Alle inzendingen over ziekte

waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

In elke dag voel ik de speelse dood neergeworpen in haar warme kluister streelt ze mijn ziel totdat die voelt als lood maakt met haar kluuw mijn blikveld duister Ze laat mij balanceren op de rand grijnzend wordt gena geweigerd hier zodat ik als balling weerloos zweef in een vreugdverterend niemandsland Een sardonisch spel, slechts voor haar…

ik loop op wolkjes 
zo zot van de zon ik loop op wolkjes
 als jij dat eens kon…

maar wat als je zelf de dag niet meer kan plukken en je sterk afhankelijk bent van het plukgedrag van anderen dan komt als vanzelf het nauwelijks te stuiten verlangen naar het station waar mogelijk de trein gereed staat naar niemandsland waarvoor slechts alleen nog maar enkeltjes bestaan...…

een steek in mijn zij - klein, vluchtig hij blijft hangen, wordt erger, dwingend wat is dit - wat betekent het mijn hart bonkt, mijn gedachten rennen Google weet het - vast - kent de angst een lijst verschijnt: onschuldig of fataal de letters schreeuwen ziektes nestelen zich diep in mijn hoofd misschien is het niets Misschien is het waar…

Als water uit een bad Waarvan De badstop niet afsluit Loopt het leven Langzaam zeker Uit je lichaam…

Ik zeg teveel toe als losse flodders dicht ik dingen toe die ik niet uitwerk of te lang, veels te lang laat liggen, laat wachten dat komt mijn kredietwaardigheid niet ten goede ik heb er wel een verklaring voor maar daar heeft men geen boodschap aan en dat begrijp ik goed, zelfs zeer goed ik hoop in dat begrijpen nog meer te rijpen en mijn…

Ik herkende de stem En die lach Ik keek dus opzij En zij recht naar mij “Peter, jij ook taart?” Ik kreeg het ijskoud Stotterde “kom zo” Liep naar mijn kamer Daar even bekomen Alvorens mij weer te vertonen Was dat Linda? Die felle, Linda? Met alle collega’s rond haar Ontspande ze zichtbaar Haar traktatie in moed Was veel meer…

niet meer weten wat er was, zojuist is was gewist en is was zonder weten zo weer weg nu is nu is nu is wederkerend monotoon onwetend wankelend zonder was, zonder was is nu, is nu een kloon wie is, wie was waar wanneer en waarom weet je niet? was is zojuist gewist…

Devalueren door Ziekte doe ik ie- dere dag iets; PoVer* is Genade- Loos, kent mededogen noch com- passie als synoniemen van Elkaar, ongeremd Dus opweg naar het einde dat ik beslist geenszins zo vroeg wil naderen Geloven doe 'k in dit le- ven. Niet na mijn dood Daar die genadeloos is zonder Lucht…

Hoop Onversneden Warm geweven Betrouwbaar goed Die deze nacht Zijn ronde doet Die dan weer verder mag Daar hij voorspoed bracht Is onze hoop Die wordt verhoord…

Hij gaf niet zomaar op de levensgeest Liep tegen verpleegsters uit te varen Leek wel een viswijf dat een reus moest baren Een importante man was hij geweest Maar zoals hij kwam raakte hij er vandaan Een naakte dame gehuld in bontjas Bezag de ellende die hem eens was En is met het heerschap aan de slag gegaan Schoof de stervende wijdbeens…

Laat ik er maar een boodschappenbriefje van maken dan vergeet ik niets een boodschappenbriefje voor mijn huisarts want 1 maal op zijn behandelkamer voel je je altijd wat beter en wil je niet klagen, zeuren maar de nasleep van de longontsteking valt mij zwaar nu in de 4 maand na de ziekenhuisopname hoest en proest ik nog een lieve lust maar…

De nooddeur viel in’t slot Roofing onder zijn zolen Bleef zonder twijfel Even stil staan Hier, op het dak Van de kantoren Waar hij nimmer Had gewerkt Hier houdt het op Hij wenst zichzelf Een behouden stop Klaar voor het uitvoeren Van zijn laatste actie Bevrijd van beslissen Stapt hij van het dak Het kriebelt Hij kijkt omlaag…

Ik ben blij ik ben opgelucht de CT Scan heeft uitgewezen geen onderliggend lijden nog wel wat vastzittende slijmen Die gaan we ophoesten dat gaan we stomend bedwingen met zingen, zingen en zingen en met spreken en goed ademen adem in, adem uit, slijmen d'r uit En veel drinken: water, water, water met luchtwegenkruiden met longkruiden…

zij is de werkelijkheid ontstegen vergeet zichzelve keer op keer vraagt heb ik ooit een kind gekregen en zo ja van wie ook weer...…

