Netgedichten

netgedicht (nr. 23.038):

De reis van eeuwig zijn

vreemd hoe beiden het toeval deelden
zonder woorden
gelijktijdig de plaats ontmoetten
alsof ze voelden
hoe de doodstrijd langzaam binnensloop
het lichaam zich klaarmaakte
voor de reis van eeuwig zijn

er kroop angst in hun gemoed
nu ze de verduistering zagen
(dit was anders dan de andere dagen)
en wolken die het zonlicht verstopten
voorspelden zwarte uren met veel pijn

de lange gang duurde eindeloos
niemand stond hen op te wachten
alleen de laatste kamer gaf een teken
haast je, het leven glijdt langzaam weg

en tussen helderwitte lakens
was je geest reeds van je weggegaan
wat ik hoorde was hoe adem hijgde
en ik zag verkrampte trekken van de pijn

woorden die ik je nog zo graag wou zeggen
stopten ergens in de lucht
nu je lichaam zei het is genoeg geweest
en de kamer plots in alle stilte zweeg