Alle inzendingen over 't nieuwe leven

Flarden Oorlog voerend In het brein Ongelijk de strijd Van mijn ik Met de andere Vormen van zelf En eigen die wonen In dezelfde mens Zwaar het gevecht Uiteind'lijk aangeland Op de rots die in De branding vrede is En 't nieuwe leven gekust…

Struik met dode blaad'ren Aangevreten door vorst en zout, Maar dan - Lenteknoppen vormen zich Uit het onzichtbare niets, Nieuw leven baant Zich een weg Door de oude dood, Twee knopjes zijn nieuwsgierig, Laten zich al vast zien, Bekennen kleur Voor 't nieuwe leven - Langzaam zakken de wintersporen Weg in de schoot van de lente…

Zie hoe de vrouw in barensnood haar pijn te boven komt door ‘t nieuwe leven hoe de Verlosser in stervensnood de pijn ten onder deed gaan hoe de schepping zuchtend hoopt op het nog onbekende Leven Kondig met Pasen verlost de Nieuwe Adam aan! N.a.v. Johannes 16 : 16-22 en Romeinen 8 : 18-25…

en zonder spijt of aarzeling gooit hij zijn voorbije jeugd in enkele schamele dozen kleding, knuffels en cd's trofeeën van de sportclub passen niet in 't nieuwe leven alsof vroeger nooit bestond niet de spullen zal ik missen maar het aanklevend gevoel die opflitsende beelden uit ons kringloopgeheugen…

Wie, zoals ooit de wijzen Getroffen door een licht Niets anders kan dan reizen Met steeds dat licht in zicht Symbool van ’t nieuwe leven Waar men zo lang op wacht De som van al ons streven Die vreest niet meer de nacht Ze ziet al glans en kleuren Vanuit de dageraad Die alles op gaat fleuren En opstaat tegen haat Haar pijn geeft pit en zin…

de stilte is hier hoorbaar door onzichtbare vogels ‘t nieuwe leven sluimert in de dood van het woud in de groenbemoste lijven van gesneuvelde beuken wadend door een dik bladerdek is ‘t fel bonzend hart hoorbaar of is het een ver gerucht van vale paarden en ruiters van rovers gedoemd te dolen in dit eens zo gevaarlijke oord een…

Het nieuwe jaar werd knallend ons gemeld met glazen tot de rand gevuld en hoog geheven in stilte loopt de polder vol met 't nieuwe leven het eerste schaap met lam, in het ontdooide veld.…

Het klopt als een bus ik ben zo grootgebracht, begroet als zelfportret steeds de ochtendstond de verse regels uit mijn hart ziel en eigen mond 't nieuwe leven zoals het bij ontwaken tot mij komt.…

Ze zag het leven door een roze bril. Al was ze 'n ongetrouwde, ze dacht: 'Het kind gaat voor; ik wil het dolgraag houden.' Ze trok daarom niet door. Integendeel, ze bleven in Mokum, vele jaren vanwege 't nieuwe leven, dat Wil zo snel kon baren. Ze bleef goed op hem passen; de baring was geen gril.…

Zo, eindlijk ben je kant en klaar, Al had je 't niet gedacht. Ga nu maar gauw naar Grootmoe heen, Die zeker je al verwacht. Dag, meisjes! Goed nu opgepast, En maak maar heel veel pret. Zeg, Anna, denk als oudste er om, dat je op Marietje let.…

Oom Willem deed nog gistren, Maar - o, zo'n plager is 't - Of hij in onze namen Zich altijd nog vergist. Maar als hij onze namen Nog éne keer vergeet, Dan zingen we in een versje, Hoe ieder van ons heet. Hoor maar, één, Dat is de kleine Leen. Zo'n vrolijk snappertje is dat, En ook zo vlug ter been.…

Weg, volant, weer in de lucht, Op en neder Telkens weder Vangt 't palet hem in de vlucht, Kijk, daar raakte ik de bal geducht. Opgevangen door 't pale, Mogen ballen Nimmer vallen, Handig moet dat steeds belet, Zo kan men zien, wie goed raket. Wiens volant 't nu winnen zal? Wie van deze 't Hoogst zal wezen?…

gezicht spelend met woorden, een wit vel papier met tweeling bloemen in 't vizier die elkaar omsluiten van 't oude naar 't nieuwe buiten groot het verlangen gedoofd tot as een drom van gedachten, woorden verbleken ras een dood lijf doet zwijgen en bloemen nijgen toen ben ik opgestegen onder de hemelregen mijn kaken deden pijn naar…

