Alle inzendingen over Archipel

Geen ankerplaats, geen monding van een beek. De sloep bleef steken in een modderkreek. De bossen dorren, leven op vergane Uit eigen vroeger loof gevallen blaren. Hun takken storten afgestorven bomen In beddingen van uitgedroogde stromen, Waar de oevers uit gebleekte beendren steken, Die bij een windvlaag (of bij 't langsgaan) breken.…

De regen laat niet af Zich op ’t stadje uit te storten, Als een Lied ohne Worte, Uit den treure gespeeld. Een vrouw, nog ver van ’t graf, Vindt de zondag ondraaglijk, Maakt ’t zich lijflijk behaaglijk, Vroeg in bed: haar bezit – onverdeeld. En lang als ’t regenruisen - Slepende begeleiding - Houdt de klacht van de kuise Aan, om ontwijding…

Soms weent zij uit: dat zij niet meer kan blijven Onbevlekte in verblijven, waar bedreigen Haar offerpijn en floers, waaronder lijven Den Dienst der wrede liefkozing bedrijven. 'k Geloof haar niet, maar neem haar lijfsgewaden. Nog naakt vernederd, smeekt zij de genade Te mogen gaan. Ik spot: ‘Ga zo, mijn gade!’ En sliep in zekerheid…

kleine plukjes gedachtegoed in blauw markant omgeven door veraf tussen aankomst en vertrek ergens, boven de zenith als een opwaartse horizon een sneeuwbleek strand door palmenschaduw bemind alles zonder woorden en geen mens te zien…

Door tromdonder bliksmen cymbelslagen. Zij, naakt omwaad door een roodzijden lap, Golft onder de storm van doffe toonvlagen. Armen en benen houdt zij slap. ’t Hoofdje op de halsstengel zwevend, De knieën wijd, dan weer dicht bij elkaar; De kleine borsten zijn een bevend, De smalle voetjes een dansend paar. Zij wervelt sneller, het rode gewaad…

Afscheid Zuster, zie, wij zijn te zeer gelijkend; Nooit zullen wij zalig zijn: een paar - Hoe ’t geluk, vermeerdring te bereiken, Altijd zelf ontmoetend in elkaar. Voel hoe zuiver wij zijn evenhogen, ’t Tederst van mijn borst jou treft en streelt. Onze nadering komt toebewogen Geen gestalte, steeds een spiegelbeeld. Voel, hoe ’t steeds…

’t Begon op een zomernacht, bijna toevallig: Terwijl zij zich aan het venster koelde, Droomde haar lieveling bang en woelde Zich bloot. Zij vond haar, omziend, bevallig: De handen naast ’t hoofd geperst in ’t kussen, ’t Dek afgegleden, de knieën hoog En zelve in zachte boog. Zij wilde kussen, Zacht, dat ze niet ontwaakte, maar ze bewoog…

Zij waren liefst bijeen onder het koele linnen Der ruwe lakens over de brede sponde Zo dat zij omhelzende zich nog in een Tweevoudig gewaad, een legertent bevonden. Door de gordijnen woei dan de avond binnen, Een zachtzwoele die goedvond dat zij zich vonden, Maar eindelijk koel werd en week. Meestal begon de Nacht tegelijk met de insluimring…

Niet uitgestoten en niet opgenomen, Geen vreemdeling en toch niet een der hunnen, En niets haar eigen, alles gunst of leen. Zij zijn de meesters en zij kunnen Altijd haar leven binnenkomen, Dat zij, zo altijd eenzaam, nooit alleen, Niets houden kan voor zich en om zich heen. Waar zou zij heen gaan? Midden op de vliering Heeft men een kleine…

Eer de tuin 't vertrouwen vindt Zich de volle bloei te geven, Staan de meisjes er in, beven, Willen wel, neen nog niet leven En uit enge angsten streven Tengre handen tegen wind. En zij gaan met schuwe voeten, Als door zwaar gewaad gedrukt, Traag, bevreesd en toch verrukt, Houdingen zoekend die zij moeten Vinden om hun droom te…

Soms kijkt de meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, het eiland in de archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik antwoord weet maar ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord.…

