Alle inzendingen over eenzaamheid

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

Ik val en val dieper en dieper in een put vol gedachten in een put zonder bodem Ik val en val dieper en dieper zal ik er ooit uitkomen? Ik val en val dieper en dieper gedachten vliegen langs me heen een wervel storm waait in mijn hoofd Ik val en val dieper en dieper ik wens een bodem dat de storm gaat liggen leegte. Ik val en…

in mijn oren waait de wind over het eb en vloed van mijn adem stilte tikt ritmisch seconden heen en weer heen en weer vanuit struiken klampen vergeelde gedachten mij aan in bomen roekoeën beelden van eerlang niet weer niet weer zelfs als gemis knispert gelijk twijgen onder de voetstap van mijn voorbijgaan weiger ik af te…

Zwaar drukken de eiken een stolp over de schemer. Zijdelings gloeit rodondendron op. Zwaar ook weegt de onweersnacht op klamme schouders. Bladerruisen door de nevel dringt. Het huilen der honden. Het zweet.…

mijn schat mijn hartendief ik heb je lief ik doe je wat aan ik ben met jou begaan voorspel ik wil je wel…

nippend aan jouw beker drink ik als elixer je liefde en les mijn dorst in de meest radeloze momenten waarin ik vrees mezelf te verliezen enkel gekleed in eenzaamheid…

Zandsculptuur Het licht dat schijnt vergeet de functionaliteit die ieder het toekent. Lang geleden heb ik je met m'n verbeelding gebeeldhouwd. met m'n vingers geweekt een vorm aannemen om weer te veranderen. jouw figuur creërde een andere figuur van zand gemaakt. een lichaam om te pochen dat trilt en antwoordt als mee gesproken…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

Hulpeloos en kinderlijk zag ik hem, oude man langdurig starend naar iedere passant de inhoud van zijn zakken zag ik in zijn handen beven hoe eindig en toch eindeloos leek zijn leven malende kaken een wippend gebit een grote zakdoek om zijn mond te vegen toen maakte hij vrouwen het hof nu worden zij door hem ontroerd hij geeft…

in de lege lift tref ik mezelf zeker het is een grote spiegel mijn blik wordt breder ik raap het roze speldje op en voel me haarfijn verbonden…

de tuin lag er nog in de paden waren de plassen hard aangevroren met de voet maakte ik vriezen dat het kraakte je was niet meegegaan te koud, nog veel te doen en zo kon je niet meenemen in het zakje van mijn vest - Harris tweed met de hand gemaakt bij de vijver lag het ijs in een vliesdunne laag over helft van het oppervlak alsof…

jij bent dichter bij mijn dromen koestert sluimerend verdriet zachter stilte voor mijn tranen dan flanel bestaat toch niet…

men begint eraan tegen het vergeten herinnering wordt meer en meer een stoemp van onontwarbare dingen ik weet nog wat ik erin hebt gestopt om zes uur opgestaan, ontbeten aan een artikel geschreven over vogelgriep ik moest aan zigeuners en Joden denken altijd maar onderweg en nooit bereiken iemand zal het lezen wat ik geschreven heb hier…

het hapert in mij de kou flaneert mij voorbij mijn lichaam in vraagtekens ik dans in ongewenning als een vaatdoek door de kouwe blauwte net als auto’s die in de sneeuw blijven steken blijven mijn woorden in de straten hangen scheids waarom geef je rood zo zet je mijn lezers buitenspel gekraakt als een walnoot…

ik heb gedag gezegd nog god god ik wist niet eens tegen wie of wat ik dat zei en zei gedag ik zei gedag en er was stilte niemand antwoordde, zei hoi prima zo joh ga zo door en er was een heel verlegen wereld. Daarna werd er niets meer. Ik was geworden tot een meisje eenzaamheid. Daar is de trein, mijn hoofd loopt om.…

