Alle inzendingen over afscheid

Heer laat haar niet langer lijden neem haar op in heerlijkheid zo te leven is geen leven 't is gekomen nu, haar tijd Laat haar nu maar slapen 'd ogen sluiten voor dit leven afscheid nemen kan niet meer tijd daarvoor is niet gegeven Wilt U Heer haar doen ontwaken daarboven in Uw Vaderhuis herenigen met die zij lief had breng haar Heer…

na zijn dood was hij alom aanwezig onbereikbaar daar ze haalde het huis leeg verkocht het maakte een nieuw leven nu zit ze daar laat de dagen verglijden in een vroege slaap neemt moeizaam afscheid van verwarde dromen droomt dagenlang van de nacht en wacht en wacht en wacht…

Zo vele keren in mijn leven heb ik steeds gezwaaid naar jou omdat ik zeker weten zou dat jij voor eeuwig werd verdreven telkens weer als je beloofde dat mijn verdriet niet nodig was de angst van mijn gezicht aflas dat iemand jou van mij beroofde doofde ik mijn weemoedzang en volgde stil de weg met jou de lasten dragend, vol van trouw…

Je hebt de dood niet helemaal Gewild, maar ook het leven niet. Ik schik me in jouw eenzaamheid Doordrongen van de innigheid Van mijn bestaan...…

in mijn hart ben ik net zo bang als jij en toch ben ik bij je uren heb je gepraat en overwogen en ik ben bij je afscheid nemen van jezelf is een eenzaam gevecht moed overmand door verdriet want een ander uitzicht zag je niet en ik ben bij je om de ziekte had je niet gevraagd maar spontaan gekregen wel nam je in je handen hoe…

Lieve Simone, Waarom moest jou dit nou overkomen? Waarom kon je niet hier bij me blijven? Ik mis je elke dag steeds meer. Die mooie tijd die wij samen hadden, elke dag doet het weer zeer. Ik moest afschijd van je nemen, Dat deed ik met heel veel pijn. Ik kon altijd op je vertrouwen, En blijf altijd van je houden! xx IK MIS JOU ZO!…

Zoals jij stond aan mijn wieg Zo sta ik aan jouw graf Jij huilde toen van blijdschap Ik om verloren uren...…

Bodemloos diep in mijn hart Nu en dan verward Maar jij blijft wel bezit hebben over mijn hart Het verdriet blijft immens intens en Jou ooit mogen terugzien is en blijft mijn enige wens. Bodemloos diep in mijn hart Werkt enkel de helende kracht Die ik van jou verwacht…

De reis die je wilt maken schuurt nu al door mijn hart ik wil hem kunnen staken want we staan pas aan de start Zodra het gaat gebeuren neemt de liefste me wat af liever wil ik niet zo zeuren maar liever nu dan achteraf Kunnen missen kan ik niet wel voel ik al de pijn want in godsnaam lieve Laura hoe leef ik mijn leven verder als jij…

De Nieuwe Ooster waar mijn Oma ligt en nu dan jij Oom J terwijl wij luisteren met het kippenvel dat jij ook voelde met M mijn tante die daar zit met jullie zonen op de voorste rij van het leven. Zo klein en kwetsbaar als ze is beweegt ze op haar stoel op de beat van een leven samen met jou. Dan gebeurt het, D's hand…

De rust viel naar binnen onverwacht sluipend waar toch niets was veranderd omdat alles hetzelfde bleef maar het gevoel week weg waar de woede eens wandelde de tafel bleef leeg waar het bord had gestaan de stoel ongebruikt waar de krant was gelezen. de kamer was stil van verdwenen gesprekken de lucht ontwolkt van gevallen regen het pad…

Dag lieve Droopie wat was je lief, Dat ik zo gek op je kon zijn jij bent mijn hartendief. Nooit meer blaffen nooit meer bedelen ik zal je missen lieve hond ’s Morgens geen water en voer meer geven, je was niet meer gezond. Nooit gedacht dat ik je na 1 jaar te hebben leren kennen afscheid moest nemen. Dat doet echt zeer elke keer weer…

"Wat als" is nu geen vraag Geen wanhoop. niet vandaag slechts, Een bos bevroren bloemen definitief bevrijd deze meid van mechanismen en maren en uren turen zonder zien Wie gaat er dan ook beneden de zeespiegel wonen.…

Ik wachtte in de hal van het station die dag op jou met koffie suikervrij en met de tijd die werd verbeten Terwijl ik uit het raam keek zag ik vogels in het blauw ze vlogen mij voorbij zo lang ik daar toen heb gezeten Ik zat op jou te wachten met een koffie die ik wou en wachtte met de vogels net zo lang om toen te weten Dat jij…

ik zie mijn moeder de dood is in haar ogen een sterfbed ter beschikking gesteld door de zorg ik zie haar vraag en ik antwoord "weldra ma" en toen ging ze, zomaar…

de lippen spannen zich nog een keer samen trachten achter mijn gesloten deur de aftocht te blazen ik wilde nog nog een laatste eer beramen maar de diepe klank, tergend langzaam klimmend, blijkt al zwart van kleur in de verte hoor ik jou op zijn echo azen met amen in zijn geur…

