Alle inzendingen over natuur

In de prachtige lage Zon die deze jonge Avond onweerstaanbaar Maakt in het geurigste Fluitenkruid dat er Maar zijn kan, zie ik Op het speelveld Van de pas gemaaide Weidegrond met een Grasmat waar elke Arena trots op zou zijn Twee hazen die hun eigen Spelletje spelen, elkaar Bespelen met een brille Waar geen bal en ook Geen…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

alleen, sta je daar tussen die duizenden grassprietjes, maar zal ik jou eens wat vertellen paardenbloemetje, ook al zijn die grassprietjes er in de duizenden, dat wil nog niet zeggen dat ze ook samen-zijn! eigenlijk paardenbloemetje ben ik wel blij met jou, want in die zee van allemaal hetzelfde is er maar één die me aantrekt…

uitgeschreven dromen in een envelop geschoven worden meegegeven aan de wind opdat wolken de innerlijke leegte zullen verdrijven om de zon te omarmen ochtendgloren kleurt goud…

Nu het matig vriest in Twente geen druif genoeg zonde om te krenten loeit de klaagzang aan over de elementen Ze werken niet genoeg voor lente Is de Bildt normaliter de gebeten hond, nu zitten ze daar geramd al weken. Wisselvallig ging over in zeker weten dat slecht weer alle records zal breken Maar neem van mij aan: GEZEVER! Neem 1479…

uit de band springt de hoge wolk in het land zingt het gewone volk in het ijs blinkt de zon die aan de hemel staat in de dag klinkt de nacht die komen gaat uit grijs groeit lichtend blauw uit ijs bloeit het licht van de kou in blauw broeit de kleur van de nacht in de nacht vloeit de dag die wacht…

Reuzenpanda's op jacht om een vrouwtje aan hun haak te slaan Moeite kost dit zeker Geurklieren worden, staart en billen over een boomstam wrijvend echt enorm geactiveerd Zeer beperkte vruchtbaarheid; timing gewenst Beslist gewillige vrouwtjes paarlustige mannetjes Helaas door zeer uiteengevallen gebied slecht of helemaal onbereikbaar…

De ochtend rekt zich uit haar bed licht omwoeld tussen de lakens is het nat zij zucht vol verwachting door stromende spanning weer een plas gedaan te laat door inrollen en klagen volgt er geen warmte even knikt de zon wacht af wolken drijven door lente heeft geen zin de zomer popelt samen naar de herfst het groen verzuipt…

geduldig wachtend op zon en vlinderslagen hangen zij doordrenkt [haiku] illustratie: Martien Montanus…

Langzaam lopend langs de Aa maak ik fotos zonder camera Wolken wilgen vennen vogels en bloemen die ik zou willen kennen helpen mij niks te plannen Ik ben in t moment Ik besta…

het sijpelt gestaag grote druppels glijden van de bladeren vallen spetterend op de grond geen schermen regen in woeste vlagen wind maar een speelse lichte waterval die je toch op een onverwacht moment drijfnat maakt met een grote plens hemelwater kent vele vormen van verschijnen voor mij mag het op pinksteren verdwijnen…

Als ik dan na een zoektocht Die mij langs hoge toppen En diepe dalen voerde Mijzelf weer heb Teruggevonden in de eenvoud Van dit moment, kan het Niet anders dan dat ik mijn Ogen richt op de wereld Die mij omgeeft - en zie ik In de volmaakte schepping Van mens en dier een wereld Met zoveel leugenachtigheid Dat ik niet anders…

Licht dat bomen opnemen gebeurt ongemerkt, dagelijks wonder, elk nanodeeltje van tijd. geroerd in mijn diepste wezen ben ik even. levensdrang, die laat groeien, gedijen, alom tegenwoordig, nederig kijk ik omhoog de talrijke blaadjes, wonderfabriekjes van zuurstof, onmisbaar voor elk leven. O, machtige magie van LICHT…

O populieren! Langs slapende kanalen weeft ge uw wuifgordijn. Over uw kruinen laat ge vrij de orkanen gieren, Geen doet zijn lange takken langs de waatren slieren, wel zwiept gij als de wind u zweept, maar trots in pijn. O populieren! Langs ál mijn levenswegen vind ik u geplant. In zwart moeras, waar mirt noch oleander tieren, Waar ernstige…

Ver wil ik vliegen Zo ver als ik maar kan Verder dan de horizon Waar ik de eeuwigheid Ontdekken kan, het Verst van allemaal Waar de lucht het schoonst Is om mijn longen mee Te vullen en verse lucht mijn Gedachten de vrijheid geven kan…

