Alle inzendingen over Blijft

vogels vluchten uit de stilte van het huis zelfs verborgen zwervers sluiten 't gemijmer in de ramen en 't geschrijf naar hun geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…

De bard werd tachtig en vereerd Zoals dat past, krom en wel veert Hij weer op en werpt de linten van zich af Feestelijkheden zijn een straf Voor wie met Datheen en Calvijn werd grootgebracht Men spoelt met wijn en sterker drank Die keel niet schoon ontstoken door de klank Van psalmen uit de folianten van Johan de Heer Wat je verliet komt…

grenzen vervagen zoals de ruimte om ons, enkel blijft als ogen harten ontmoeten: het versmelten tot één gedachte één gevoel één adem.…

ze drinken en verwelken later nog wacht ik tot de cirkel van verdorde loze blaadjes bruin en knisperend is ik tel hun broze stiltes dat weet je niet je viert het niet je gaat er- van uit dat ik er niet meer ben de waarheid staat er te lezen blad na rozenblad tijd die gekozen is nu ga ik weg ga jij weg als ik dood kus ken ik verlangen het blijft…

‘Wie schrijft die blijft’ is een devies dat goed beklijft en daarom heb ik om magere Hein een stapje vóór te zijn mijn zieke zwager die anders niet meer lang zou leven op zijn sterfbed nog waarlijk net op tijd een pen cadeau gegeven.…

En dat blijft zij iedere dag bellen zo is zij, moeder blij vertellen duurt soms ellen- lang zonder enige betekenis weten wat er is zomaar even horen dan raken wij niet verloren ze vinden ons getikt maar de navelstreng wordt nooit echt doorgeknipt!…

Ik sta in een spagaat, blik ik achter mij, of naar voren, het maakt niet uit hoe ik kijk een jaar in vol tumult voorbij, de rijken blijven rijk, de rest slechts uitverkoren, om zich te laten horen. Of ontkomen we aan de averij,door in een dwingend gebaar, de klokken in muiterij de stilte te verstoren, of gaat de tijd in vlijt verloren,…

niemand kan het verdriet genezen dat de dood achterlaat klinkt de fluister van de wind maar geloof me niemand maar dan ook niemand kan jouw dromen en jouw herinneringen stelen het is de liefde die ze blijft kleuren oeverloos tot over de horizon nooit verder weg dan die ene glimlach…

Ze is wat haar schoonheid belooft en verlaat in de gebaren die ze vergeet. Omdat ze wacht wanneer de tijd weer een droom over heeft. En ze met blije ogen weer tekent wie haar wil volgen en kleuren. Gedachten wil ruilen die alleen bloeien in gesprekken die geen afscheid beloven en beginnen als je haar weer een nieuwe naam geeft.…

achter in een hoekje van de kast hangt jouw vest en hangt jouw jas op juist die stille momenten dat ik het niet meer trek laat ik me verwarmen en omarmen nog steeds dragen ze jouw geur alsof je weer even heel dicht bij me bent zoals het vroeger was…

Eerst misgunde ik mij die waarheid, er bestaat geen wereld in gelijkheid, nooit een schoonheid zonder broosheid naast de dood, verspeel de tijd met zijn energie niet want alles blijft in wezen onvoltooid.…

Warmte die blijft. Ver weg en dichtbij waar geen stem weldadiger klinkt of waakt en wachten helende herinneringen belooft van weerzien en gebaren die troosten en dulden.…

Dagen met dekens grijs geschilderd, het pallet met bakkebaarden in gebroken wit gestemd de zon hangtin de touwen van het balkon, te vroeg uitgerold te reiken tot over de horizon een wolkje adem verwoordt een levende aanwezigheid maakt het vormloze zichtbaar in een eigen tint, stil verbonden raakt in de compleetheid van een kind wat oogcontact…

met mijn pijn niemand kan mij helpen ik zou weer gezond willen zijn Ik weet ook wel ik ben niet de enige zo maar wat ook voor die ander geldt je weet, je krijgt het cadeau Mijn leven is zo echt niet leuk je gaat overal buiten vallen op deze manier wat kan ik nog betekenen na al dit gejammer en geklier Genieten van het ultieme wat blijft…

