Alle inzendingen over verdriet

Zonder huid slechts bijeengebonden door een strak gesponnen dun vlies terwijl daar buiten de winter van de lente verliest ik hoor het zachte zingen van de putter een kalm en lief geschutter O raak me niet raak me niet aan alles raakt me zonder huid zelfs het geluid van een onschuldige roodgewangde zachte putter…

In stilte, vol verdriet zag ik mijn vrouw ineens huilen. Een lief persoon overleed midden op de dag. Het is ongelooflijk, maar waar. Een lieve man, die van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen hield. Veel meegemaakt de laatste jaren, ongelofelijk, teveel om op te noemen. Een man met een hart van goud, stond altijd klaar…

in die kleine catacombe hoog op zolder aan de gracht met nog net dat ene raam waarin je de ster nog zag die je al in je droeg daar heb je in een schriftje binnen verwachting en angst je onsterfelijkheid vast opgeschreven een licht waarvoor geen lampenkap meer nodig was het stond al vast -------------------------- uit: 'De gedichten'…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

Tranen bedwingen de wereld met zoveel verdriet. Het is ongekend hoeveel tranen de wangen bereiken. Het verdriet is intens groot, het is ongelooflijk wat er allemaal gebeurd. Zoveel mensen worden ziek of sterven zonder van hun dierbaren afscheid te mogen nemen. Eigenlijk is het onmenselijk, dit innige verdriet. De wereld…

Ik heb zojuist de lampen aangedaan, maar ik zie nog steeds geen licht, dat de schemering weet te weerstaan en ik heb mijn ogen echt niet dicht. 't Duister welt omhoog uit mijn hart, tegelijk met alle tranen in mijn ogen, uitingen van mijn niet te delen smart, waar elk lamplicht wordt ingezogen. Ook als de zon overdag volop schijnt ben…

Geen glimlach krult ooit nog mijn mond, een zon die mij nooit meer zal verwarmen. De wrede dood die mijn huis zo gretig vond, ondanks mijn vurig gebed om erbarmen. Uit welke bron put ik dan nog levenslust, als al wat ik lief had mij word ontnomen, ik eindelijk in mijn droeve lot berust en voel, hier mag een einde aan komen. Het leven is…

Altzheimer sloopte mijn allerliefste lief en liet een ruïne achter in mijn leven. Na het moment dat zij hopeloos stierf, was zonder haar het mij om het even, of alles verder ging waar en wanneer, het hoefde voor mij allemaal niet meer. Toen, na jaren duidsterdonker verdriet, deed jij plotsklaps het licht weer aan. Met weer een toekomst in…

(Dit schreef ik voor mensen, die hun geliefde zo moeten missen) Verdriet Iedere dag weer dat verdriet..... ik voel het omdat je niet meer bij me bent. Jouw liefde voor mij was heel groot. Jou te moeten missen doet veel pijn....…

Mag ik sterven op jouw lippen, als het ooit zo ver mocht komen? Mijn hele leven laat ik dan voorbij komen op jouw wangen. De tranen zullen stil zijn als ik mag gaan. Wij waren verbonden, maar nu moet je mij voor altijd laten gaan. Lief, ga verder met je leven, ook al zal het leven niet meer zo zijn als met mij.…

Als smeltend ijswater in de beek, dansen mijn tranen ongeremd om wat eens zo heerlijk leek, in een waterval die ongetemd stort in een meer van verdriet. Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen. Mijn tranen zullen de…

O! wat is mijn ziel veranderd Door der liefde treurigheid! Voortijds was ik altijd vrolijk, Als Natuur mij open lag; Blijde met een dansend mugje, En een wemelende worm; Gaf een maagre bloem der heide, Gaf een blaadje mij vermaak; In het rijk van plant en dieren Was de bron van mijn genot; ‘k Dronk daaruit met volle teugen ’t Reinste vergenoegen…

Op een avond kwam ik aan in de werkplaats, in het huis van de hoekige dame die ronde vormen maakt van klei en aarde. Ik zag wel vijftig porseleinen tranen naast elkaar op de vloer gelegd en ze zei: 'Tja, ik weet het ook niet, het gaat maar door. Misschien als ik suja zeg of tot honderd ga...' Misschien, dacht ik als je ze rangschikt…

Als ik van mijn verdriet een trap kon maken en van mijn tranen een brug dan zou ik tot in de hemel kunnen geraken en dan nam ik jou gewoon weer mee terug.…

Zo begin ik aan een nieuwe start, op een heel droevig sentiment, met jou nog heel diep in mijn hart, dat, zegt men, vanzelf wel went. Duwt men mij in de rechte voor, waarvan ik de ploeg niet wil weten. Heeft dan niemand meer door dat ik jou echt niet wil vergeten. Worden de tranen die ik om je laat allemaal gevangen in een vergiet, tot…

