Netgedichten

netgedicht (nr. 51.130):

- Zwevend lijk een adelaar -

Luid slaat lucht een kreet
vermakelijk de
achterliggende wereldbeschouwing

ontgocheling
de lokroep van....

een adelaar
begrijpt er niets meer van,
van hangende avonturen

onverbiddelijk de scherpe blik
ziet hij de aarde in het geheel
mijn adelaar, hij zweeft
herleefd
besneeuwd over droge vlakten

opgeschmukt representant
op vleugels volle veren

essentie, ruim van geest
vleugels zijn gemetamorfoseerd
in deze droom
reis ik sneller dan het licht

longen zuigen vol met hoop
ademhaling herleeft
in lucht van werkelijkheid

de aarde expliciet gekortwiekt
voelt zijn zilver zwarte wingen
onkunstzinnig swingen
onbestemd, vaag en zweverig
danst mijn adem haast etherisch
zwervend lijk de adelaar

hoger, verder dan
enkel het ogenblik vliegen kan
opgeborgen zwevend
per definitie.. duizelig

jonger
op de vleugels van de adelaar
dromen durven in dit leven
mijn intellectuele ziel,
ze zucht tevredenheid ...