Alle inzendingen over tijd

Gulzig omarmt het rond roterend staal de gele halmen, bonkig golven de geluiden over 't land. De wind waait warme zoete geur. Tussen grauw stof lichten stukjes halm op in de zon, achter de combine vormen de uitgebraakte resten rijen. De wind waait warme zoete geur. Wat verder ligt het land al loom te wachten op de binder die rechthoekige…

Lopend door de straten van mijn jeugd zoek ik naar de bekende plekjes, die in mijn herinnering nog bestaan. Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust. Maar ach, ik kan het niet meer vinden de kerk is weg, het park lijkt nu zo klein de school met het plein, is alles…

in een onbewaakt ogenblik, verdwijnt de dag, in grijze stille schemer lost op in niets moe van het wuiven staat stakerig stil, de kruin gekant, als een schaduw de berkenboom de heimvolle roep van de uil vervaagd in de vallende avond donkerte zweemt over schuivende wolken van waar, in zilveren baan koel en blank, de maan haar licht…

eergisteren composteert al gisteren zakt al naar de bodem vandaag drijft nog in het licht gevoed door vergane dagen ontrolt zich morgen weer een nieuwe dag…

Somber zijn de dagen Wanneer de regen druilt Meevoelt met de wereld die zacht huilt Wanhopig giert de wind Voortslepen is haar lot IJzig fris de winterkou Die verkleumt tot op het bot Neerslachtig en naargeestig Zijn de woorden die ik vind Dit gevoel dat mij aangrijpt Ongewenst en onbegrepen Verwekt in mij een angstig kind Uitzichtloos…

De nacht, huiddiep en rimpelloos gelegd met sterrenspikkels op zijn tulen kleed baant zijn pad met staal van scherp geslecht door tunnels mensenpassen breed De dag van buiten rijmloos opgezegd draagt hoornhuid als een dure eed snijdt zich een weg door boeg en plecht als horizon het licht betreedt De avond neemt terloops de weg omhoog schurkt…

Soms ontmoet je iemand van vroeger het tandeloze verval eiste zijn tol tropische regenwoudschedels werden kale steppen stralend lachend gelaat verschrompelde tot gelooide rimpelgrijns een hard schonkig stram lichaam is de parasitaire voortzetting van voorgoed verdwenen soepelheid en jeugdig elan leeggevreten is het beloftevolle geheel gelouterd…

Zij zit wat voor zich heen te staren plots kijkt ze in het rond en denkt terug aan alle jaren die zij met hart en ziel verslond het leven was voor haar een feest met liefde en vol passie helaas die tijd, die is geweest een tijd vol avontuur maar ook van veel emotie maar ach, die jaren zijn voorbij nu zit ze weer te staren en denkt met…

men waant zich jong en sexy maar onverhoeds moet sectie worden toegepast om te voorkomen dat een begrafenis prematuur wordt uitgevoerd…

nog niks hebben zij gezien vervolgen nog steeds rustig er op los het oordeel ligt klaar na ieder feestmaal ieder godganse dag opnieuw ligt de dood ook op jouw te loeren wacht nog even in hetzelfde schuitje we hebben nog tijd wie hoort er nog een kraai? bij het opstaan in je eeuwige vakantie praten over ieder geloof alsof ze water zien branden…

Van alles gaat er door m'n hoofd, een boek dat ik te leen heb beloofd, de boodschappen, van alles is op, cursus inplannen, schiet het door m'n kop, vriendinnen nog bellen om concreet iets af te spreken voor volgende week, de printer die steeds de melding geeft dat hij dringend nieuwe inkt nodig heeft Het is zo'n dag dat die "moeten-dingen"…

Opruiende dromen het onvermoeibare willen als kind en verder kijken dan mogelijk, ik zag de cynische blik en hoorde de toon van de volwassenen, waarachtig ik wist dat ik zo niet wilde worden en toch, al vecht ik er nog steeds tegen en ontken ik het, het ouder worden temt je tenzij je heel gelukkige genen hebt, ik niet. Zo worstel…

je fluistert vreemde woorden in mijn oren woorden die vervliegen over nooit eerder betreden wegen je toont vreemde beelden zonder schroom gezien door onbekende ogen ik luister ik kijk en schrijf twijfelend aan de echtheid van deze droom de beelden de woorden van deze tijd meisje, wat is er mis er is geen betekenis het is…

's nachts weet ze waar ze is ze komt vanzelf thuis in het donker valt ze vloeibaar samen met tijd en ruimte de locaties plakt ze naadloos aan elkaar in een eeuwenoude, holle ruimte vallen trage waterdruppels in het water ziet ze het verloren kind dat niet weet waar het hoort de kleine mond zal niet spreken ze grijpt in het water naar…

doe maar twee kan melk een kopje boter en een endje kaas wanneer ik naar een foto kijk van de melkboer en mijn vader die altijd naar linoleum rook hoor ik mijn moeder weer…

