Alle inzendingen over landschap

Utrecht, stenen kraamwieg van herinnering, vergeeld dagboek bezaaid met zand, bed van klei met vergane minnaressen en uw grachten vol stromend stof. Uw stegen met onafgemaakte vrijpartijen en riolen overlopend van BH's, necropolis van verteerde vrienden met nagalmende dranklokalen. Uw stadswerven vol onverzonden brieven, half afgeschreven…

Vredige nacht, stil gezongen lied in zwarte leegte, kleurloze pracht, script vol verdriet met nietszijnde geschreven. Oh licht van luwe leegte, zing uw zang tot aan de ziel. Ontvlucht het oneindig zwart, tot aan het rood van het hart. Bleke tragedie, bloeiend in de lucht, bemin al wat u omvat. Oh instrument vol gouden klanken, speel…

Er was eens een jongen die liep langs de gracht het water bepaalde zijn stappen. Hij gaf er niet om waar de stroming hem bracht. Hij was acht, maar hij kon al wel snappen dat je nooit komt waar je verwacht. Op de achtergrond klonken de klappen van klokken ver boven zijn macht in de Dom. Rom bom, rom bom. In de stad werd het jochie een vent…

Koningslaan, het park in, een knik naar bronzen majesteit, oversteken, Reigerstraat. Tering tyfus, wat vliegt de tijd. Slenteren over Maliebaan, rechtsaf Lepelenburg op, kruipen over Nieuwegracht, het leven blijft een grote fop. Tijdloos zoenen in Groenestraat, voelen op kerkhof van Nicolaas, doorzakken op Ledig Erf, blijf ik nog net…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

Kleine witte wolkjes, gelijk schaapjes vanmorgen aan de blauwe lucht, ‘t zonnetje erbij, nee echt geen klucht! ‘t Was heerlijk, misschien wat fris maar een beetje kou, daarmee is niks mis! Als ik dan een voetganger passeer in mijn open cabrio roept die heel kwaad: of ‘t allemaal wel gaat! Ik kijk naar boven, roep terug: dank u wel,…

we liepen ons tegemoet passeerden elkaar deelden een moment, een groet een kort gebaar we overschreden 'n ogenblik om afstanden te gaan getallen, geheugen, een gezicht 'n naald in een ruigte, een bliep in de ruimte van bestaan eenmalig, zonder tegenbericht…

Land van water rijk aan dijken waarvoor rivier en stroom zelden zullen wijken De hand-en mankracht nu duw-en trekkracht van bulldozer en tientonner 'n zandbult zover.... het oog wil reiken met vereende krachten werken we door strijden tegen hoog water.…

een bruisende tuil bomen gebonden op de smalle landweg een poort naar veraf strak in het land op lange stammen een deur naar niets in lam gelegd land ook ongewijzigd door lichte wind het is een hemels poort als de lucht door zware wolken wordt stuk gesmeten het is een zware deur die naar de einder open gaat als zomerwolken…

Kronkelpaden. Onverharde wegen. Boerderijen in de plooien van het landschap weggezakt. Silo's. Het notarishuis. De pastorie. De oude en de nieuwe school. En daar: geboortehuis. Zo levensecht. Zo helemaal gebouwd voor een geborene. Er hangt geen bord. Er staat geen borstbeeld voor. Toch: er werd met ongekende kracht geworpen. Bovendien werd…

bocht in de rivier, slangenlijf, met ruwijzeren handen weerlegd geledigd lichaam, avondmaal, perkament uit water gedregd heuvelland, golfstroom, reikend naar kalkhoudend smaragd ode aan de stad, honing, avondgloed, aan een hemel gebracht luchtbelijdenis, verzaking, rede, kalme tred met vaste voet aanlandige droom, kortdurig, met…

Ze staan er in rij na rij zo voor het grijpen Geen groots idee vermetel plan hoeft nog te rijpen Je mag er spontaan gaan rijden over de uitgerolde paden van 't Natuurpark waarin de ark van Noë lijkt leeg gelopen Sfeer en weer hoeven ze er niet te verkopen: in park 'De Hoge Veluwe'…

een schot voor de boeg dan bulderen de kanonnen over de heide doffe ploffen symboliseren veiligheid oefening baart kunst zegt men dikwijls... laat de Russen maar komen…

Op jouw rug teken ik een hart dat ik vul met xxx'en Jouw naaktheid als Eva die van mij als dat van Adam Ons bloot zijn en dat van een prinses Haar mis ik en jou wil ik dus geenszins kwijt Jij en ik, wij samen Wij bouwen ons leven om anderen heen het plezier van van elkaars liefde en gebaren wij beleven el- kaar voor eeuwig hartgrondig…