Na Cape Town, Heerenveen en Jong Oranje Volgt nu een sluw manoeuvre van De Haan Om naar Toe...Toe...Toevalala te gaan Zo geeft hij zijn c.v. wat extra franje Want na één bijna-matige prestatie Wordt hij de oppergod van deze natie Nieuwsfeit: Foppe de Haan wordt bondscoach van de archipel Tuvalu (bron: SPITS!)…

Soms kijkt mijn meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, haar eiland archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik haar verboden heb, maar antwoord weet ik niet, ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord, een zieke man.…

stoffelijk leven , en het licht hem steeds vaker deed ontwaren Dat de vrijheid hier hij nimmer meer zou ontgloren Edoch z’n geloof en waardigheid gingen niet verloren Gedenkende de vele vrienden die hij hier zag omkomen Zou het niet lang meer duren eer hij ook tot hen mocht komen En zich zou bijvoegen tot de anonieme tomben Op Goelag Archipel…

gelegd en wel op grote schaal de kip Nederland vond 't mooi plekkie en heeft ze uitgekakeld dag voor dag stap voor stap schep voor schep 'LAND DOOR ZAND' en ze worden gekookt op een eigen warmtenet en ze smaken opperbest een goed begin van iedere dag op Amsterdam-IJburg om te leven, te genieten door te ZIJN OP DE IJBURGSE ARCHIPEL…

Ook al zijn zij derde generatie en Nakomelingen van hen die destijds Terugkeerden van de Indische archipel; Zij schuiven aan voor een rijsttafel Uit grootmoeders keuken; en genieten Van een Javaans Poppenspel.…

En ik vlucht naar haar hals waarop een archipel bloedt, ingebrand snoer van smaragd. Wie hangt haar op, de ets die ik van haar bewaren moet, het vergezicht dat stolt op haar huid, de schreeuw die uitrolt op mijn hand? Zij zwijgt, zij weigert elk geluid.…

In de azuurblauwe waterdeken ligt een dorp op vulkanisch steen Het lijkt in de verte op een sneeuwlaag met allerlei kleuren er doorheen Eenmaal dichterbij het eiland gekomen volgt de betovering, het varen door de archipel Mijn ogen glijden over de witblauwe huisjes Ervaren de serene rust in dit wondere schouwspel Deze magie heet Santorini…

Met dank aan Nico Noorman (zie zijn snelsonnet van vandaag) die volop geniet van de rust en ruimte van de Noorse archipel in het hoge noorden ver boven de poolcirkel (lucky bird!). En van de overweldigende natuur (incl. vis).…

Ze reisde langs Auswitz zijn hel, en ook de Goelag Archipel. Daarna, Afrika`s continent, wie niet huilt, heeft geen sentiment. Zij ging beseffen, na dit al, de mens leeft in een tranendal. Joh.11:35…

Ik kan je alleen inspireren, misschien Als we vallen, vallen we samen Als gelouterde druppels in de oceaan Waar we eindelijk gelijk zijn Maar groeit voorbij de golven gras Dan zoeken we de hoogste berg En baden ons in ambrozijn Uitkijkend over de archipel Met zijn veel te hoge horizon Daar zul je het voelen Eindigheid, sterfelijkheid…

“Ibiza aan de Grevelingen” heet het. Wat straks de nieuwe eilanden gaan bieden is Zeeuwse welvaart dankzij rijke lieden. (Want wie het breed heeft hangen die besteedt het.) Als elke nieuwe eigenaar een plankje krijgt, wordt zo de surfsport ook niet meer bedreigd.…

van weinig dingen zeker het kleine meisje dat tussen de auto's in de stad op ramen tikte met haar beker haar vervuild gezicht door koplampen beschenen en door het Indisch schemerlicht een leider is gekozen het volk verhief zijn stem en verzocht met klem dat toekomst kleurt als rozen en niemand voor verleiding zwicht zodat de hele archipel…

Zij zong van paradiso Indië En eenmaal in haar nieuwe vaderland Van cimeroni en van brandend zand Zelfs 't nieuwe volkslied van Maleisië In 't kikkerland bezong ze soerabaay Haar private dancer was een liefdeslied Al rees haar ster, proud mary zong ze niet Te zoet voor river deep en mountain high Zij was geen podiumbeest als miss…