Je blijft me lief... Onvoorwaardelijk, onbegrensd door afstand en tijd... Mis je... Nu... morgen... altijd...…

Natuurlijk wentelen de seizoenen door bevallen vrouwen en worden anderen bevrucht zout de zee zich verder, betrekt boven mij de lucht en hoort er niemand wat ik hoor zeker, ik ben de ontdekker van mijn land maar mijn plek die met een geheim begon wentelt zich almaar in lucht en in zon en jaagt hier mijn hart en ziel in brand om mij heen…

Zij was en blijft voor mij een zegen waarvan het spoor steeds verder gaat.…

Je bent een deel van alles bij je leven En alles blijft bestaan wanneer je sterft. -------------------------------------- uit:'Luchtspiegelingen', 2001…

als de nacht valt kijk ik omhoog zie hoe de hemel lacht naar ons hier beneden ieder lichtpuntje fluistert zacht wat eens was zal altijd blijven aan de overkant van tijd gekleurd door herinnering zweeft elke dag boven ons de echo van jouw liefde…

Blauwe lucht warme zonnestralen op een kalme zee loop ik langs het strand en denk waren we nog maar even met z'n twee dan schrijf ik je naam in het zilte zand jouw naam die ook op je grafsteen staat geschreven en wacht ik op een golf die het langzaam zal vervagen zoals alles in dit leven niets blijft maar de herinnering aan jou…

Anna Enquist wil nog wat beklijven Al dacht Opzij dat zij ermee ging stoppen 'Ze praatte niet in one-liners en koppen Dus heeft ze vast geen zin meer om te schrijven' Wél doet zij volgens de geruchtenstroom Symphonica in Rosso (Gelredome!)…

En je blijft het bij hem houden stuurt zomerse buien over stapels liefdesbrieven je vraagt een aap de grond te kussen geeft een giraffe drinken uit jouw hand is als spelen in het zand en onze jurken trillen worden doorzichtig in de optrekkende geilheid verliezen we het zicht op een omhelzende werkelijkheid en zweven samen zachtjes…

Wat van hem als schrijver overblijft Zijn wervelende, fonkelende zinnen Die komen als de zomer bij je binnen Zoals hij in één pennestreek beschrijft; De jonge vrouw die een cafeetje binnenschreed "Ze droeg een rokje waar de wind wel raad mee weet"…

Niets blijft iets Als niets blijvend is Zoals de boom zijn blad verliest Geeft het leven dan nog iets Dat zorgeloos bestaat Het gevoel te leven Tussen iets en ook weer niets Geeft veel verlies aan toen Toen er zorg was om iets Vertrouwen op het heden Streven naar iets moois Kan toch voor iets gaan zorgen Zorgen voor iets groots…

Het was een nummer of een blaaspartij Misschien was het gewoon de som der delen Maar hoe ik ooit Piet Noordijk hoorde spelen Deed onberedeneerbaar veel met mij Een mooi concert, uit lang vervlogen dagen Waarvan het buikgevoel nooit zal vervagen…

Drank vloeit rijkelijk tussen zinnen Die ongezegd zijn gebleven en een Hunkering, een diep verlangen blijft In het leven.…

nu er kansen zijn verslagen en de pijn niet te verdragen met geen antwoord op de vragen is al wat over blijft het dragen…

Bij veel wat ik doe, bid ik eventjes voor jou dat je bij mij blijft.…

Je kwam in kleuren als het morgenlicht de rode roze warme tinten. Wees welkom sprak ik zacht, er is een woning achter deze deuren. Zij kunnen rusten in mijn groene bed, ik brak en viel, maar kwam geheeld naar boven. De woorden werden tot een huis, omzoomd door tuin met lommerrijke bomen. Je rode roze tinten voelden zich daar thuis en bouwden…

Wat blijft als woorden ons verlaten?…