Alle inzendingen over algemeen

Soms krijg ik voor een hartenkreet een tien dat is toch leuk om te zien maar dan.. gaat hij een paar cijfers naar benee ach, daar zit ik niet echt mee een cijfer daar doe ik het niet voor maar een 10 klinkt toch wel als muziek in je oor ik schrijf over van alles wat ik voel en zie want gevoelens en gedachten uitgedrukt in woorden geven…

O kerkklok van mijn dorp je klaagt in de kalme middagzon en in elke klepelslag weerklinkt herinnering langzaam is je luiden traag als het leven zelf elke slag klinkt als reeds eer gegeven al klink je zo dichtbij wanneer ik dwalend langs je loop is het alsof ik droom en hoor ik mijn voorbije leven in bijna elke slag van jou in…

Fiere man Die zijn dromen Heeft gelaten En nu avonden Met schmink gezicht Naar de gracht kijkt Die naast zijn huis ligt. Hij wilde alles En heeft wat snel De lucht uit zijn ballon laten lopen Omdat hij niet opsteeg, In de stilte van de wind. Heeft nu meer nog dan hij wensen kon, Maar niks Dan geroezemoes in een vol café.…

het verhaal van het einde van alle leven dient ver op voorhand geschreven want er zal in wezen niemand meer zijn om het te lezen wat heeft het verdomme dan nog nut sta ik hier dan niet voor schut dat ik probeer duidelijk te maken dat op een keer alle wijsheid die geboekstaafd staat mee met de wereld ten onder gaat nadat alles zal verdwijnen…

elf net geteld op rij gezet wis en kundig juist poëet…

Stel, het wordt nooit meer licht, de zon verbergt haar aangezicht. Weg met bloei en kleurenpracht, vanaf morgen blijft het altijd nacht. Weg blauwe lucht en regenboog, niets streelt langer nog ons oog. Weg horizon en vergezicht, stel, het wordt nooit meer licht! Stel, het wordt nooit meer nacht, wie heeft daaraan ooit gedacht. Weg de sterren…

voorbij stille dagen leg ik mijn liefde te rusten wijl de dood zit te wachten vretend aan mijn enkels als de zon akkers wakker schudt ontwaak jij tussen het beddegoed en oma's porseleinen potten vol tot aan de rand gevlekt mijn schaduw, nog warm woelt na in 't matras van heftige nachten zweef ik ergens tussen hemel en aarde…

Een woordje van dank Letters met kleur Woorden met flair Zinnen met liefde Tekst met warmte Mijn hart verblijdt Mijn ziel verheven Mijn ogen sterren Mijn gemoed hoog Bedanken doe je met je Hele lichaam Met je hart Verwarmd door de vriendschap Het onverwachte kwam Het ongelooflijke werd werkelijkheid Ik werd warm van binnen Heel…

bij de overburen is het licht uit. bij mij ook wel zo'n beetje, ik groet ze, maar voor de grap. bij de overburen is geen geluid bij mij nog wel maar zachtjes ik groet ze maar voor de grap. ik ken ze niet, alleen van gezicht, en dan alleen nog van afstand. 'welterusten.' ik doe de gordijnen dicht, zing zacht een rustgevend liedje…

Het heden, vandaag, een dag van de week, Een dag die zoals alle andere dagen leek. Opstaan, eten en hard aan de slag, Gelukkig dat je het allemaal mag. Je baalt en zucht want het is allemaal wat, De baas buldert erop los en je bent het zat. Ga toch werken ondankbare hond, De kwetsende woorden vliegen in het rond. Versuft schrik je wakker…

Knussig warm en wegverborgen gecreëerd leven in haar eigen geest buitengesloten zijn al haar zorgen nu alleen nog maar plezieren en feest nee, even geen werkelijke aardse dingen binnen de omheiningen van het omarmen alleen nog maar dromerig zijn en zingen de hele wereld met haar leven verwarmen ze wil houden van gehouden worden geen onvertogen…

een meeuw vangt wind en zwenkt in de lucht van links naar rechts als kind hield ik een vlag vast en wapperde ermee, net zolang tot ik moe werd en er mee stopte. ik weet waarom ik daar nu aan moet denken. ik leg m'n ver- rekijker op m'n borst en pink een traan weg. komt ook door de wind.-…

De hemel opent de nacht met het morgenlicht de aarde ontwaakt in al haar pracht een zonnestraal raakt m'n gezicht alles nog stil alleen hoorbaar de zachte fluistering van de wind een nieuwe dag begint waarin ik alles weer vind…

Als poezie de ziel niet verheft dan zijn de woorden zinloos…

Aanschouw op ’t paviljoen handenschudders schouders, ruggen van puriteinen mutualiteit. Ik hoor 't ruisen van mijn eigen bloed hoezee, zee en mijn gemoed. Stilte bestaat niet. Stilte bestaat niet. De dag is werkelijk gul overgoten onverdroten niet schuw onverplicht zonovergoten licht. ‘k Heb al verse bramen gegeten. geen enkel uur ’t…