Je verscheen op teevee de geboorte van ‘n ster heel stil vertrok je weer we zagen je niet meer gister liep je in de stad in je verschijning las ik de snelheid van de tijd dat het vliegt en schaaft hoeveel ouder IK werd dat las ik in jouw gelaat de tv was lang gelee Afbeelding:Interart.nl/Leon Veerman…

Gij klaagt: "Alles ontneemt mij de Eeuwigheid." Ook meer dan de Eeuwigheid u heeft gegeven? Gevangen klaagt ge in de ban van de Tijd. Klaag niet. Zelfs uw klacht kan buiten de tijd niet leven.…

Geloven in hoop en liefde. Of mischien toch de wanhoop? de goot! Het sterven van een roos geen kleur herkennen in je ogen. Van het waar en wanneer natuurlijk doet het zeer au zeggen. Geloven in een teken via luchtgolven geschreven? Niemand is hier achter gebleven het lijkt wel een spookstad zo nu en dan durf jij nog te dromen…

Vroeger keek ik maar zag niets. Nu heb ik mijn ogen geopend. Ik kijk en zie dat het leven mooi is! Vroeger had ik geen gevoel. Nu kan ik mijn gevoel niet volgen. Ik voel liefde en vriendschap diep vanbinnen! Vroeger kon ik niets zeggen. Nu schieten woorden me tekort. Ik weet dat mijn hart waarheid spreekt!…

niet echt geloofwaardig nog het eind van mijn straat maar het is de grote daad die nu echt roept door de seizoenen heen twee maal bomen in bloei en dan kaal daarna wordt alles beter profeet en de eer van de veter buig mischien heel diep door mijn fouten de profeet in licht moet je die soms haten? alles wordt opnieuw geschapen waren het…

Jaren heeft hij gewacht Als in een hele lange dracht Voordat hij de woorden naar het papier toe bracht. Nooit had ie bedacht Wat dat jou en mij heeft gebracht.…

Vandaag zetten voeten stappen vooruit met de afdruk, achterom, is gisteren, op de weg terug…

weet jij wie ik was toen je mijn gedachten las mijn woorden richting gaf was jij het die voorspelde wat zou gebeuren dat rozen zouden verkleuren naar donkerblauw als mijn gevoel was als ik was jij mij en ik jou lief alleen jij jij en ik weten vergeten nooit luister maar een ster lacht zweeft voorbij in het donkerblauw van…

mijn vriend de tijd is mild hij slaat zijn ogen op als ik dat wil loopt met mij door de dag in mijn vertraagde tempo klagen daarover doet hij niet hij wacht geduldig als ik hem herinner aan of treuzel bij verloren uren gegeven als ze zijn hij telt voor mij de dagen één voor één legt zich tenslotte neer bij het onbekende maar blijft…

mijn kleine leven verkruimelt in de krimpende vuist die heet: tijd hoe ik mijn lijfje tegen zijn vereelte handpalm smijt opnieuw opnieuw wil ik met mijn voorhoofd door zijn vlees en pezen heen ik blijf hier niet ik ben dit niet dit verrimpelde kind dat handenvol tanden verliest en mandenvol haren o kon ik toveren ik klapte in mijn handen…

Voor nu en later de tijd en leeftijd in een kater. Vanaf nu nog, voor toen alles kwam tot een einde met een enkele zoen. Op jouw wang lief de tijd is kort moedig maar toch ook, bang. Laat lippen spreken over de oneindigheid wapens vergeten in de onzekerheid nooit meer spreken met loslippigheid. De angst regeert als geen ander…

de weg is lang langer dan men dacht in een gedachtenstroom lang verwacht aan de oever waar een hart sneller bonkt in oerkracht door haar opgestoken haren niet stoppen maar later vragen wat zou ze zeggen als letters samen smelten speciaal voor wie dit leest er is geen parel voor nodig geweest om te begrijpen wie jij echt bent terug naar jezelf…

Vandaag is het weer deadline-dag. Zo'n dag die niet meer over mag. Net zoals gister. Laat ze gaan, die dagen met hun doodlijnwaan!…

het verbleken van de dagen ligt niet aan de velden en wegen die zijn achtergebleven tijd heeft zich tegoed gedaan aan alles wat ooit verankerd leek in vaste waarde er vallen gaten in de muren van het bolwerk waaraan het uitgebeten heden klampt…

. er vloog een meeuw voorbij: hij liet zijn spiegelbeeld na aan het water, gevallen binnen rimpels die wat kringen draaiden rond hun kern stuurloos kolkte nog meandering langs witte plooien tijd vaag verweven met ooit ik droeg mijn uren, een ander leven lang morgenstond en middagtij, tot in langgerekte avonden klonk er toen een lied…