Alle inzendingen over emoties

In stilte omarmd tijdens een winteravond bij de openhaard verwarmd de herinnering schaduw op het schapenkleed.…

Diepe holle leegte In het hart En de ziel Geen geest kan dat bevatten De pijn is te kolossaal Om mee te gaan Met de vaart der volkeren Donderslagen in het hoofd Een pil die de pijn verdoofd De geest Die vreest Weet van dat wat er nooit is geweest Geen bestaansgrond De open wond…

Hoe groet die paarse heide nu mijn diepste kern, ze schrijft me brieven zonder woorden. En sprakeloos en zonder zang wil ik haar dan bekijken zonder na te denken. Er groeit nu langzaam iets van overgave want veel van wat gebeurt is buiten onze macht. De glimlach komt vanzelf, en 't zien zo zacht dat ook ten diepste iedereen vol liefde is.…

Ik zou willen dat je bij me blijft Innig beminnen, de zinnen die je schrijft Met je afspreken op een plek die niemand kent Simpelweg Ik zal je proberen te bereiken Proberen om naar mezelf te kijken Als het kon, bezwijken Om te zien waarom ik er tussen uit moet knijpen Toch vragen om betere tijden En dan lachen en lijden In mezelf schreeuwen…

In gedachten - en dat niet alleen - heb ik al zoveel gezworven: door natte, verlaten straten en donkere stegen, door steden, dorpen, gehuchten en dreven. Tevens heb ik talloze kamers in mijn hoofd geopend om reeds gestold leven opnieuw te doorproeven, en hebben mensen, dieren en dingen van toen zich opnieuw aan mij gepresenteerd opdat ik vinden…

Onder de gloedende zoen van mijn levenscheppende vreugde ligt de stad; vreugde in mij, niet om welke oorzaak ook, maar om zich zelf: zo is elke grote liefde. Mijn vreugde is een absolute liefde. Dat weet ik: ik ben een schepper die een warme golf over de stad laat varen. Op schaliedaken ligt maanlicht dol in vreugde, goud-gelukkig. Ik weet…

Soms heb je even geen tranen meer Soms heb je even geen woorden meer Soms wordt de muze in je geblokkeerd Teveel wegversperringen Met stopborden Gevaar voor oversteken En je verstijft van angst Soms zijn emoties teveel om op te schrijven Een te grote confrontatie Met alles wat niet was En niet zal zijn…

zee hoe je speelt met mijn zintuigen dromen tot leven wekt toefjes balsem vleiend schikt op mijn moegestreden hoofd vurigheid van de horizon als een rode blos legt op mijn matte wangen meeuwen rond laat vleugelen ze mijn fantasie laat dragen mijn oprecht verlangen zee hoe je speelt het water laat tieren schelpen reikt…

Wanneer het zomer werd sloeg aan mij uit Het rode harst van dennen in de zonne, Ik wasemde de dampen uit van kruid, Waarvan de lente vezels had gesponnen. Gestadig werd mijn hoofd verheugd met licht, Ik ruiste zoals windbestoven blaren, Ik stond gelijk een windzuil opgericht, Gereed langs hemel, zee en aard te varen. Ik heb gegeten van de…

verder ik kom niet verder de tegels van ‘t trottoir vragen mij stap voor stap waarom ze vierkant zijn dan fiets ik maar zolang m’n ketting rammelt trapt mijn hart het bloed rond mijn wielen afstand brengt mij verder de ruimtelijke rijkdom ik rol er dwars doorheen bewegen is vooruit ik stuur de toekomst bochten liggen wind…

Telkens als ik jou hoor praten over ‘ons’ of over ‘wij’ en over lekker samen heerlijk met zijn tweetjes zijn moet ik daar enorm van balen want de helft daarvan is hij…

Hoe weergaloos is de echo in de nacht nu alle bomen zwijgen in het tekenland van mijn verdriet waar het potlood zwarte lijnen trekt naar een rivier van tijdloze woorden om de stilte niet te horen die zwijgt in mijn hart om de liefde niet te vermoorden die bij me bleef toen jij stierf in al die mooie woorden.…

Waarom slaat mijn hart sneller als ik aan het dichten denk zo zag ik de rode zee opengaan heb van menig appel genoten in het Paradijs gedichten nemen je mee op reis verre velden heb ik bezocht in menig wilde rivier heb ik mogen zwemmen tijdens mijn tocht als de voorstelling is gestopt schrijf ik achter de coulissen ik heb zoveel opgekropt…

zoals zij telkens iets meer uit haar lange donkere nacht tevoorschijn klimt haar monsters verslaat een voor een zoals zij zich opnieuw in verse groene bladeren kleedt die zij ontkrult een voor een zoals zij aarzelend maar reikhalzend tot bloei komt weer bloem wordt en vogel.......…

ik ben in wankel evenwicht beland pak iedere hand om niet ten onder te gaan er was al jarenlang geen land meer te bezeilen ben aan lager wal geraakt maatschappelijk afgehaakt ik dacht licht te zien in het alternatieve circuit het wrakhout wilde maar niet blijven drijven de vluchtige beloftes het luchtig handjeklap boden niets om…

