Alle inzendingen over Boetseren

Maar als je het niet wilt aanvaarden Zal ik het voor je bewaren In mijn hart blijft dat plekje open Ergens zal ik blijven hopen Ik zal er altijd aan blijven boetseren Zodat je ons eens gaat waarderen.…

Ik leg mijn eigen gevoel, in het hoopje klei. Mijn handen en vingertoppen, tasten naar een aanknopingspunt. Wat het zal worden, weet ik niet? Ik had een schouderklopje van mijn muze gekregen, dat de tijd rijp was, om mijn geest ingrijpende momenten te laten beleven. Ik zie een vaag beeld in wording. Een gezichtje van een kind…

ik boetseer in duister licht de beelden van mijn droom ze zijn op volmaaktheid gericht terwijl ik ze met vreugde omzoom mijn handen raken gejaagd als ze zoeken naar de zwarte klei die in gedachten wordt gelaagd totdat ik het heb gemaakt gelijk zij ik durf haar niet de morgen te schenken wellicht zie ik dan mijzelf zal slechts de maan…

barrevoets desnoods wil ik zoeken tot aan de branding die jouw schaduw schept ik zal zandkorrels verslepen en boetseren tot het gezicht waar jouw ziel in rust…

Ik beschilder je in de lente boetseer je in zomerzon verlies je langzaam aan 't herstlicht versmeltende winterharten 'k wou dat het voorjaar weer begon…

Ik boetseer je gedachten tot volmaakte beelden van steen. Slechts herinnering bevroren in wensen van ooit en toen. Ik giet je tranen in de palm van mijn hand wring uit de levenslijn. Als was in mijn handen jij was.…

stilte onder invloed van liefde onzichtbare vriend, door ervaring wijzer in jeugdig verlangen naar diepere dromen schud je de boom, nooit in woorden gesproken in verzoeking onder het kader van de maan kom je bij me in zeldzaam proberen aan de rand van het meer probeer je stilte te vinden heruitvinden, voelen probeer je me in stilte te boetseren…

Laat je dromen naar een wereld leiden waar de werkelijkheid ze vangt en in mijn handen legt mijn vingers zullen ze met zorg tot één boetseren naar jouw evenbeeld mijn droom…

Schilder mij niet in jouw kleuren Boetseer mij niet tot jouw beeld Verhuis mij niet naar jouw kamers Spin mij niet in jouw web Vang mij niet met jouw woorden Laat me vrij en ik zal je bandeloos liefhebben…

nog weef ik sneeuw door bloesems heen is klei te hard om lente te boetseren schilder ik in groen wat blauw om kou te laten passeren maar het ijs dat ik hak smelt te snel onder mijn handen het winters gezicht is samenvloeiend voor het voorjaar gezwicht…

ik schets je uit mijn hart in rijke kleuren en boetseer je in perfectie hoofdje, handjes voetjes, lichaam hartje, ziel ik vorm jouw gezicht in gedicht maak je verlangend in expressie hoe zou het zijn hoe zou jij zijn als je nu eens voor mij stond…

aangevoerd afgezet en gevormd door bewegingen van de wind een toonladder van luchtwervels bespeeld op witte toetsen bestuiving van muziek die zich neervlijt in een dichtmaat voor een uitgelezen vervoering luchtstromingen boetseren laag na laag het landschap waarin alles is wat het wordt…

soms zou ik willen dat we elke avond konden kijken naar de ondergaande zon soms zou ik willen dat ik kon boetseren je vast kon leggen als een kunstenaar en ik hoop vurig dat wij ons hele leven gelukkig zullen blijven met elkaar…

dompel je onder in het grillige water van deze rivier breng kostbare klei leemkleurig slib naar boven boetseer een wezen het zal niet spreken de rabbijn blaast met een spreuk leven in de klei in tijden van nood zal golem te hulp schieten een kunstmens uit leem…

dat betekent niet: broodkruimels tot bombarie boetseren. uit de dagen die je van me erft, extraheer je geen euthanaticum.…

haar handen boetseren zijn gelaat hij is haar droom zijn ogen zijn groen als van de poema de scherpe blik er in van de havik zijn lichaam van de krijger zwarte schaduw is zijn naam ze lieft hem geeft hem de vleugels van de adelaar en hij neemt haar mee in zijn vlucht zij worden gedragen door de wind als in zijn fluister zwevend…

