Alle inzendingen over emoties

Ik wacht bij haar en maak haar laken glad. De grind die in haar adem brak is van het nachtpad weggejaagd. Ik ontzeg mij elke scharnier, ik leg vertraagd mijn wanten af en schik gevallen beelden tot de droogte van haar slaap mij weer in hoeken zet en zij van ver haar lenden draait en schaduw maakt uit draad die gloeit. --------…

in die ene traan zag ik jouw en mijn heden en verleden vreugde en verdriet vanuit beider perspectief ontdaan van vals sentiment klaar glimmend en doorzichtig weerspiegelend al wat ons is gegeven wat in die traan valt te lezen is zo bijzonder ongekend vergeet vooral de vreugde niet ze doen zo veel uit de doeken simpele eerlijke tranen…

Als, als je gekke antwoorden krijgt onbelangrijke, nietszeggende. En toch misschien dat de ander zijn best doet, aan iets voorbij wil. En denken, mezelf verplaatsen of denken dat ik me kan verplaatsen in andermans situatie Mededogen is een wezen Is een substantie Is liefde Ik wil het door me heen Ik wil me openen het te voelen…

Er zit een pad op mijn leven een grote onwrikbare pad die opeet wat ik wil vergeten, opdat de schuld niet ontsnapt. Zo vet en vervuld het verleden, zo nietig de pijn van de dag, b.v. dat ik je lichaam wil strelen, maar niet bewegen kan. Goedenacht. Kon ik een naald in haar steken, werd zij onttoverd misschien, een mens, kon de schuld misschien…

Even dat vriendelijke handtastelijke contact die korte ontmoeting onder zomers maanlicht in boeken die ze ’s nachts mag lezen een droom van taal is meegenomen glimlach van een nieuwe jeugd een oogopslag in stille uren na ieder hoofdstuk rust en vreugd na al die zinnen, nieuwe dromen even dat kortstondige emotionele voelen wat de slimsten…

Ik las een epitaaf in het Ionisch de verzentaal van Sappho en Homerus het klinkt als een cliché maar 't is iconisch voor 't leven voor de bloeitijd der Atheners Het grafschrift was gebeiteld in gesteente een zuil, een jonge vrouw in lang gewaad toont ons nu en profil haar schoon gelaat kijkt wat omlaag, en staand op haar gebeente spreekt…

Je ontstaat in mij door dit gevoel van leven onuitputtelijke energie door het gevoel van gewoonten bron van emoties, wij als bronnen van emoties emoties als bronnen van leven, je bent waar de rivier begint, de oorsprong, het begin van al het leven je komt uit de grond, je verbergt je in een rots je bent weerbarstig, onweerstaanbaar eigen…

Ergens kwam geluid uit in de sauna ik lag op een bed golven hoorde ik beuken, meeuwengekrijs Weer dat AI achtige, dacht ik sloot de ogen maar. Maar hoe ik de kusten zag van foto's die ik gemaakt van lange eenzame wandelingen de bocht in de verte wolken partijen, de wind voelde op mijn wangen ‘k er over schrijven wilde, m’ erover…

En dispereert niet, kwade goegemeent kom, 't is maar tijdelijk het kan verkeren 't zijn kwezels op de weg geen zwarte beren met Yogi had Winnie het goed gemeend Het kwaad komt van Moen van den Eerenbeemt zijn braaksel van het slijk der rulle aarde heeft voor Marie nul en generlei waarde 't is hemeltergend en gekrommeteend Haar hof lust…

Liep vandaag weer eenzaam langs jouw raam, er werd niet vrolijk naar mij toe gezwaaid. In wanhoop fluisterde ik stilletjes je naam, daarom toch nog één keer omgedraaid. Echter jij bleef voor mij in de leegte verborgen, ben toen verslagen maar verdergegaan, Mijn dromen achterlatend waar ze blijkbaar horen, bij haar die helaas niet meer naast…

Wie hoogtevrees krijgt op de Tankenberg zal in de bergen van de Pyreneeën de grens tussen twee landen en twee zeeën bezwijken, die blijft liever mooi beneeën die is al met een molshoopje tevreeën die vindt het doodeng op de Vaalserberg De Oeral is ook niet aan hem besteed dat wordt z'n dood, die laat hij aan de Rus die houdt van skiën…

Op vuursteenrotsen boven open water Zit op een handdoek, nauw aan 't zicht onttrokken Een badnimf, klein en slank, met donk're lokken Zij lijkt alleen te zijn, maar even later Neemt de verwekker van hun eersteling Haar in zijn armen, prenatale mater Terzijde op een afstand kijkt een sater Hoe zij hem mint, degeen die hem verving Hij…

Zij kunnen van elkaar niet worden losgemaakt. Geheimen zijn ongeneeslijk, de duisternis onder haar rokken, de armoedige broek bij haar dood, de knoop in zijn zakdoek gevonden, het machteloos lid op zijn lijk. Oude man levend met het portret van een vrouw, oude vrouw levend met het portret van een man: zoals ze keken in een lens. ------…