Mijn lief, weet je nog wel uit toentertijd een dagje uit met het cantatekoor in het sprookjesbos tussen bomen door zonder enige lange afstand strijd zong je hemelshoog gelijk Sneeuwitje jij sjanste: ‘some day my prins will come’ ons samenzijn daar draaide alles om ik als zweempje prins en sikkepitje je moeder vond het allemaal maar niks…

vind mij in de wolken zoek mij in de zon gevleugeld of gevlinderd uitgevlogen of in cocon plant mij in de aarde ruik de geuren van een bloem hoor mij tjilpen als een vogel als een honingbij vol gezoem verwar mij niet met leegte herinner hoe het ooit was vier dagelijks het leven stamp in iedere plas…

Heerlijk in de zon Voeten in het warme zand Mijn blik gericht op zee Neem brood en koffie mee Zalig zachte zonnestralen Geven zand een gouden gloed Zeebries streelt mijn huid Meeuwen krijsen herkenbaar luid Bijzondere schelpen Op zandbanken gespoeld Vanuit de golven uit de zee Neem ik deze dag weer mee!…

Stuur mij jouw antwoord. Stuur mij jouw brief. Zeg mij ben ik jou dierbaar. Zeg mij ben ik jou lief. Vertrouw mij door jouw woorden. Vertrouw mij door jouw respons. Zeg mij ben ik in jouw gedachten. Zeg mij is er iets meer tussen ons. Wacht niet met aan mij te openbaren. Wacht niet met aan mij gevoelens toe te zeggen. Zeg mij ben ik nog…

bid god kan spreken niet mijn taal god kan genezen niet mijn kwaal god is liefde gevoeld nee nooit god is vrede in ’t land van ooit god, ik ken je niet als held god, waar ben je waar in ’t veld god, ik brom je je dagen geteld god, ik smeek je stuur je zoon god, ik roep met luide toon “maranatha” zonder hoon god, zo leven…

Voor Wim Kan kon het in 1971 niet dat de Japanse keizer Hirohito voor een tweede staatsbezoek naar Nederland kwam. Eén van de toenmalige grote conferenciers in Nederland vond daar op grond van zijn eigen oorlogservaringen in Nederlands-Indië het zijne van. Zo'n staatsbezoek zou gevoelige wonden kunnen openreiten bij vele overlevenden…

ik heb het meerdere keren losgelaten maar altijd keert het weer met hangende pootjes en smekende ogen kijkt het mij dan aan hoe zwak ben ik om toe te laten en niet te kunnen weerstaan…

Je bracht vrede in mijn hart dat daarvoor een strijdtoneel was geweest om aandacht te verkrijgen jij bracht rede in mijn geest die een wirwar van betekenisloze woorden geworden was jij toonde mij een weg naar rust ik ben je dankbaar voor het vinden van de juiste snaar.…

Je krijgt heel wat te verduren, toch slik je het. laat je niet leggen in de luren domweg omdat je dat niet ligt. Je krijgt heel wat te incasseren soms teveel zoals het lijkt men zegt: de tijd zal 't leren maar de pijn: zonder onderscheid Is meer dan een mens kan dragen. Toch lach je, telkens weer alsof de zon ied're dag schijnt maar…

Ik heb mijn zinnen gezeefd ik hoef niet te keren ik heb geleefd.…

Soms ben ik gewoon pissig een ander woord is er niet simpel " uit je hum" past dan even niet. Soms ben ik gewoon pissig waarom 'k heb geen idee je zou simpel kunnen zeggen: 't zit je dan eventjes niet mee. Soms ben ik gewoon pissig gelukkig niet al te lang want hele dagen pissig daar heeft geen mens wat aan.…

in iedere vlinder zie jij haar elke wolk is een teken dat zij bij jou is ik weet hoeveel je mist en zoekt tussen dagelijkse dingen naar even weer die blik of geur herinneringen ik herken haar soms in jou die lach de kleuren van jouw ogen en leun op de herkenning van toen zij jonger was…

Vannacht. De wind wakkert en begint te razen, zoals schreeuwende meeuwen doen. Boze vogels vliegen af en aan. Vanmorgen. De wilde wind is uitgeraasd. Ik denk aan een kwaadgeworden kind, dat boos gaat spelen, en de lieve vrede vindt.…

Ik ben een te hooi en te gras dichter na voltooiing is mijn hoofd veel lichter weet nooit wat er komen gaat voordat het ineens "ga schrijven" slaat ik ben dan vol verwondering het is zeker geen uitzondering dat ik ademloos ga lezen niet weet wat de titel zal wezen dat noemen de realisten inspiratie zeker is, het gaat zonder transpiratie…

Als ik voor mezelf kies Wat is dan mijn verlies Als ik voor mezelf win Wat is dan mijn begin Als ik voor mezelf ga werken Laat ik dat dan aan een ander merken Ik twijfel veel te vaak Vroeger maakte me dat wel kwaad Inmiddels blijf ik positief Dat voelt tenminste lief Begrijp je nu mijn brief?…