Menig dichter die naar woorden tast om een gebeurtenis te beschrijven, weet hoe die zoektocht hem belast, naar een zin die stevig zal beklijven. Maar als een lief hem is ontvallen, dan splijt zijn pen het papier uiteen. Zijn alle woorden slechts vazallen, die gewillig volgen één op één de indeling van het trieste lied, dat de dichter heeft…

Als de zon het land terusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust, dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd. Bracht ook duisternis in mijn hart en ijskoude tranen op…

Een ochtend onheilspellend stil Eenzaam in mijn bed verlaten De angst verlammend, akelig kil In stilte lig ik, snik ik, bid De engelen ongenadig Leven en dood in hun bezit Het bed voelt koud, mijn wereld klein Roerloos verbijt ik de krampen Onheil spreekt in snijdende pijn Dan breekt er iets binnen, subtiel Warm vocht verdrijft…

[Dit schreef ik voor een moeder, die haar zoon zo ontzettend mist] Oud en nieuw Met oud en nieuw dit jaar ben je in verwarde toestand het huis uitgelopen lieve zoon. Als je emotioneel raakte ging je vaak naar het water. Daar sloeg het noodlot toe, in dichte mist ben je in het water terechtgekomen en verdronken. Enkele dagen…

‘k hoorde mijn ziel in weemoed zingen toen de avond viel zonder enig licht geen morgenlicht om nieuw te beginnen alleen tranen brengen mij een wazig zicht hoelang blijft het duren voor de zon verrijst achter die hoge muren en mijn pijn verdwijnt komt er een ommekeer waar ik zolang op wacht vind ik mezelf ooit weer na een…

Gevangen in mijn beperkte bestaan beweegt mijn gevoelsleven zich in nauwe gangen Steeds weer stuitend op muren die mij een kant op sturen die ik niet wil gaan Er is geen ontkomen aan Als er maar liefde was Als er maar troost was Als jij er maar was Dan zou het wel gaan…

Mijn moeder en ik waren In de dierentuin Bij de vlindertuin Onze ogen op vlindertjes gericht Want de ene bewoog niet meer het vriendje van de vlinder probeerde hem te redden Of riep heel hard je mag niet weggaan Ik heb je nodig voor de toekomst Help! Zo fladderde het vriendje op en neer Maar de vlinder reageerde niet meer Zo voelde…

De dood van een liefste sluit ramen en deuren. Een donkere ruimte waar alleen valt te treuren, is dan het enig jou overgebleven toegangsoord, waarin je met je verdriet niet wil worden gestoord. Het leven daarna is slechts een stuk op het toneel, want elke blijk van vrolijkheid voelt als één teveel. Uit zo'n diepe somberheid kun je niet ontsnappen…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom .....'Laat je lippen kleuren .....blijf niet langer treuren .....maar verlicht je dag .....met gewoon een lach' zingt zijn warme stem in mijn…

over wat voorbij is en nooit meer terug komt behalve te vluchtig in dromen en foto’s en vaak te heftig in woorden en gedachten maar soms is er de troost van begrip en klein gebaar van anderen die het kennen…

De hond ligt zachtjes snikkend in zijn mand; droef peinst zijn baasje bij een glas genever. Er hangen duizend boeken aan de wand: ’t Geluk was hier bepaald geen gulle gever. Op straat waaien geluiden van een feest: een schrille lach; er valt een glas aan scherven. Maar binnen zingt het wenen van het beest en zit zijn baas al uren te versterven…

Ik wilde alleen zijn met mijn droefenis En ik verborg mij in 't gewoekerd gras. Maar tevergeefs: mijn droefenis verried mij, Mijn smartkreet overstemt de roep der vogels. Waarom kan men niet lijden ongehoord En ongezien, terwijl men toch alleen, Alleen de lange levensweg moet gaan, En toch nooit eenzaam leven kan: altijd Zijn broeders, zusters…

Een verlies, als je dat mee moet maken, valt dat zeker niet mee. Je hebt verdriet en tranen, waar je geen raad mee weet. Als mens moet je het dragen en mee om zien te gaan. Tranen van verdriet om een geliefd persoon het is vreemd en zo bijzonder stil. Een plekje geven: eenvoudig is dat niet. De liefde die je hebt, blijft…

( Dit schreef ik voor twee lieve mensen) Veertien jaar geleden Het is veertien jaar geleden, dat je overleed. Voor altijd dragen we je bij je in ons hart, lieve zoon. Het blijft een gedenkwaardige dag die wij nooit kunnen vergeten. Rust zacht lieve zoon. Liefs, je ouders.…

er zijn mensen die met stenen praten op de begraafplaats kom je ze wel tegen met gebogen hoofd stamelen ze zinnen tegen een zerk maar zerken zwijgen doch de tekst op de steen geeft goddank tóch nog iets van troost…