Netgedichten

netgedicht (nr. 84.276):

Todesruhe

Hij gaf niet zomaar op de levensgeest
Liep tegen verpleegsters uit te varen
Leek wel een viswijf dat een reus moest baren
Een gewichtig mens was hij geweest

Maar zoals hij op weg ging kwam hij weer aan
Een naakte dame gehuld in bontjas
Bezag de ellende die hem eens was
En is met de stervende aan de slag gegaan

Terug in het duister waarin hij kuitschoot
Schoof zij mijnheer wijdbeens in haar buik
Zij was de geruststelling van de dood
Die hem opving als een paling in een fuik

De lokazende vulvamoederaarde
Die elk mensenkind eens levendbaarde