Alle inzendingen over tijd

Achterlijk jong was ik voor ziekte Poly- cythemia Vera Gelukkig veel te jong om er vroeg aan te sterven De tijd die heeft, zielsgelukkig, anders beslist Die tijd besloot een ander leven voor mij Een leven dat gelukkig meer dan de moeite waard is Tijd van vóór en tijd nadien de tijd van vóór heb ik gehad De tijd nadien is naar…

duizenden jaren geleden boetseerden mensenhanden een kist in de vorm van een boot sterke mensenhanden borgen zacht een lichaam in het zandduin te ruste duizenden jaren later scrollen gladde mensenhanden door de digitale krant bebrilde mensenogen kijken nu naar half geloken dode ogen de lippen iets uit elkaar alsof ze nog…

het dorp stierf verstikt onder lagen van as en puin een stille dood in het dorp leefden bedaarde beukenbomen groeiden bloemen in het korenveld vervallen huisjes krom geteisterd door weer en wind en altijd in de donkere verte die eenzame fietser onder de grijszwarte lucht de sonore klanken van de kerkklok mijn gesmoorde…

Zomertijd, wintertijd. De klok, is het een ding, of is het een begrip. De wijze zal het U vertellen, van die wijzers, van het draaien, van het alsmaar uren maaien. De klok, rechtvaardig of niet, maar onherroepelijk.…

hadden we maar hier in een kamer van het hart alle tijd opgeborgen uren waarin wij dachten dat wij voor altijd zouden zijn hadden we maar de doodgewaande liefde naar onze ziel vervoerd waar jij en ik eeuwig zouden zijn…

Boven sterfelijke lichamen, zien bewuste mensen vuur. Daar delen ze liefde. Wie ze zijn. Laat ons in elkaars ogen kijken. Laat ons dezelfde liefde voelen. Laat ons dezelfde sterren zien. Overal vlamt hetzelfde vuur. Wat houdt liefde tegen? Zijn het blinde angsten? Is het levensmoed?…

op een dorre kreunende tak van de eikenboom krast een kraai in het schrale najaarslicht herfstblad valt weerloos in de zompige poel troebele droefheid sijpelt in het hart voorzichtig wrijven mijn koude handen het najaar zacht uit de ogen…

Wat is tijd, staan we erbij stil? Nee, hij is alweer verleden. Één minuut, zestig tellen met een zucht ertussen. Één uur, lang als je wacht kort in gelukkige uren van de nacht. We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig…

de trommelaars kondigen een opstand aan de menigte vervaagt bij het licht van de toortsen hoog in de inktzwarte lucht suizen steen en ijzer het koor in het witgekalkte kerkje zingt Houd Moed wij zullen jullie niet verlaten winterwolven blaffen over de sneeuwvlakten aan breekbare ijspegels klemmen we ons vast…

De weg terug naar huis, kan rustig worden afgelegd. In het hierNUmaals van altijd. In het daarvoormaals van gisteren, kunnen we onmogelijk nog leven. Het hiernamaals van morgen, kan rustig worden doorzien, in het hier en NU vandaag, Voor afwezigheid is geen plaats. Geen toeval. Geen enkele kans. Geen enkele bedoeling. Morgen of gisteren…

Boeken die bij me wonen, willen me terzijde staan, zolang ik leven mag. In boekenkasten. Mijn eigen bundels volgen me, later, tussen de zes plankjes, van mijn boekenkist. Ze bieden me antwoorden, wanneer ik met vragen zit. Verlichting in problemen, die meestal niet bestaan. Vandaag komen Billy's van Ikea, ons meer levensruimte bieden…

Gisteren, maar vandaag opnieuw, hebben mensen verdriet gevoeld, in het verlangen van violen. In de smart van violisten. In dichterlijke dromen. In poëzie van muziek. Hebben ze de pijn gehoord, in het diepgaand verlangen, naar vrijheid en samenheid, terwijl de jaren klimmen. Goddelijk verlangen ervaren, naar het bewegend stilstaan, van…

Leef het leven. Pluk de dag. Kus de morgen. Met een lach. Koester de middag De avond wacht. Schenk je liefde. Voor de nacht.…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

o Late dag, gij smaakt naar water en naar rozen. - Ik weet me alléen te zijn in 't wijde, koele huis; 'k geniet mijn eenzaamheid; ik voel mijn vrees verblozen; ik voel 't verleên vergaan in teder blaêr-gesuis. Reeds neigt de zon ter rust en lijkt 't gerijs der mane. Er is geen komst die hoopt; er is geen leed dat wijkt. Een vredige…