't Kind onwetend zuiver spontaan 't Meisje hopen en geloven nog onbevangen De vrouw bereid tot geven en ontvangen 't Leven eenmaal gegeven geen weg terug ...…

ik word wakker in een plas van ‘s werelds bloed niet ’t jouwe noch ’t mijne al voelt het hartzeer intens kan het nog harder nog dieper, nog dichterbij breng de wapens naar de zee en zet je neer op het zand voel de wind op je gezicht keer terug naar de kern daar waar ’t ooit begon in liefde…

leven…

Verslagen sta ik aan de kant aan de zijlijn voel me machteloos wat ben ik in deze wereld waar mensen elkaar naar 't leven staan is dit de mijne waar men kinderen neer maait, vliegtuigen uit de lucht schiet het licht niet in de ander z'n ogen wordt gegund ben ik verdwaald…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

't Zijn is verworden tot ik ben of ik was 't Verdriet is verworden tot slikken en 'n traan 't Accepteren is verworden tot 'n leegte niet te vullen Toekomst is verworden tot verwachting en hopen ...…

Je lijkt te spreken in twee talen Ik wens hier maar één van te verstaan Hieraan ontleen ik mijn bestaan Tot je woorden mij zullen vermalen Ik kan nog altijd vrijuit ademhalen Voorlopig schaak je simultaan Maar ooit zal ik de prijs betalen En hieraan ten onder gaan Ik proef je lach nog op mijn lippen Je hoofd tegen mijn schouder aan Het…

De zo sterke boom Aan de zwaarste Storm ten prooi Gevallen, meedogenloos Omvergehaald en Ogenschijnlijk om 't Leven gebracht Heeft, O wonder! Nieuw leven voortgebracht En aan het leven dat Afgesloten leek is Een nieuwe loot ontsproten…

nog Betrekkelijk jong Leven Soit Mijn grens werd mijn leven dat in Waarde op de Beurs van 't Leven enkele Procentpunten is gedaald, maar de Schaal is zoek…

In ‘t koude groen stond nog niet veel maar met hun kopjes boven ‘t blad verheven hebben als vreugdeboden van nieuw Leven sneeuwklokjes stil de LENTE neergeschreven.…

Breek, o mens, uw sluimer af, Dank aan ’t graf! Leer u-zelve recht beschouwen: ’t Leven weet geen stand te houen, Maar ’t ontsnelt ons in zijn draf. Haast genaakt u ’t ogenblik Dat u aller schepslen schrik, In een blinde hoek verscholen, Aangestapt op wollen zolen, Onzacht toeroept: Hier ben ik!…

Helemaal alleen met de natuur Zeer koud, en guur Maar de opkomende zon De mistige deken Het is het allemaal waard Ook dit is wat het leven kan geven…

Geaderd glas breekt de slanke hals en schenkt vocht aan nieuw leven bewogen bewegen handen in de armen van een engel ver weg van hier groeit afstand dichterbij over golven van de zee…

Nieuwe wereldkinderen, onderweg, op weg, slechts nog eventjes maar Verwachtingsvol, ongeduld alom, tijd tikt seconden recht Minuten lijken welhaast uren, dagen voelen als maanden zo zwaar, heus, weldra zijn ze daar.…

Het bleef heel stil toen zij het licht aanschouwde. Geblèr dat met geboorte samengaat werd niet gehoord, nee zelfs geen zacht geblaat, wat pa en ma en vroedvrouw zeer benauwde. Maar toen trok zij haar kleine mondje open en maakte luide van haar komst gewag. Terwijl er schitters in haar ogen kropen, ontstak ze in een schaterende lach. Rondom…

hij gaf zijn broeder weg voor brood; beleg met vette spijzen haar gezicht kwam voorbij; geen korreltje bleef over de rover nam het mee ze rilde en beefde; in de geplunderde boom kwam ze tevoorschijn als de late rozen uitgebloeid; haar takken gesnoeid; in een nieuw stralend leven…

Tijd is een wentelend wiel dat achter de horizon verdween komt morgen terug de tijd gaat nooit van ons heen In een droom heb ik jou gezien je haren waren als stralen van de zon je ogen glansden zo klein als je was, toen het leven begon Eeuwen werden geboren nu ben jij aan de beurt jij die mij blij maakt en mijn leven anders kleurt…