Alle inzendingen over Angst aanjagend

Aan Reniel Renato David Litecia De man had levenloze ogen Zei iemand die getuige was Riep woorden die er niet om logen Zijn kreet viel aan op een terras Zijn God was groot, zo ook zijn messen Een skater zeeg gewond ineen Door bloeddorst, nauwelijks te lessen, Was Ayoeb door het dolle heen Ontwrichten, burgers angst aanjagen Is deze…

Spoken, goeie of slechte, die je angst aanjagen. Kabouters, die je tuin opruimen. Sprookjes... die echt gebeuren, zo van.... de prins op 't witte paard. Beschermengelen.... die zijn er wel, alleen niet altijd op de goede plaats? Op 't moment dat ze "nodig" zijn, zitten ze vast... hiernaast? Maar ach, vergissen is menselijk....…

aanjagend, ongelovigen manend tot gebed de luchten zuchten en kreunen in fortissimo formaat laten hun donkerste passionele kanten zien geven de wereld crecenderend op haar flikker de algehele mensheid flink op haar donder doch, maar gelukkig:  een laatste kans wordt geboden in het slotakkoord wat voor WEER beginnen staat wereld wordt…

wat me bezighoudt soms is de angstwekkende stilte in het woord zo luid meestal zo angst en aanjagend het geluid van de stilte ----------------------------------- uit: 'In- en uitgang', 1974.…

Echt enig idee van groot verlies als cellen geschud in koker? Van de wereld afgesloten omarmd door de hemel De sterrenbeelden nemen de Maagd De Waterman bezoedelt zowel kruis als kwaad De gedachte dooft plots het licht aangewakkerd…

Somber hangen wolken zwaar en kil en winden kolken door straten verlaten en stil. Huilen door kale kruinen als lugubere muziek van vals gestemde bazuinen zonder klank, zonder ritmiek. En donker zijn de nachten zie geen sterren, zie geen maan ‘t is alsof spoken wachten tot de klok twaalf zal slaan.…

En een ding is zeker: morgen zijn het nog 3 dagen, 3 dagen die mij behoorlijk angst zullen aanjagen..…

Veel handen maken licht werk Tenzij u wordt geknecht Verwarde knopen Waar is “DE Zuidertoren” Westenwind ,lichaamsvocht, gematigd zonlicht opgezocht, Nevelslierten die angst aanjagen, Die warme hand die het wil wegdragen, Verbindende woorden die rust brengen, Eenzaamheid verbannen, Alleen zijn in het samen zijn Een autostrade overgestoken…

Het is een eis voor hen die de functie ambiëren Je moet vriend en vijand schrik aanjagen, de oorlogsindustrie smeren Was maar leraar geworden op een HAVO in Den Haag Je hebt het vaak geroepen Je wilde toch zo graag? Nu ga je in dienst van de VSA met belerend vingertje oorlogsmisdadiger George W. Bush achterna…

Voor de donkere dag opkomt, het vale licht nog nat van lang - gerekte nachten, verraaien zich in aanjagend geluid, massale zwermen, niet één gelijk, blijven het onvoorspelbare kraaien, verwensen zij zich de morgen toe, met snavels die in het duister zijn geslepen, als heren van een laatste stoet, begroet de kleren waarin het hermetisch…

Angst is een slechte raadgever, die term begreep ik nooit want angst - en raad geven, zijn twee aparte compartimenten. Angst voor spinnen of aardbevingen laat zich zelden of ooit binden door een horde complimenten. Angst een slechte raadgever, nou dat mag ik hopen want bij angst laat ik mijn emotie volop rennen en lopen.…

Fiets pakken uit schuur lege flessen in fietstas lucht voelen binnenstromen in longen danken, dat je zomaar fietst beschermende kleding hebt jouw benen trappen iets te doen glasbak mensen te zien Dan...iemand met rollator jij stapt af voor praatje, zomaar zij deinst achteruit. Ik stap op vlug weg weer terug.…

Alleen angstaanjagende geluiden blijven in onze hersens hangen, en woorden die ons vrees aanjagen, klampen zich aan het papier vast. Woorden van rust en ontroering waaien weg, verjaagd door de wind, woorden van liefde en troost verwaaien als bladeren in de herfst. En na de wind wacht ons slechts leegte, en hoop zonder doel.…

De angst houdt ons in de greep, stevig en niet te zuinig, leer leven met het feit, dat we constant over de schouder moeten kijken! Want ZIJ, weten niet van wijken! Dus blijf alert, is de boodschap!…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

stoppen, houdt van haar vermogen om met haar hart te meten waarom en hoeveel ze mij vertrouwt maar soms is ze bang is ze bang om terug te glijden in het gat waarin ze al gezeten heeft waarin ze te lang - maar praat haar niet van tijden - heeft vergeten waarom ze zo graag leeft vergeet niet: ik wil graag voor je zorgen, zorgen dat die grote angst…

palen spreken zich niet uit laten immer door wat verder wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige gedachten bomen graaien naar ongrijpbaar schijnsel de dijk laat zich geen schrik aanjagen…

Angst is een slechte raadgever zei men vroeger tegen mij maar angst en raad geven da's er voor mij niet bij. Want angst en raadgeven combineren kun je 't niet of je nou loopt te zweven of te barsten van verdriet. Echter "tijdens" een angstexplosie om dan te adviseren bij die enorme emotie moet men nog heel veel leren.…

Mijn angst groeit. Ik raak vermoeid! Ik ben je liefde niet waard! Ook al heb je ze verklaard. Ik duw je ver weg van mij. Iedereen blij! Mijn zorgen verdwijnen. Maar voel me wegkwijnen. Ik wil niet alleen zijn. Alleen zijn doet zo pijn!…

Het is besmettelijk, zeker en vast een plekje hier, een vlekje daar laat er naar kijken, 't lijkt een last wanneer je niet uitkijkt er niet op past is het straks foute boel. Hij laat ernaar kijken, de arts kijkt bedenkelijk fronst zijn wenkbrauwen en hij slikt ik denk niet dat het kanker is, maar je krijgt een zalfje en dan is het zo klaar…

Tal van zeer lieftallige personen in omgeving En dat is mooi Complimentjes en gemeende benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…

Toen was daar de angst en de opkomende razernij. Door de kogels die daarbuiten mensen raakten rij voor rij. En straks zou het allemaal voorbij zijn als zij naar buiten werd geleid. Dan zag ze nog de levenloze lichamen en die man die voor hun zielen pleit. Nog even en zij zou daar liggen in het gat waar zij hoort.…

Reist de 'vergeten' tas als gevonden voorwerp mee? Of als bewust bezit van een locale terrorist die in opdracht van een dwaze baas de bus opblaast? Niet langer gevangen stap ik bij de volgende stop in de open lucht en haal adem, opgelucht.…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Nooit heb ik gedacht aan de dood, zo ver en zo onwezenlijk. Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden: leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw van mijn…

Daar Bush de onvoorstelbare terreur Die zijn land heeft getroffen hard wil wreken Dreigt overal de pleuris uit te breken En staat een wereldoorlog voor de deur. Zo luidt althans de zwartste profetie, Maar niemand weet precies wie tegen wie.…