Ik tel de bogen tel er vijf het moeten er negen zijn... die de Maas overspannen in -licht gebogen- lijn de rivier de baas Ik ben aldoor opgetogen over deze brug die verbindt.... het warmbloedig rood van Brabant met het zomers groen van Gelderland.…

in het stramme van bomen schuilt een onverschrokken dichtheid van het bos, met adem die we alleen kennen van geoliede wolken, vanaf hun strooisellaag roepen zij mij rechtstandig aan, rijzen tot ver boven ooghoogte neem mij bij de hand dan vergroeien wij tot hout tot diepgaand blauw en vergeten we samen de weg balorig als in onze…

een weg terug ik wil van de snel weg af ik wil uit de rit geen draaiende assen om me heen op uitgeteerde grond gras vergeten vlakte water kan niet weg aqua plant de plassen spetters uit de sporen spatten heel hoog op ruiten van de naastrijder wissen geeft geen zicht ik wil van de snelweg af lopen in het vrolijk veld een uitgesleten…

ik weet 't, het lijkt zonderling zo alleen door bos en hei te gaan maar vergeet niet één ding hier kun je bevrijd gaan en staan of verwaaien met ruisend blad hier vinden hersenhelften elkaar strijkt licht elke schaduw glad reiken zintuigen tot de evenaar op 'n pad dat nergens naar gaat tel ik gaandeweg mijn bomen die zijn zich van geen…

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken wegvluchtend op windrimpels in de rivier Het landschap onherkenbaar veranderd zeggen wij die nu leven, nu zien Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons die wij hier alleen vermoeden kunnen Het moment na de laatste toon voor de eerste herinnering: een ruimte die bij iedere ontdekking verder…

Het land is warm. De weg is wit. Het duin is leeg. De zee is stil. De zon is grijs. De dag is heel. --------------------------------------- uit: 'Polaroid, gedichten 1955-1976'.…

Het verschil tussen dwalen en verdwalen is de verte van huis – de bocht die je verleidt een nieuwe bocht in; de tijd is hier anders, niet trager maar in een vriendelijker licht en het licht is hier waar niet alles knippert en schreeuwt geduldiger: zoals jij nietsvermoedend in dit gedicht bent gelopen; een bocht na een bocht, na een strand…

De stilte van ons dorpje op een late zondagmiddag spreekt haar eigen taal. Zij vertelt van de arbeid die werd verricht en die nog moet worden gedaan. De kerk staat er middenin, als symbool van de geconcentreerde energie waarmee hij werd gebouwd.…

Aan het uitzicht wijd ik nu een kort gedicht: de stroom van IJssel die niet ophoudt niet stelpt geen halt kan worden toegeroepen al sta ik op brug kade of oever ik ben geen snoever.…

Hooghartig is het water in de lage landen. Denkend aan Holland zie ik smalle dijken moedig tegen het brede water staan. Een gat in de dijk doet diepe wonden slaan. Met de handen ineen wordt het werk verricht. Na vermetele pogingen is dan eindelijk het laatste gat in de dijk gedicht.…

Dat vloed ertoe doet juist: springvloed die zee springen doet Het land dat zich niet kan verweren verzwolgen, open gescheurd door wind als handlanger kennen niet het mijn en dijn Het is menigmaal zo pijnlijk gebeurd: 'Watersnoodramp' in ons collectief geheugen Vloed springt beukt op vensters, deuren en muren tergt familie…

Ik streek mijn hemden zij haalde de kreukels uit mijn ziel zij hield van strategie, ik van overdrijven zo werkten we samen aan mens en maatschappij het beste span van de tsaar Wat hield ik van haar wanneer ze 's avonds het trappenhuis van mijn vermoeide hoofd besteeg, lichtvoetig en feeëriek, heerlijk kleurend bij de eerste zweem van…

een roeibootje met een oude man met gekromde rug aan de riemen rook kringelt uit zijn brandende pijp vermengt zich met de witte nevel tot een denkbaar geurend aroma van tabak, transpiratie en damp zomaar een oud plaatje uit het dagboek van mijn moeder een man in een bootje op het water zo gewoon, zo van vroeger, zo’n gezellig beeld uit…

landschap het constant golvend blauw en grijs belijnd door steeds weer wuivend groen ruw onderbroken door puntig witte vlekken tikkende touwtjes tegen een verticaal het altijd stromend water naar het laagste punt strak overtrokken door een gebogen horizontaal stevig ondersteund door sterk betonnen palen schitterend belicht door…

Mijn gebint... is ijzersterk zoekt zich telkenmale luchten Grijs? Lichtblauw? onbewolkt? wolken als snelle paarden ....logge olifanten? Maar ik hoor... m'n pijlers en schutten hardop zuchten kreunen van pijn De lijn.... met gele ballen door de schipper niet gezien door dichte mist misschien? het botsen en vallen ramptoeristen…

Op de wiebelbrug opgewekte gezichten, ontspannen gelach. De zwanen, onverstoorbaar, glijden over de Dommel…