Alle inzendingen over Asfalt

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

steeds nieuw bloed druppelt ongezien maar kleurvast op asfalt bloedverf geschilderd op open zwart je ruikt het nog als zij remmen…

Het asfaltpad gebroken, Diepe kloven, Scheuren als micromaanravijnen, Verwrongen asfalt door zware lasten, Door zon vervloeide, Uiteen gereden geteerde kiezelstenen, Nu groen, paardenbloem, weegbree en varkensgras, Het zwart tot leven gekomen, Daar waar het brak Door on-weer en worteldruk. Asfalt, getekend door het leven.…

vertel me niet hoe de leeuwerik kwinkeleert ik zal je niet begrijpen mijn moeder droogde mij met het zand van de straat bloed sijpelde in de goot haar borsten smaakten naar teer, versleten banden ruwe mannenhanden die ik likte als een kitten het licht ging uit en aan geen zon omtrent geen wind verdreef de luchten ik dronk haar jonge…

Ik houd van asfalt het beperkt de opties en verschaft duidelijkheid hier gaat niets groeien - wel het aantal gebruikers ze glijden over jouw rug in elke denkbare toestand als uitgerolde veterdrop zijn hier geëffende paden ik houd van het contrast tussen het zwart, wit en groen waar langs jouw flanken onkruid groeit en waar een roofvogel…

trillingen boven het asfalt links, de Waterweg schepen gaan aan mij voorbij naar Engeland of verder weg trillingen boven het asfalt rechts, een groene strook houten bankjes staan langszij uitnodigend kom toch ook trillingen boven het asfalt midden, het zwarte spoor zachter onder mijn banden maar ik fiets verder door…

Water met een oerverleden tussen wildernis en binnenzee door kille zakelijkheid doorsneden gelijk een drama dat wordt stilgezwegen als de dood die zich herhaalt op grijs gereden asfalt snelheid is vandaag een zegen jaagt men op seconden winst dus ogenloos voor ‘t water vanwaar het kwam waarheen het ging hoe het zijn loop verloor…

- alleen het Stollende asfalt is er nog, Dat zich hermetisch Om mij heen sluit, En, luister, van mij Rest niets meer dan Een luchtbel aan Het oppervlak van Het asfaltpad…

Bomen razen langs, Zuurstofsnakkende takken, Wortels in asfalt.…

gras baant zich een weg door een scheur in het asfalt en buigt voor de wind…

verlaten asfalt overkoepeld door wolken de zon schijnt vrolijk…

geklots van water doorbreekt het grijze asfalt een bomenrij lang…

Meer bewegen is een plicht meer asfalt een recht samen mobiel zo sociaal!…

stil dwarrelend blad verandert zwart asfalt in een gouden rivier…

Zwaarmoedig eenzaam verlaat hij zijn huis boven zwart asfalt verlichten lantarens de gebogen berken het imposante bladerdek adem verlaat zichtbaar snel in de koude nazomernacht een lange schaduw voor dan weer achter volgt willekeurig getekend licht en donker vervagen met hem verdwijnt het asfalt.…

Op het asfalt, liggend zo alleen Bebloed en geslagen fel over been. Om wat hij denkt, om wie hij is Werd zijn leven hem ontnomen, Maar niemand die hem mist. Hier, op het bruine asfalt Stervend en alleen Achtergelaten door de wereld Die waziger wordt om hem heen. Zijn leven werd hem ontnomen En liggend hier zo alleen.…

Toch knap hoe langs het iets te open asfalt De geelgetruide Armstrong magistraal Als een volleerde Richard Groenendaal Vol overgave door het dorre gras knalt Ach ZOAB, sprak hij en geen spier vertrok-ie Staat voor: Zo Overwon Armstrong Beloki…

het asfalt.…

Het asfalt brandt. (afscheid van de zomer 2010)…

ze wandelen het gras is groener dan de schoenen van de wandelaars het pad knerpt steentjes omzoomd met asfalt kanten borders hun éénjarigen verlopend tot de rand van bomen, opgeschoten kinderen die rennen voor een leven vol met spel wandelaars en kinderen verknerpen grassend asfalt rennend leven langs een bomenrij het spel van…

Je komt terecht in een gespreid bedje op een affuit en paardenhoeven ploffen op het asfalt dof en dof.…

Warme stenen of glad asfalt. Opengebroken straten, verlaten. Waardoor scheiding vervalt. Verboden plaatsen, bedrukte emotie. Opklaringen links als rechtsom. Op asfalt voelt grind als een parodie. Besproken wonderen illustreren. Als bijzaak van de realiteit. Eén doorgang valt niet te evalueren.…

Geen levende ziel langs het glimmende asfalt. Trieste vervreemding. De gerekte lichttoortsen maken de weg tot rivier.…

ze verscheen in sluiers tussen zonnebloemen in al haar schoonheid ver van dampend asfalt haar lach besloeg een verleden haar ogen een toekomst we spraken niet in een bed van varens droomden we een leven tot we die advertentie lazen en we wisten wisten niet hoe snel we dat huis moesten kopen ver weg bij dampend asfalt toen ze verscheen…

Voor wie niet vies is van een stevig trekje Er is een nieuwe regeling bekend Je bent voortaan een harddrugsconsument Op weg naar je relaxed en vredig plekje Maar trippen kan straks via nieuwe wegen Lichtgevend asfalt! (zeker in de regen!)…

de zwaluw zwalkend bevliegingen tempeestend zwervend in het zwerk snelle vlerken duikvlucht laag over asfalt en weer weg…

mijn buurtjes zijn zo tof zo sociaal is verder niemand zo bewogen, toegenegen ze schuiven en ze vegen het asfalt in de straat trotseren dooi en regen…

Een ontplofte wereld binnenstebuiten onwankelbaar het water verzwolgen en de korst een asfaltzee een dode zee, onland waar geen vee kan grazen en iedereen honger lijdt is een horrordroom van anderhalf uur in de bioscoopzaal waarbuiten we vertrouwen op kernbommen en slimme oplossingen voor een menslievend milieu want er zit geen…

Als ik dood ben zal er niets veranderd zijn de lege straat het warme asfalt je naakte schouder de jeugd van mijn zoon zal eeuwig zijn en hoe ik aan mijn zachte wang je tranen weet er zal niet veel veranderd zijn berust in mij.…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…