een kringel gooide en kolkend vervloog zwijgend zag hij toe alleen, verloste niet…

Ik zie haar dansen in wateren van heimwee ik spreek haar aan met luidkeels verlangen. Ze staart me aan en reikt haar hand uit naar de mijne. Oh dame van de nacht, wat doet me het afscheid onnoemelijk veel pijn.…

Lief klein mensenkind, je werd zo blij verwacht. Lief klein mensenkind, je naam was al bedacht. Lief klein mensenkind, 't heeft niet zo mogen zijn. Lief klein mensenkind, het doet mijn hart zo'n pijn. Lief klein mensenkind, al ben je nu een ster, je blijft mijn lief klein mensenkind, ook al sta je nu zo ver!…

Alles wat ik voel Is zo zonder doel Bedoel het is zo voorbij en al lang niet meer van mij het duurt maar even een korte ontmoeting in je leven zo in het voorbijgaan kom je iemand tegen even en al lang niet meer van mij Voorbij...…

eenzaam zit ik hier denkend waar ik morgen ben afscheid nemen kan ik niet maar ik weet dat ik de dood straks ken zou nog even willen lachen om iets dat niemand begrijpen kan onder een stil rouwende hemel vraag ik me af: is dit het dan? hoor het huilen van de wind de stille zee doet ijzig koud ik sluit m'n ogen en op het strand verlaat ik…

‘k loop te wandelen over verlaten wegen. ‘t is hier leeg, kom niemand tegen. Ginds blaft een hond, mekkert een schaap of geit. M’n handen in de zakken... Ik ben iets kwijt, maar zoek niet meer. Het heeft geen zin. Plots een geluid, het haalt me in. Een auto passeert en als een licht in de nacht kijk jij me aan met een mond die lacht…

Hopeloos verlaten Doelloos in het rond Een traan van verdriet Medelijden, hoopvol Grote twijfel Laatste hoop Weggevaagd door de woorden Hij blijft niet bij ons Alles weg Leegte blijft Door verdriet vervuld Verscheurd, ontdaan Vind de kracht Houd moed Heb lief en vertrouw Ook al zal dit Nooit meer hetzelfde zijn Geen dag, geen…

Zeg het dan maar niet als de waarheid je heeft vermeden zoekend naar het antwoord zeggen wat je niet laten kunt Proberend je terug te pakken kan niet zeggen wat ik zeggen wil Geef een kus op mijn hart zoals het jouwe verlangde…

afscheid weer alleen en onbemind het zou toch moeten wennen... dit gevoel het zou toch moeten wennen... afscheid, weer alleen en onbemind nee het zal nooit wennen pijn, verdriet, verlies en spijt omdat ik verwaarloosde die ik zo liefkoosde die ik zo liefheb mijn allerliefste kind voel je door mij bemind ik zal je mijn liefde…

Hoelang, moet ik straks je praatjes missen de berichtjes, je grapjes, het is nu stil geen knikjes, geen liedjes die ik nu hoor; over dit alles heeft men kunnen beslissen het gebeurde immers tegen mijn eigen wil iets kostbaars, wat ik op deze manier verloor! Hoelang moet ik nog zoeken naar ander werk overal waar ik zocht hoorde ik alleen maar…

Ik mag het gevelde bos niet raken zoals de dij van een vrouw, de draken daar zijn sober en zoals het lijkt voor eeuwig ontrouw even dacht ik nog dat er hoop zou gloren een vluchtig verlichtend moment dat de liefde opnieuw werd geboren en dat ik alsnog word bemind nu gloort er slechts nog herfst in de sintel van mijn kruis en worden herinneringen…

Je stille stem klinkt in mijn hoofd De tastbare leegte vult mijn ogen met verdriet Herinneringen spoelen voorbij Mijn hart voelt warm De tijd staat even stil Ik lijk wel versteend Een brok in mijn keel verstokt mijn adem Mijn starende blik kijkt terug in de tijd Even lijk je weer hier Al zie ik je wat vaag Ik hou je voorzichtig…

even heel even leefde ik weer het leven even heel even leek ik op mezelf die ik ooit was even heel even verliefd op 't gevoel even heel even…

Vallen de bladeren? Nee, ze dwarrelen dwarrelen als een gedachte die traag zijn plek vindt in grijze hersencellen Bonte schetsen waaien omhoog veelkleurig tot het zwart ze overrompelend doet dalen het zwart van hersenkwellen Het zwart van lange nachten met ritselloze bladeren bedrupt in nevelige ochtend voor het opscheppen…

was het hier en daar en overal dat de zee niet hoger zingen kon was het hier en daar en overal dat zij naar wilde bloemen rook is het hier waar bloesems door mijn handen gaan in de vijver van het leven licht zij in mij het sterven aan en rimpelt diepte mijn gezicht…

Een fout? Jij aan de haal met de dood die jij herkende in een leven vol levens en waar het sterven neigde naar verrukking in ogen die de angst tot aan de hemel droegen je rode haren die met de jaren verkleurden tot aan het oktobergrijs waar jij je fiets voor eeuwig in etaleerde evenals jouw rode pull-over met de smaak van paardenworst…

Ze heeft me verlaten Ik ben weer alleen Telkens zie ik het weer voor me De dag waarop ze voorgoed verdween Soms zie ik het niet meer zitten Dan wil ik overal mee stoppen Op dit moment lijkt niets meer te kloppen Alles gaat mis Laat me toch herleven Laat me toch stoppen met lijden Wanneer gaat voor mij ook het licht weer eens schijnen…

Hoofd vol herfstwind. 't Leven is op zijn mooist in zijn kwetsbare tijd.…

Mij kwelt deze dagen de eerste lichte vorst. De zomerkleren weg, weer het wild gepruts met knopen, oorwarmers sjawls en wintermaand en elke dag weer stamppot met Unoxworst. De vreselijke regelmaat der dingen; Ik kan een golf van walging niet bedwingen.…

Zeg was mijn jeugd niet verleden jaar sprong ik nog touw speelde verstoppertje ‘k dacht toch werkelijk eventjes maar, dat ik verliefd keek naar mijn eerste vriendje Zeg was mijn eerste baan niet net erna, leerde ik werken voor een ander ’t leek er werkelijk op, eventjes maar dat ik mijn salaris ontving, een beetje onwennig en ook wat raar gaf…

Er zal weer blauw zijn strakblauwe lucht en wolken als zeilen Het groen en geel trekken zich uit het landschap terug Nog even maar is er klatergoud bladgoud in kruinen van bomen Langs stoep en straat waar wind vrij spel krijgt je de adem wordt ontnomen Het seizoen wordt oud en misschien wijs rijgt laatste bladeren aan…

het is wel goed met kindje maken Opel rijden, parkje lopen eendje voeren en ijsje kopen om dan te verdwijnen en ons laten staan bij het koude marmer in opperste verwarring…

Toen ze heen was zei hij weinig niet veel wel genoeg de kleinste gedachte riep, ik zweeg als rijzend deeg zag rozijnen en krenten ’t aanrechtblad het zilveren pincet karmozijnen tinten, ‘k zag moeders aller mooiste beste kleed…