De nacht heeft ons vergeefs bijeengebracht en vervreemd van wie we waren voor elkaar We wachten op het morgenlicht het klepperen van een ekster wie straks het eerst opstaat de gordijnen openschuift het raam wat verder openmaakt…

waar staan we nu is er vooruitgang of toch niet de jaren tussen jou en mij zijn dicht bij een eind gekomen de wegen doodlopend de dromen ja de dromen vertellen is anders als realiseren maar je moet weten als je weggaat dat je terug komt in mijn dromen elke nacht en in de dagdromen mag je ook af en toe voorbij lopen tot de rivier van…

Lege straten, Lege armen Je ogen die mij niet langer verwarmen Slechts enkel een lege blik Ik kijk in de spiegel Lege blik, die lege blik dat ben ik Die lege blik is mij, Hoort bij mij, net zoals jij, Behoorde tot mijn liefde Wat jou niet langer bliefde Een lege kamer Een lege blik Mijn hart voelt koud als het staal van een ijzeren hamer…

het varken roept het uit ze zwaaien met vaandels aan de rand van het woud dikke bomen schroeien zich aan schallend koper het wroet, het niest, is opgewonden en bezorgd eikels zijn het eikels zijn het die vallen en aangevreten om hem heen vallen, slechts ruw vlees zal hun deel zijn geeft zich over aan honden terwijl de rest het hazenpad…

ik sta hier te zoeken naar jouw graf in al die jaren is dit de eerste keer ik weet niet wat ik hier hoop te vinden ik weet alleen dat ik jou hier nergens zie na uren op je gewacht te hebben ben ik tenslotte maar gegaan ik liet een briefje dat ik je niet gevonden had bij een klein wit paaltje staan maar heb daarna nooit meer wat van je…

Ze is aan haar laatste reis begonnen van het aardse naar het eeuwig leven strijdend legt zij het laatste traject af in de tijd die haar nog is gegeven Voor deze reis is geen kaartje nodig haar levensbagage mag ze achter laten er rest nog de tijd van pijn en verdriet en de tijd om met haar familie te praten De hoop die ze nog had is vervlogen…

Hoe kan ik je laten gaan Zonder afscheid te nemen. Je ontneemt me alle adem. Jij bent de enige geweest Die me werkelijk gekend heeft.…

Zul je voorzichtig zijn je plooien om het gevaar zodat het jou niet raakt jezelf onschadelijk maakt want in het gewone schuilt gevaar zoals een ijsberg zich ten dele toont…

Ik zag een traan, ik liet je gaan, Maar in mijn hart was daar de smart. Ik zag je pijn, ik voelde mij klein. Maar wat kon ik doen behalve die zoen? Ik ben hier en jij bent daar. Wat is er met jou, wat voel je nou? Ik wil je helpen om ´t verdriet te stelpen. Maar hoe, op welke manier geniet jij weer en heb je plezier?…

Lief en leed met haar familie gedeeld; gelouterd door de strijd van alledag eens zelf kind boordevol mooie dromen ligt nu stiller dan een stenen beeld. Beheerste treurnis bij sterven op hoge gezegende leeftijd; de verwerking is gespreid, de dood is doodgewoon doch onmenselijk als de stervende lijdt. Ontspanning dat stervenslijden voorbij…

Vandaag werd gepast en gedragen door raven de laatste gezant van de stilte begraven Het was niet zijn land dat vreemd van verbazen zich enkel nog vond in trillende glazen Hij stierf op straten in eindeloos razen waar spelden verloren slechts vielen voor dwazen Vandaag werd de stilte door raven begraven slechts een huilende hond…

wanneer ik zoek met een licht waar zij het laatste gewandeld heeft komt altijd weer haar gezicht naar mijn lantaarn toegewend zacht gebogen, haar ogen dicht en bloed op de mond gekleefd gaat het mee tot het zwicht achter het hek langs de berm die de vijver omgeeft waar nieuw onkruid groeit op de plek van het vergrijp, door sterren omringd…

Niet meer in deze wereld verankerd in mijn hart,gewoon een leven in weerbaarheid, kent geen diepe smart, die sterke eigenheid valt niet uit de toon. Is onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich een natuurlijk talent een rijke tijd,die ze zichzelf aanbood waarin de zuivere creativiteit wordt herkent had zij niets…

Het jaar is voorbij gegaan met vele wolken van smart. Toch zal het leven verder gaan al voel ik mij nog zo verward. Er was veel leegte en verdriet ook was er ruimte voor een lach. Vaak dacht ik: het mag niet maar dan toch weer: het mag. In het leven is elke dag tijd voor een lach en een traan. Leeg blijft jouw stoel altijd…