Over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet en plotseling kan…

Voor ik 't vergeet, wil ik je zeggen, dat ik van je hou... jouw ogen en je stem en je gebaren. Wat er van jou maar te herinneren is... dat ik je mis. Voor ik 't vergeet wil ik je zeggen, dat ik je danken wil. Voor je liefde, je goedheid en je kracht en nog zoveel dingen meer wil ik je danken... keer op keer. Voordat de dagen komen, dat…

Ik overdenk mijn leven, het duurt nu al zo lang. Ik kom al mijn fouten tegen, toch zijn ze niet meer van belang. Omdat ik er steeds van heb geleerd, met steeds meer onderscheid mijn eigen domheid kan aanvaarden met een rustige zekerheid. Kijkend naar mijn kinderen zie ik dezelfde kwaal. Zij komen ook hun fouten tegen, net zo vaak en telkenmaal…

Tijdens het genieten van koffie, vertraagt de dolgedraaide tijd. Tijdens het proeven van geluk, staan gedachten rustig stil. Verandert mijn koffietijd, in wat ik aandachtig wil.…

had het anders geweest wanneer ik: mijn verstand beter belegd, meer in je ogen gekeken, stil naast je gelegen? echt mijn weg had gevolgd in het zand en het zout? niet versteend maar geopend meer geleefd en minder overleefd? schrijver: Simon K.…

Boven de hoge bomen in onze tuin, komen wonderlijke gedachten op, als drijvende hemelwolken, die vanzelf verschijnen. Vanzelf weer gaan. Toekomstige gedachten zijn het. Voorspellingen uit oude tijden. Angsten zijn het. Luchtkastelen. Vannacht, boven dezelfde bomen, lacht een oudgeworden jongetje. Dat dichtertje op de maan, lacht ons…

Een vrouw van vier en tachtig heeft niet zo heel veel meer te wensen. Ze hecht zich niet aan nieuwe dingen. Ze heeft alles al gehad. Het mooist zijn nog herinneringen. Stil zit ze voor het raam, en kijkt naar buiten. Waar bloemen bloeien in het parkje, in allerhande kleuren, en waar vogels vrolijk fluiten. Ze put uit haar herinnering.…

Onthouden we dus van deze dag een breekbaar soort verloop Een maatpak en een zijden das een kamerjas, een strak verband een ingeblazen hoop een blok dat weegt op jou Hier nemen we nu de ruime baan de weg die leidt naar een nieuw oord Vernemen we dan uit goede bron een verstrakking van de graat Een geruite rok, een zwarte speld een doorkijkwaas…

De palingen en ook de zalmen De laatste komen uit de Rijn, Zij trekken jaarlijks zonder talmen Tot waar hun paringsoorden zijn. De torren, klimmend in de halmen, Al wat tiert, schier zat van gein, In deze wereld, groot en klein, Ik zoude uw lof wel willen galmen. En dan de korhaan, de wisent, Hun beelt’nis was al ruw geprent Gelijk de…

De Tijd kan de Eeuwigheid niet overwinnen. Maar kan de Eeuwigheid één Ogenblik overslaan? Laat dan gerust uw Ziel en uwe Zinnen Op de stroom van de Vreugde vergaan.…

Het leven haalt ons in. Wij hollen er achteraan. Vooral in het begin. We slokken het op, met werken, liefhebben en het gezin. Toch haalt het ons in, omdat het gaat zoals het wil. Ineens valt het stil, zegt het ‘stop.’ We kunnen niet meer mee, we raken achterop. Maar het leven gaat verder, ook wel zonder ons. We kijken het na De stemmen…

Ons leven heeft pas zin, als we een reden hebben om te leven. Tussen ja, of nee, daar tussen in, of het verlies zal zijn of gewin. De tijd leert ons dan in te zien, of het goed was of verkeerd misschien. Oud en grijs vervult het ons met weemoed, met levenswijsheid, kalm en goed. We zijn blij dat we leven, kennen de zin. Vullen hem graag…

daar sta je dan in jouw omkaderd stukje wereld voor eeuwig vastgepind in de tijd een onschuldiger onwetender zelf naar de toekomst te zenden voor toekomstig bewijs dat je ooit dit ook was objectief gezien een flits en voor eeuwig is je plaats en tijd vastgelegd het recht om te zijn het recht op jouw verhaal je bent nu een ander en toch…

het mag geen naam hebben zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse…

voordat dit alweer vergeten is dienen we onze namen onze plaatsen van handeling te herhalen onze zinnen op te tuigen het boek niet dicht te slaan elke bladzijde te koesteren elk woord de geur van papier en inkt op te snuiven de datum na te vragen een vogel na te fluiten door bij wijze van spreken heel hard iets onwelvoeglijks te roepen…