Alle inzendingen over afscheid

Overvlogen. Vleugels van vissen, die wonderlijk zingen op rotsen: "Kom tot mij" En dan de reflectie die op of net onder het water rust; daar het zonlicht kust tussen waterrijders, lelies en verdronken seringen. Tot hij zachtjes zucht: "Ik zal je missen". Het is niet gelogen.…

slingeren verse wolken hoog aan de blauwe lucht spelen zwaluwen krijgertje in groten getale valt de grijs omrande envelop geruisloos op de mat waarvan alleen de naam van blijft hangen roepen zwaluwen mij aan en vraag me af of Rob net zo zal balanceren op het wiegen van de wind *~ Lady Love ~* ~ Rust zacht Lieve Rob 1929…

Steeds wanneer ik mijn ogen sluit en wegdroom kan ik je weer zien en zie ik mezelf, gelukkig met wat ik heb. De zachte warme zon die haar hitte langzaam verliest en de wereld in een dromerig roze sluier hult. De geur van zoute ziltheid, brandend zand, de geur van de zomer. Het gouden zand waarop ik loop heeft de zon gevangen. Het…

Rouw draagt wollen dekens verwarmen het kille hart dat nog niet spreekt maar woordenloos beleven Wanneer de wolken samenzweren en hun druppels laten vallen misschien wordt er dan gehuild in liefdevol omarmen En de stilte zich laat horen als zacht gefluister in de wind het moment van samenkomen wanneer een zucht de stilte breekt.…

( voor Simon Vinkenoog ) Hij wist zoveel, die drukke man, ik vraag me toch wel af of hij het zelf bevatten kon, maar toch, hij viel maar door, dat woeste water, bedolven raakte ik, bedolven, een lawine van invallen, uitvallen en muizevallen, gevuld met vette kaas, voor wie maar happen wilde, de ijzeren klem verbrijzelde je nek, maar goed…

moet ik wachten, mijn ziel, totdat het hart uiteenbarst en het bloed aan adem zuigt of dat ik verstik in een laatste grote zucht waarna mijn ongesloten ogen de ruimte verkennen zonder dat ze jou nog werkelijk zien dien ik eerder te sterven om jouw eeuwigheid, onzichtbaar, te mogen erven wie is het dan die ik dien…

woorden zoeken waar geen woorden zijn…

zomerwoud en de wind zweept mijn trieste dag op tot ongekende hoogten de uren lijken scherp als glas daar moet het zijn geweest een plek, bruin in de zon waarom, lieverd, koos jij hier jouw laatste uur, scherp als glas ik bijt me door de tijd en jij verslond mijn jonge vaderhart gaf mij die beker vol van gif opdat ik hem voor je drinken…

ze kleurde al dat somber was troostte, verwarmde, maakte blij liep samen met mij ‘uit de pas’ vertrouwde blind en hield van mij en het was zeker wederzijds ‘k hield van die lieve oude schat loop nu de eenzaamheid voorbij voortaan alleen ‘ons dagelijks pad’ opgedragen aan Sara de hond juli 2009 © JS…

(voor Herman de Coninck) Je schreef me ooit voor de grap dat ik als die prijs er zou bestaan zeer zeker de Prijs voor de Meeste en Langdurigste Inzendingen zou krijgen, maar dat je tot je grote spijt (was dat werkelijk?) wederom mijn gedichten niet kon opnemen in het NWT, d.w.z. de concurrentie was alweer sterker. Ik heb nog nooit zo gelachen…

afscheid Soms zit er even Teveel verdriet In ‘t leven De dood strooit dan Zo om zich heen Dat de scherven Van de liefde Zich niet verzameld weten En onheel blijk je dan Veel te weinig tijd te nemen Het afscheid behoort niet Zo snel tot het verleden…

Het is alsof men op klarinetten speelt wanneer de nacht op het water landt en grijze schimmen stilstaan bij het geler worden van de maan toch neemt de tijd fatalistische vormen aan en verdwijnt en kwijnt het menselijk ras weg in een materialistisch moeras de struiken langs de sloten ademen niet meer, ze besloten om ons als skeletten…

Dode dode stad het licht waarin je bent geboren helemaal zoek zoals verloren toch ben ik gekomen naar hier door de sneeuw door sporen en voren niet om te zoeken maar wel om te vinden mijn liefde voor jou ooit was het hier mooi sterren stonden hoog wolken knielden voor blauwe lucht en jij was het zonnetje het zonnetje in mijn droom…