Voor mij in hartje Stad ligt jong gras In de volle zon Grasmat die de laatste Dagen garen spon Bij vocht en warmte En zomerzon - koele schaduw Slechts in een klein hoekje Waarin het aangeschoten wild Van de stad naamloos rusten kon…

Ben heerlijk ver weg niet te vinden trek me terug In het onbestemde tijdloos verbonden met de mooie natuur bomen die kunnen spreken vertellen mij hun rust overgave en wijsheid doorheen de tijd ze geven het leven, zuurstof, en wat met de omzet van CO2, dank lieve moeder je zorgt voor je kinderen wij niet voor jou een en ander loopt…

een kleurenpalet in het hemels onbereikbare, de wind drijft de wolken in dit constant veranderlijke doek, openbarend tegen de achtergrond blauw, naar ongekende vergezichten, van licht transparante sluiers naar donkergrijze massa's. en ik, ik ben slechts een stip, aan de grond genageld, kijkend naar dit atmosferisch wonder. want het…

voor vergeten dromen moet je verder verder varen terug in de tijd luister in de vroege ochtend naar de mist vaar van meer tot meer langs het grijzig mos van de rotsen vaar verder terug vier de schoonheid als de zon laag staat haar betoverend licht een goudbruine gloed legt over de boomstammen als waaiers van paarsblauwe boshyacinten…

Het snelstromende water van de Witte Nete bekijken gebogen over de reling van Schaapsgoorbrug, baliekluiven? De dichtbegroeide oevers van de Witte Nete afspeuren, gebogen over de reling van Schaapsgoorbrug, geduldig wachten. Zie ik een ijsvogel onbeweeglijk op een tak? Of reeds zijn plotse duik het water in? Bemerk ik de krachtige…

De ether zingt een eigen lied nieuwe morgen nieuwe Mei zo anders een uur vervoering samen merels en meesjes, duiven vinkjes en fiere haan al door elkaar uniek danklied voor zon in natuur betoverend mooi zachtjes en teer hoopvolle tinten plots open opnieuw geboren Enchantee…

Dwarrelende pluisjes Die het nieuwe leven Verbeelden tegen de Achtergrond van het Ondergaande avondlicht, Zacht, licht, gewichtloos Leven dat overblijft na het Spannende rode van deze Vermoeiende voorjaarsdag Wiesbaden, 5 mei 2013.…

De kerzelaar zijn trouwgewaad heeft aangedaan: vandage moet hij, meidag is ‘t, ter bruiloft gaan. Elk taksken is een priem nu, die, bewonden, wit, tot tenden, in een witte schee van blommen zit. Beruwrijmd, was hij schoon, wanneer de winter woei: veel duizendmaal is schoonder nu zijn blomgebloei…

over hen valt schittering wanneer ze als licht uit licht onze bewogenheid helpen mee uitdragen…

Het blijft maar neerdalen zonder oponthoud langzaam, als parachutisten en vestigen zich op onze spullen, overal ze zijn ontelbaar Wij kunnen er weinig aan doen, bijna elke dag proberen wij het, stof afnemen, stofzuigen We doen het al jaren Wij zijn gemaakt van stof en aan het einde van ons leven gaan we terug naar stof Stof is alles…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

Nu kust, ontwaakt uit duister, vroege ochtend de tere zon die moeder aarde in nevelige sluier spon. Zachte bries strijkt door haar kapsel masseert golven door zilverglans van zachte zijden draden die deinen als vreugdedans. Als tranen van ontroering hangt dauw in berkenblad, klinkt door eik en beuk in vervoering vogelzang in lof gevat…

En mijn zon vroeg of ik weleens een traan laat hij overrompelde mijn zon herhaalde zijn vraag moest nadenken en kwam er niet onderuit te reageren moest eerlijk zeggen dat ik zeeën op peil houd en soms tsunami’s veroorzaak en mijn zon zei: dat hij zou proberen ze op peil te houden door verdamping ik wil hem omarmen maar toch…

ik lik een hangende druppel weg onderaan een jong kastanjeblad trots op zijn vijf vingers toont hij mij de bloeiende kaarsen zwaar geurend overhangend van sijpelend hemelwater een natte hommel doet zoemend zijn werk ik lik mijn lippen probeer de geur te vangen die verlangen in mij wakker roept ruik ik dat achter jouw oren dan raak…

achter laten de rand het bos, de bomen en de struiken bijna, de bloesems ruiken rekkend naar leven de dood voor altijd parkzicht, het duurt maar even…