Alle inzendingen over 'k smelt...

'k smelt als ze naar me lacht, en ben verloren als ze in m'n ogen kijkt. Ze praat een beetje op haar manier, met sputters bellen en gekraai! En dan 'n doerak die je uitprobeert, schaterlacht of het op een krijsen zet... Lol hebben, waggelen op muziek, of je een mep verkoopt als iets niet mag...…

Het kleine dametje van vier wat met haar duizend lachjes De pijntjes wat verdringt woont nu in mijn gedachtjes Soms als 't in mij wat stil gaat zijn en 't al wat gaat vervagen Is één gedachte aan haar genoeg om weer een smile te dragen Ze kijkt me aan en 'k smelt alweer wat is dat kind een wonder 't is raar al zag ik haar niet ééns ik kan…

Laat 'et daar wonen, en geef uwe mijn, Zo worden wij Bruigom en Bruidelijn, En smelten de zieltjes te samen gerust, En slijten de nachjes en daagjes met lust.…

Je ogen smelten in hun duister licht. Je koude haar is een doorwaadbaar weefsel. En op je nauwelijkse lippen ligt De oude dauwglans van je lauwe speeksel. Je siddert en uit trillingen bestaat Je naakte slaap. Bijna alsof je luistert Of aan mijn niemands mond een kus ontstaat En ik mijn adem in jou adem fluister.…

Vliegende vonken Vlammen vurig van mijn hart. Zodat het smolt En het smolt Door jou En aan jou Vast.…

een nieuwe tijd zo jong dat ‘k groot smelt op haar tong wat een genot haar aan te kijken hoe het voelt zacht strelend ook haar hand en waar zij bloeit op rand van ’t bed Rijndelta in beweging en vissen beven golven op de borst.…

Krokante kuikens, kip Kaneelbestoven Kalkoen, kamelenoog, Komkommersla Koek bij kamillethee, zo kant-en-Klaar Kokkin met kikkerbillen, Kaalgekloven Kaag kookt coquilles in het Koeterwaals Kieskeurig in 't kwadraat, iets Kolossaals…

Het bos van het bos heeft netels en berenklauw – geen paden met bank.…

Aldoende vond ik de passe-partout tot vriendschap: er niet op uit zijn.…

Ik kan mezelf zien, van boven: een stip, langzaam – op weg naar een doel?…

Ik smelt je bent zo lief en bezorgd ik smelt is het de dooi je bent zo mooi ik smelt al is het koud ik voel het warme waarschijnlijk je charme ik smelt en voel me bevrijd ik sluit je in mijn armen en wil je nooit meer kwijt…

't is winter, 't is winter de lucht zit vol met wit wel smelt de sneeuwman zomaar als ik naast hem zit 't is winter, 't is winter ijspegels in de laan wel smelten ze zodra ik in hun buurt kom staan 't is winter, 't is winter men bibbert van de kou maar ik sta maar te gloeien door mijn vuur voor jou!…

‘het smelt’, schrijft Lize Spit, maar niet nu alles nieuw is onder de maan.…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

Ze kleedde zich uit, onbezorgd of ze iets zou -- willen verbergen.…

Naast mij een levensvorm die zich uitstrekt wanneer ik naast haar lig en de perfectie bemin van een repeterend beeld wat zich op het netvlies voortbewoog in een caleidoscoop zich steeds herschikt waarin de wereld werd gewogen naar ziel, zin en norm, geschapen alleen voor een oog dat het wil zien de precieusheid rekt de nacht naar…

Ik hoop dat het nog lang zal duren lang zal duren voor ik ook stilte voor haar word. Het verstand gunt ons vast die vele liefdevolle uren maar met woorden van troost schiet ik nu te kort. Al vindt ook zij nog steeds liefde en ook geluk in dingen zijn wij niet de enigen die wakker zijn in de rozentuin, ik zou nu over die broze bloemen en sneeuw…

Hoe een huis overeind kan blijven nu die akelige ziekte ook daar wil beklijven, haar geest nu wellicht ook een ster wil zijn rest hier opnieuw al weer intens zielenpijn. Die dag dat ze niet meer zal ontwaken geen gesprekken of reünie mee zal maken, blijf het vast even roerloos op die hemeltrap kraakt hij al maanden genoeg bij menig stap.…

Je verzorgt een, het graf een marmeren steen de zomerse plantjes de vaas met bloemen je pimpt het op niet de lijk-kist niet het lichaams-lijk dat is afgelegd dat is begraven dat vergaat maar je borgt de overledene de herinnering aan jullie leven aan zijn of haar geest aan fysiek met hem, haar aan de mens die je liefhad of heel erg…

Elkaar aanstaren alsof de ander fout is -- en op jouw stoel zit.…

avondronde de dokter komt hij glimlacht en vlindert met zijn hand over haar brandende huid zij knikt, uitgeput, uitgedund door woorden die achtergebleven zijn zij zwijgen samen een dialoog net zolang totdat zij nog een paar keer wakker schrikt…

sneeuw smelt net als mijn dromen ze smelten als sneeuw door de zon…

Ooit komt die ene dag, die ene waarop haar ochtend niet meer aanbreekt, de dag waarop men wellicht niet schrijft waar jij of zij op dat moment verblijft. Laat de hemel dan alstublieft staalblauw kleuren, de lavendel en de seringen die dag extra geuren. Ik weet echter zeker dat je dan nog ergens elders bent juist die dag je moed en kracht voor…

Wij kennen al jaren van die dagen de korrels aan het strand, de schelpen het schuim op het water dat af en aan als golven wederkerend het strand aandoet, het koude dat je in winters laat huiveren. De nacht telde deze keer minuten lang uren. Vandaag is huiverig, ik zoek niets en ben thuis de dag is kil niet vrolijk, de sfeer is gelaten, regels…

Telkens als ik jou zie smelt ik als sneeuw voor de zon en M&M's op je tong Plotseling genot en een verlangen naar meer maar vooral de hoop op langer dan de zoveelste keer…

gevoel telt hier niet mee feiten in de actualiteiten elke minuut seconde telt want het ijs smelt Zoals de zon als vanzelfsprekend vanachter de wolken kan gaan schijnen kan dit vanzelfsprekende in de natuur langzaam, ongemerkt uit ons bestaan in snel tempo verdwijnen…

de verschrikkelijke sneeuwman die elk jaar minder eng wordt omdat hij steeds verder wegsmelt maar toch goede hoop houdt weer echt griezelig te worden als hij eenmaal een skelet zal zijn…

ik zie de zwaluwen zwoegen over de lage daken gewichtig blauw van de hemel donkert haar verknipte woorden verpakt als mijn witte zinnen ‘is het goud waard als zijn gasten is het glas groot als zijn woorden’ gezet op de muur waar zij het wilde ik hoor een mug zuchtend haar ding doen zij denkt niet aan gisteren zoals ik niet aan…

van de bergen taal geraken en slenteren uit het woest kabbelen de beek vult mijn dorst op [kannen] lager dan menig opgehouden hand spetteren druppels om op te gaan terug van waar zij niet komen wilden [hier] op de woorden als wolken wankelen zinnen uiteengereten uit één verregend bed niet opgemaakt zoals verwacht maar doorwoeld…

Tsjik tsjik, de sproeiers vormen vliesdunne nevels – met een regenboog.…