Een heel eenvoudig leven. Een onopgemerkt leven in een grijze wereld gevuld met pijpestelen. Een leven zonder schijnwerpers, zonder lampen. Zonder een discolamp die op mij brandt. Een leven zonder een fel licht dat mij beschijnt wil ik en heb ik. Ik doe helemaal niets. Misschien moeten de mensen wat keukenzout op mij strooien. Want dan ga…

Rustig zitten op de sofa terwijl je met een pijp in je mond een krantje leest. Alles is knus hier alles gaat zoals het hoort. De buurman gaat voorbij je kijkt even, gaat dan weer ver- der met lezen, alles is knus hier, alles zoals het hoort. In Iran zijn opstanden, in Kanigistan worden mensen opgeknoopt. Olifanten nog steeds gestroopt…

struikelend over black labels op zoek naar schoon ondergoed om de ochtend te halen zie ik je foto liggen het getik van de hamer om de krab te kraken gonst nog in mijn hoofd in de verte hoor ik een taxi kou kruipt langs mijn benen in de deuropening sta ik met een laken omgeslagen als Ceasar in zijn laatste dagen ooit legde ik jouw twijfel…

Op ’t land bindt men de laatste schoven, trekt verse regels dichtbij het stille huis ik kijk naar ’t stro, t’ opstuivend pluis d’ aard waarover deze boeren staan gebogen. Wittere wolken zullen vandaag zeker winnen ‘k hoor vallende stengels als stemgeluiden fluisteren open mijn hart en ziel om gekluisterd te luisteren laat ‘t tij ontginnen…

glas gaat door mij heen het verandert mijn licht op beloken plaatsen verlies ik mijn scherpte in stukken val ik uit een verloren ben ik niet opgeraapt en opnieuw geslepen maar naden blijven zichtbaar…

Een staalblauwe lucht met een spierwitte wolk en een felgele zon daarnaast, wat zich afsteekt tegen een grasgroene vlakte met knaloranje bloemen, terwijl jij staat te kijken, met je voeten in een poepbruine, oerhollandse, koeievlaai. Dat is mooi!…

Ik doorzoek als kind op het strand korrels zand met mijn zeef en beef. Emmer en schep in mijn bed sleep gejut uitgeput blootsvoets en gedwee heel veel water naar de zee.…

ik heb jou tot aan de regenboog gevolgd met een matras op mijn rug sprinkhanen voor onderweg en een roedel vrouwen hongerig om me heen maar je schaduw bleef hangen en ik vocht tegen kamelen met het verleden over mijn schouder Uit 'Onzin ... of niet'…

'k Ga blootvoets door zand van duintoppen bij de waterkant. En ik zag beneên, dicht bij bruin verpulverde blaren getij bedaren, gentianen en ’n drieteenstrandloper. ’t Is ook al stiller, later in ’t seizoen, een hazenkoppel onder braamstruiken bij wilgen grijsgroen. En heel gedwee zag ik dicht bij zee boven bij ’n duinpan bij het vervliegen…

Wellicht zijn je vingers olifanten, te slakachtig net als sommige regels aangetrouwd of zebra’s zijn, missen ze te snel bladerend een zegevierend gevoel net die ene latere zonnestraal ‘t achterliggende doel. Het ene kaarsje zal ook rapper een bête glimlach een dag als ijdel tijdverspil onverplicht verlichten, verfrissend op ‘t gemoed werken…

Wellicht trekt tijd als een taalgrens een mens handen vederlicht op tot grotere hoogte. Kuch je als een non over hoe leven begon ruik je ‘t inktzwarte en wit van eigen tijd. Fluister jij psalmen uit je palmen als paladijn spreek je als serafijn met prachtige slotstrofen over oudere hoven en regent het brood en wijn. Beschreef en beschrijf…

Kastanjelaren dragen vensters van tijd welke rustplaatsen vinden gevederden hier. Prakkizeren ook zij met vlijt over het hogere blauw over de talrijke mantels van naalden en het ruime sop. Bewaren ze taal als vet onder hun vederdek, elk op een andere stek, zou ik het je kunnen vertellen. Zou ik het je kunnen vertellen. Ik zou het je kunnen…

brievenbesteller met pak en zak op je fiets post jij ook brieven?…

poëzie schrijven op je voetzool zodat elke stap een voetnoot word…

het zit er al langer aan te komen de dagen worden korter gelukkig blijven de uren zestig minuten van zestig seconden duren blijft het licht als ik wakker ben en donker als ik slaap enfin, dat denk ik toch, slapend weet ik het niet de biologische klok tikt verder zonder onderbreken trekt zich niets aan van uur of tijd heeft eigen telling…