Wat aan het eind niet is is aan het begin een flard die bijkans in zijn teelt deze reis met blinde ogen neemt in de ochtend bazuint hij zijn fatsoen met vormen die erectieloos [ want leeftijd heeft ermee te doen] de dag voorspellen zoniet de avond want in het duister huist zijn lot en samen met lange armen voor de ramen vermoed hij een…

zij zit in stilte, langs het raam schiet de wereld voorbij foto's getuigen van een heftig verleden, ze kijkt er niet meer naar zij zit in stilte, haar leven is zomaar voorbij gegleden als afscheid glimlacht ze en zwaait achter het raam…

onbeweeglijk verglaasde ogen haar warme vingers voelen zijn biddende handen akelig stil een enge kilte haar trillende lippen beroeren zijn ijskoude wangen "papa, word wakker...!"…

genoeg. genoeg heb ik van het leven. genoeg is genoeg. genoeg is het nu voor mij. genoeg voor ons allebei. genoeg vertelde jij mij. genoeg voor jou en mij. het is nu beter zo. genoeg. genoeg heb ik van die ruzies. genoeg is genoeg. genoeg jij bent weg genoeg, ja... jammer genoeg…

ik wil niet meer ik wil weg uit dit benauwde iets ik wil de tijd terugzetten waarom zijn er geen tijdmachines? ik wil terugreizen in de tijd ik wil dit niet meer meemaken ik wil dat het nooit meer gebeurt waarom kan dat niet? ik wil weglopen ik wil huilen ik wil dat het goedkomt waarom, waarom, waarom?…

Jaren lang me ingehouden van woede en verdriet. Jaren lang niks kunnen zeggen Steeds weer hetzelfde lied. Het lied zonder woorden Maar met mimiek en geluid. Hoever heb ik het laten komen, Ben er zo door misbruikt. Nu heb ik leren zingen. Laat mijn hart nu eindelijk vrij, Laat me door niets meer bedwingen En de muziek klinkt nu in mij.…

als woorden verstommen tot een zucht als blikken langs me staren naar iets wat ik niet kan zien en je me non-verbaal afwijst mag ik dan van binnen huilen misschien als je knoeit met je eten me wegduwt en van liefkozing niets meer wilt weten mag ik dan van binnen huilen misschien je een ander je man noemt en dreint als een klein…

Stevig omklemde ik haar hand en keek haar medelijdend aan. De blik in haar vemoeide ogen vertelde me dat ze nog niet wou gaan. Haar mond wilde me nog iets zeggen maar haar lippen werden stijf. Ik voelde 'n verkrampte hand en de koude in haar lijf. "Moeder, blijf mij mij, ik kan je echt niet missen. Lieve moeder, vergeef het mij vergeef…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

Een droom was over totaal vernield zo in gedachten en zo vernederd. niet in staat om verder te komen zo gebroken was haar hart. totaal alleen zichzelf verdronken in haar tranen van zwart.…

Even, heel even Vreemd leven Mochten ze ruiken Aan de zoet en zwoele bruidsruiker Voordat de bruidsbloem in een boeket Weggesmeten en aan de kant werd gezet Verlepte de jasmijn Die wondermooie vrouw zong heel fijn Diep in mij De sterke zwoele jasmijn verwelkte door verdriet En verbloemde haar alleenzijn door haar lied Met een wondermooie…

Op het moment dat ze los komt, stokt de sapstroom, met een laatste stuip pompt haar lijfje het sap nog eenmaal rond. Net lang genoeg om het leven hoop te geven en in de vlucht naar beneden begint de droom. Op tere vlindervleugels van satijn zweeft ze over de wereld, nog eenmaal overziet ze het allemaal. Dan raakt ze de dorre grond en met een lichte…

Als stilte weerklinkt in gebroken ogen pijn onversaagd steeds opnieuw toeslaat zo geliefd maar zo eenzaam zal de jasmijn zijn geuren niet meer verspreiden bloemen op jouw graf als tranen strooien je voor eeuwig omarmen in ongekende stilte…

Gelaten in het wachten, van wie het grijze stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, in een met druppels getooide mist, worden beelden opgefrist, winden verscheuren, de in zout vervilte zee verbleken of kleuren zon en maan naar gelang ze ver of dichter bij ons staan, belichaming van troost, stuwt levensap van wortels naar…

Nog één keer keek jij om. Diep keek jij in mijn ogen. Warm werd mijn hart voor de laatste keer. Pijn in mijn hart, waarom doe je dit weer. Weg liep jij, je verdween bij de ondergaande zon. Tot op mijn sterfbed blijf jij het meisje dat niet uit mijn hart verdwijnen kon.…

de aarde wacht niet op u de aarde verwacht en is geduldig verstrooid of begraven, u wordt verwelkoomd…

Daar gaat hij dan. Hij keek nog een laatste keer om en je kon wel zien dat hij tranen in zijn ogen had. Ik begon nu ook zachtjes te snikken. Maar dat zag hij al niet meer. Afscheid nemen is niet gemakkelijk. We waren nu zo lang samen. Maar het is nog een week voor de grote vakantie en we gaan allebei naar een andere school. Dus zei ik…