Hopen op een wonder waarin ik niet geloof een verlenging, weer kunnen wat gewone mensen doen op gewone dagen, eten en niet verdrietig zijn Aansterken, mezelf restaureren de namen van mijn ziektes niet meer nodig hebben Alleen mijn neus is gezond zet me in mijn eigen stank ruikt waar het naar toe gaat Duiven koeren klaaglijker kauwen…

Geprezen zij dit nu Waarin ik dit schrijven kan Woorden pijnloos kan laten dansen Laat dit altijd mijn nu zijn En niet het nu worden van de mensen op de geriatrische afdeling Dat godsamme Ook eens míjn nu zal zijn Dan zal ik het nu vervloeken En er niets aan hebben Dat het nu ooit anders was…

Na 4 dagen en 3 nachten OLVG, oost weer 'de Jordaan' thuis uit het ziekenhuis Maar m'n thuis voelt nog als een ziekenhuis met mijn man als broeder, de ziekenbroeder Mijn bed als een ziekenhuisbed maar zonder alle elektronisch foefjes De eerste nacht deed niet onder voor de vorige ik versleet door transpiratie 7 T shirts Maar gelukkig…

Zij is haar eigen weg verloren, de kern uit haar bestaan. Het ochtendlicht kan niet meer bekoren, vaak blijft ze zonder aanleiding zomaar staan. Ze kijkt dan om zich heen, de meeste zijn nu vreemden. Vaak herkent ze er zelf geen één, ja vaag iets uit het verleden. Graag zou ze deze nieuwe wereld willen delen, die woelige woeste zee. Maar…

waar jij zichtbaar worstelt met heden en verleden zijn heel gewone dingen in jouw doen en laten niet vanzelfsprekend meer zonder een kalender heb je vaker geen idee van de dag en datum gisteren en morgen zijn vreemde begrippen je verwart de seizoenen net als de dag en nacht wat ooit eens gebeurde gebeurt bij jou vandaag straks…

Langzamerhand krijgt de doorsnee-nederlander het in de gaten (jawel, mentaal): het wordt gevaarlijk je direct te uiten. Voor een speldeprik heet je racist. Onze gastvrijheid ligt in duigen... We staan met z'n allen onder censuur. Maar HIER kan ik nog mondig zijn: 'Mensen, moslims dulden geen tegenspraak! Hun stamhoofd heeft altijd…

Mijn dochter Giulia van 17, zwaar beperkt Wordt 24/7 verzorgd door haar moeder En door moeders samengestelde Zorgteam Zij maken gezamenlijk innig liefdevol Gehandicapte Giulia bijna ‘onbeperkt’ Binnen de door haar aangegeven mogelijkheden Als ik het als Papa Jan Op een afstandje bekijk Beklijft mij intense dankbaarheid Die dankbaarheid…

Gezeten in zacht gras tussen twee schaduwstruiken mijmert de verlamde man over lang vervlogen jaren waarin lang wandelingen zijn ware lust waren de verte steeds wenkte veel nieuws en verrassingen liet ontdekken onderdrukt gezoem een plotselinge prik de boze hommel wekt hem uit die gedachtenwaas uren kijkt hij om zich heen slaat…

toen we ontwaakten voor dag en dauw in het deprimerende hotel mocht je niks meer eten dus ontbeet ik ook niet toen we de draaideur door gingen en de lift in stapten dacht ik terug aan het zwarte monster dat we op de echo zagen toen de afdelingsdeuren openzwaaiden en ze je wezen welk bed wilde ik je in een deken wikkelen je optillen en met…

De sleutel van mijn geheugen Had ik even weggelegd Vergeten waar is geen leugen Of is dat net gezegd?…

Vrijdag, 21 juni 2024, de langste dag, de dag dat ik dit als vader en RijksDichter van Ons Koninkrijk der Nederlanden toevertrouw aan de openbaarheid!! BIO VAKANTIEOORD Zit ik in een film Of in de werkelijkheid De actuele werkelijkheid Van gehandicapte mensen jong en oud Woensdag, 19 juni 1974 Ik kan me goed herinneren van vroeger In…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde alleen naar zijn bewegende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte alleen flauw knikte ja of nee zoals verwacht het was niet dat ze te lang bleef zitten toen…

Ik zou je kunnen zeggen dat het ging, toen ik na 45 uur uit die hel van een coma ontwaakte kortetermijngeheugen gebombardeerd, ge- devalueerd trainen, trainen en nog eens trainen; per- fect wordt 't niet maar verloren daarentegen eveneens geenszins duivels lachten sardonisch en trokken zich terug terwijl de andere kant zegevierend lachte…

ben jij dat dr wim in je ziekenhuisbed met twintig knoppen waarin je toch je draai nooit vindt denk je aan je kinderbedje waarin je een kruik kreeg als het koud was of aan je schoolvriendje elke dag alles en toch zo spoorloos aan het kantoor waar je werkte en dacht dat het altijd zo zou blijven aan vakanties met je eerste vrouw je tweede…