De onafhankelijke geest gelauwerd en geprezen wordt in stilte gevreesd als gevaar voor de vrede Nagel aan de doodkist die geweten heet ---------------------------------------------------------------- uit: 'Zout', kwartaaluitgave KPMG december 2005…

Het spookt door mijn hoofd Het wil nooit meer weg Het gaat nooit meer weg, want ik ga weg…

Ik lig en luister in de wei - En boven mij de hemel, De grote, blauwe, blonde lucht, En boven mij een blonde vlieg, Die zweeft - en zingt - en zoemt- Weg! - en weerom! En zingt en zoemt,- En 'k luier-luister naar haar lied- Beduidt het iet-? Ik weet het niet. Ik lig en luier in de wei - En ginder zit een vogel, En vogeltje van pie-pie-piet…

Hoe is het om als rimpeling terug te kijken in de tijd? Om gedachten en gevoel in stukjes te knippen en te plaatsen op een denkbeeldige lijn. Voor, achter, eerder, eens. Wat was en wat (n)ooit zou kunnen zijn. Verwijten die als kinderwijsjes blijven zeuren. Rondjes draaiend totdat ze moe worden en gaan slapen. Tenminste, voor heel even…

Waar ben je naar op zoek, Elim? Een hoogpolige welbespraakte langharige engel een klikosjouwer met een sixpack als trouwe intermediair een nerd of een zwijgzame zombie een werkeloze dorsvlegel een doordeweekse katvanger gediplomeerde hondentrimmer op hol geslagen driftkikker een binnenstebuiten quasi dyslectische getatoeëerde rapper…

moet ik me schamen voor hoe ik heet of wat ik ooit of nooit deed of voor het familielid of vriend die zich niet meer aan mij bindt ook al is het buiten mijn schuld of had ik toch weer te weinig geduld of voor mijn vrouw en ons niet zo begaafde kind moet ik me voor alles schamen ook toen ik zei wat heb je mooie ogen en wist haar terstond te…

papier, wit als een maagd en jij die op de tijd jaagt, soms een werkelijkheid aanrandt zonder dat het bed kraakt, geen kussen dat zich verlegt om je woorden, verlegen word je ervan papier dat de namen vraagt voor witter, geen begin daarmee maak je, je geeft een plant water met zijn eigen bladeren, je verdraagt je geweten in de zee van een…

Van uit de donkerte in de lommertuin zie in het binnenlicht ik haar bewegen, de stroken in het neergezegen borduurwerk openvouwen en plotsling voel ik mij zo diep alleen, zo star verlaten, dat met wild verdringen duizend verlangens in mij wakker springen en mij bevolken stormende dooreen, terwijl dat in de zijde tergend nijpt een…

op een zomerdag lopend langs uitbundig bloeiend gras in het glasheldere noord-hollandse licht denk ik aan jou de onverwachte weelde het grote geschenk dat ik zomaar kreeg maar ook aan alle kamers van de herinnering sommige voorgoed afgesloten versteend in de tijd andere leeg zonder degenen die er horen te wonen als adresboeken waar…

Tussen rotswanden van een ruim spijshuis brengt milde schemer leven onder zee en druipsteenkunst uit schone grottenstee met samenspel vol vrede bij elkaar thuis. Klinkt hier ergens het verstilde gedruis uit toverwoorden van de Eftelingfee? Poolijs en woestijnzand gaan samen mee achter geheimzinnig oerwoudgeruis. Terwijl je aan een kleine…

Zoals die pad, verstopt tussen de lelies: op- gesprongen, pissend, op het geluid van je schaar. Een kleine, grauwe. Stil tegen de grond en stiller tegen de muur daarna, gevlucht voor je hand of daarvan de schaduw. Kloppend tegen beton weggedrukt hard te worden, onopvallend hard als het hardste gevaar. ---------------------------------…

Op 't heilloos bed woelen mijn doffe leden. De hartstocht moordt en martelt mij. Daar klinkt een zilver klinglen van beneden Een karavaan kamelen vaart voorbij. -------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Als ik het boek niet had zou ik ánders leven. In de spiegels van het blad zie ik mijn gisteren. de nacht, het zeldzaam tedere van elk verleden dat niet vervaagt nu ik nog alles weet. Ik ken de plekken waar het landschap tot aan mijn voetzool plooit in veel verborgen geuren, de zon een feest is. Muziek een stortbui uit wijde galmgaten…

Het blijft me maar verbazen. Zo valt er niks te klagen. Zo valt alles tegen. Maar ondanks deze pieken en dalen Zal er altijd uitzicht zijn, uitzicht op betere tijden.…

Één ding hebben mensen altijd nodig. Het is de zekerheid over iets dat blijft. Zo iets als dat de zon en regen elkaar altijd opvolgen. En zodra wij dat niet meer hebben, is er die onzekerheid. Het niet weten wanneer het droog wordt.…

En dan ligt de leukste jongen van de avond naast je. Geen camera kan een foto maken van wat jij nu ziet. Zo totaal dichtbij is hij nu ook bij mij vraag je je af. En dan denk je aan hoe mensen de zee in rennen, aan hoe dieren spelen met elkaar, aan een jonge kat die zich verloor in de knopen van jouw bank, aan de mus die in je hand lag. Shocktoestand…