Alle inzendingen over Ademloze volheid

Waaraan jij nu moet wennen, vertrouw op je gevoel als de vlinder van nacht de vlam van mijn lichaam temt, maar doorgloeit in de ongeremde liefde van de werkelijkheid, die wij in een ademloze volheid hebben beklommen.…

Waaraan jij nu moet wennen, vertrouw op je gevoel als de vlinder van nacht de vlam van mijn lichaam temt, maar doorgloeit in de ongetemde liefde van de werkelijkheid, die wij in een ademloze volheid hebben beklommen.…

Het rook er zo naar bloem en gras en nat en bloesem in de bomen een slingerpad van scherm in berm het koolzaad geel in 't groen als felle fijne franjes daarin het fluitenkruid als tere kant de kaarsen klaar van de kastanjes het water met bosschages aan de overkant. 'k Beklom de steile trap en zag uit raampjes van de vuurtoren de weiden…

Moe van het verlangen naar een ademloze liefde heb ik verloren Maar de rust gevonden En met dit besef voel ik me als herboren…

de zon gaat onder in ademloze stilte van roze snaren…

ik adem, ik leef ademloze beweging lucht en levenskracht…

Voor Jeannet Achtentwintig Viermaal zeven Dag van volheid In de eerste maand Van het nieuwe jaar Beeld van volheid, Van verdraagzaamheid En wederzijds respect Woord dat trouw houdt Voor altijd…

ze zijn zo gelijk verschillend de dichters in het gedorste avondlicht het vuur draagt gezichten soms verborgen in een nachtverhaal dat dromen stolt tot onbegrepen stenen waarop het handschrift rilt en rolt maar ik hoor ook kleuren knetteren, gedachten die hangen als madeliefjes aan een hals een warme borst waait nog voorzichtig…

In de volheid van mijn dromen hoop ik jou ooit weer eens tegen te komen. Hoop ik met jou weer geluk te delen; met iets van dat speelse glimlachende gezicht. Die onuitgesproken zoete beelden. Die sierkrullend letterlijk mijn gevoelens nimmer verveelden.…

Leegte nuttigt, Volheid zint.…

verpakte verlangens gestapeld in dozen door ezels vervoerd vinden vrijheid in gevleugelde ruimte in ademloze tijd…

leer mijn lijf je lief te kozen leg mijn handen op je huid lijf me in bij ademlozen laat me blikken, laat me blozen leid me in en leg me uit…

In die stilte hoor ik jouw stem zacht eerbiedig, de volheid, wetend waarheen... Jouw licht in mijn duisternis onzichtbare kracht laat mij geloven, de volheid, wetend waarheen... Daden van jouw barmhachtigheid zet ik voort in levens van anderen, de volheid, wetend waarheen... ...de leegte voorbij.…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

de dood wist de geschiedenis van het leven uit je lege mooie ademloze gezicht opnieuw geboren in een ander leven dans je je danst langzaam weg…

deze ochtend is het licht zuiver genoeg om je verschijning op te roepen ik hou je in mijn hand naar een venster naar mijn hart, een beeld vernoemd naar geluk een ademloze stilte in de palm van ontwaken…

Ik geloof dat de ziel van ons leven als een waardevol kleed is geweven van ragfijne stof dat door gedachten vanuit het hart gegeven het samenzijn niet kon bederven zo geloof ik dat er zijwegen van de liefde bestaan een kwestie van twee-eenheid waar de één sterft, naar de hemel gaat en de ander alleen achterlaat met een hart vol liefde…

zuurstof krijg ik dan door jou sprakeloos ben ik want jij bent mijn spreken sidder bij de muziek van je stem waar ik zo van hou door je ogen verruimt mijn blik naar oneindig jij lieve ziel zuivering zo zijn we elkaars onderkomen stort je gedachtenstroom maar in mij dan word ik onze zee vul me steeds opnieuw met ademloze…

zuurstof krijg ik dan door jou sprakeloos ben ik want jij bent mijn spreken sidder bij de muziek van je stem waar ik zo van hou door je ogen verruimt mijn blik naar oneindig jij lieve zielezuivering zo zijn we elkaars onderkomen stort je gedachtenstroom maar in mij dan word ik onze zee vul me steeds opnieuw met ademloze…

onder het draaien van de sterren en de helwitte zon buigt het zand zich over verdronken ogen en verscheurde kelen in sneeuwblinde uren cirkelt een zwarte gier met trage vleugelslag boven het onheelbare dit is de ademloze tijd geesten verdwijnen uit ontbladerde bomen om samen te smelten met de sporen van verschroeide doden…

Soms is het nul, Soms is het alles, Soms leeg zoals Alleen leegte Zijn kan, Soms voller dan de volheid in de Hoorn des overvloeds…

Het niets maakt alles kwetsbaar of volheid het niets creëert integerheid en leefbaarheid Het niets maakt de ruimten sereen alles beslaat of ontstaat uit niets, gemaakt uit de creatieve ziel van deelbaarheid.…

Door wat laat ik me afleiden vandaag Mijn lijf dat stijf, dus yoga eerst. Mijn maag, gewoonten? Mobiel..appjes, nieuws, gedichten..wil ik iets roepen? Reageren op het onverwachte, ja. Mooie kerstkaart in de bus Heb zelf nog niets, gekocht, noch bedacht Afspraak met deze, nog ouderen dan ik, hoe die moedig elke dag opstaan, helder…

Volheid die te veel geworden was, Voelde me er door overlopen, Te vaak, te veel naar mijn zin Was mijn ik erbij ingeschoten, Tijd die als een vloedgolf Van aaneengeregen gebeurtenissen Over me heen sloeg En me platgeslagen achterliet - Koos er voor me uit de tomeloze Volheid terug te trekken, rust te vinden Waar ik die allang was…

Mijn vulpen schrijft de blues Over het beeld in de schemering Diepe donkere ogen vertel mij niet dat Het nooit heeft bestaan Dat ademloze tederheid Slechts een illusie is Vertel mij niet Dat ik moet ontwaken uit de illusie van mijn gedachten verder dan dromen kom ik niet Zeg me niets onbevlogen Over het beeld in de schemering Duistere…

rondom de regenbogen innerlijke ogen stil en bewogen schrijf ik met sidderende hand mijn kerstgroet onder de avondlamp verstart om al de ademloze smart maar sterker dan de pijn zal de lamp voor mijn voeten zijn dat in een dorstig dal gevuld met olie voedt…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…

Verdwaald in golven Geen geluid waar te nemen Alleen verstilling. Wanneer in de vroege morgenschemering mijn aandacht wordt getrokken door een sluier van verstilling in dichtheid en uitgestrektheid van waar de vage contouren van sil- houetten opdoemen terwijl gezichten en portretten lijken omhoog te zweven. Hoe het waas als een mist zonder…

Naarstig zoeken we als kinderen met ademloze ogen naar halmen, sneeuwklokjes. We weten niet of er een lente voor ons ligt en lopen hand in hand het bospad af.…

ik wil de volheid bezitten, een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren, mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om ene genegenheid blindelings op te wekken die eeuwig zal duren…