waarom is het achter ons duister en voor zo licht en warm de schaduw zit niet aan de zonkant wij lopen langzaam richting zon aan de voorkant smelt de warmte ons lichaam innig tot tederheid in de schaduw van onszelf schuilen wij voor de zengende verschroeiende zon teveel tederheid kan pijn doen…

de tijden glijden als korrels op geblazen stranden door mijn hand eeuwig verzanden dromen in het niemandsland waar alle tranen zonder merkbaar teken van verre een bel of rinkel het is verlaten schoonheid van eenzaamheid adembenemend de tol in het hersenhoofd…

over de laagte van het veld glijden mijn vingers naar een schaduw wanneer mijn handen traag bewegen ik schrijf wolken leeg in het ondergelopen veen waar afgestorven bomen het landschap verlaten langs oude baggerputten en het smal begroeide spoor verstomt de avondwind op het dorre blad papier steeds dieper schreeuwt een vogel in…

dicht bij in het veld sta ik de wind waait om een boom ontworteld in diep bruine aarde donker ginds ver jaagt de storm de wolken leeg en schijnbaar los hou vast heb ik je daar ontmoet onwaarschijnlijk uren ver droomd…

hij staart naar de vijfde trap hoe die boven achter de vierde schuift en later bij het dalen achter hem er weer bovenop komt hij staart kromgebogen met grip op zwart rubber doelloos omhoog, weer neer…

Wacht maar, wacht. Engelen komen, heel onverwacht! Ze hebben geen vleugels, of engelenhaar, het zijn lieve woorden, een briefje of een gebaar. Als je ziel staat op springen, je ziet geen uitkomst meer. Komen engelen voor jou zingen, ze verzorgen jouw hartzeer. Wacht maar, wacht. Engelen komen, heet onverwacht.…

Hoe bar, hoe onverzoenlijk bitter Heerst wintertijd over het land. De bodem prijkt met wit geschitter. De maagre boom staat zwart verbrand. De onzaalge boom schudt zwarte kraaien Onwillig over 't witte land: Een groot penseel dat onheiltekens waaien laat over het geduldig land. Ik kan de vreemde tekenen niet lezen. Ze omdwarrelen mij vluchtig…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…

Nauwelijks zichtbaar onheilspellend net begonnen hemeltocht Grijs vaal rood en onmiskenbaar langzaam rijzend van de horizon Onbestemd nog dwalend droom ik jou al tegemoet Zacht oranje avondlicht…

ze strekt haar hand naar de lege plek al jaren onbeslapen en hoopt dat hij ooit komen zal om haar eindelijk op te halen…

Als ik in de spiegel kijk, Zie ik een onbekend meisje. Die haarzelf niet meer is, Ze is veranderd in iemand anders. Ik ging op zoek naar het echte meisje, En keek altijd bij de gevonden voorwerpen. Ik wist niet waar ik zoeken moest, Of wat ik precies aan het zoeken was. Ik had een goed gesprek met dat meisje, Er kwamen veel emoties…

hoe lief een nachtegaal passie leegschudt in huiverend glas woorden kweekt als rijpende vruchten tegen een bezinnende boezem net voor de val in licht en donker met een buitelend hart schaduwen temt langs de kamerwand de bodem vult met geoogste sterren : haar dromen in een komende dans…

dagen korten in het nachttij van een dromendichter sterven in de duinen van het eigenzinnig hart woorden staren wangenbleek naar het ongekende afscheid waar ik de zilte vloed in mijn zakdoek druk zilverwit sterven vleugels door de stilte van een open zee op vreemde vogels schrijf ik blauw wat eenzaamheid is…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

kijk daar, verder op zei ik daar gaat je broer fietst met kleinkind achterop; nog zo stoer in de terrasstoel, naast mij, met een leegte van verbeelde aanwezigheid, spreekt zij geen woord ik roep naar de overkant hee Jan,...zie ons hier hij ziet mij niet sinds jij niet meer bij mij hoort…