De Schepper ziet Zijn wegzwevende ademdamp met arbeidzame ogen boetserende verwachting steeds even liefdevol... welke weg die nevel gaan mag eeuwige dwaalster zijn? op aarde bestaan als teer speenkruid strenge woudreus zorgeloze vlinder of Amerika 's regeerder?…

Meestal blijven er een paar achter overvallen door angst voor het vliegen zij boetseren met droeve hand de tol van overblijven. Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren, en wie niet vliegt ooit van zijn plaats?…

na de opnieuw gelaatsboetsering met het restant achter de oren heeft zij sprekend breedbeeldlippen en alle spiegels afgezworen hoe triest het ook mag zijn blijft zij eeuwig lachen…

ik speel met je schaduw boetseer in donker en licht je gezicht en profiel scherpt lijnen die ik met liefde en geduld zal verzachten rondingen laten ondanks zwart wit hun kleuren verschijnen vlak voor het drogen heb ik wimper en oog lichtelijk aangezet het neusje omhoog lippen welven in wulpse bogen de mond in glimlach…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

de oven zong het lied dat ik boetseerde glazuurde tekst met lichte tonen in veelkleurigheid tot dromen refreinde speels de melodie in zacht herhalen tussen gebakken lucht klonk de vrucht van mijn hart heel apart er was kritiek maar mijn lied kende zijn gelijke niet…

stug was de klei waarin ik jou boetseerde ze gaf maar langzaam jouw frêle vormen vrij de fijnste details heb ik met liefde uitgestoken de scherpe trekken met zachtheid doen verlopen naturel ben je gebakken zonder kleuren en glazuur heb ik jouw ziel met mijn handen kunnen vatten…

Ik verlang niet naar jou niet naar jouw lichaam je theatrale omhulsel je ongeloofwaardige blik het verdriet waarin je leeft. Het is niet jouw fluweel jouw verlangende orgaan je reikhalzende nachtkus je zelfgemaakte portret wat je continu blootgeeft Ik heb geen heimwee naar jouw dynamiek jouw extroverte attitude je onverstaanbare…

Ik tel de sterren aan de hemel schilder zonlicht op jouw gezicht doe wolken achter slot en grendel streel zacht de contouren in dit licht Ik zet de mondhoeken nog wat aan boetseer jouw handen een diepere tint dicht de regen menig vijver toe zo bevleugel ik jou in morgenwind…

In de ban van zelfgekozen eenzaamheid Geen contact – wat zij ook niet zocht In de ban van klank en woord – boetserend, polijstend, balancerend op het koord In de ban van Leven dat zij niet leiden kon maar door haar schrijven wel delen mocht In de ban van haar geraakt, onontkoombaar, onomkeerbaar – dichteres van het stille…

Eeuwige zee en als golven rijzen en dalen dagen en nachten die het gelaat van vlees boetseren Gelaat dat verwelkt en sterft In het nachtelijk uur op bed gelegen in de herfst van het leven Een leven dat zocht maar nooit vond want het zocht dat wat is - de Ene Onveranderlijke Zee Golven rijzen en dalen maar de zee blijft…

De aarde is er voor het koesteren van klei, voor het boetseren van gedachten Kijk in mijn ogen! Blijf niet wachten en verachten! Door louter makelij Kan de dichter zijn vel redden. Het vers zwelt, bloeit, spat ----------------------------- uit: 'Flagrant', 2004…

vang jij de vlinders ontdooi jij de beelden boetseer jij de liefde blijf jij het raadsel?…

schrijf me levend schrijf me sprekend van de dode die ik niet ben noch dat vroom gebeiteld beeld met ogen vol chagrijn houw me vrij uit grauwe kerken hak mijn valse ego om boetseer mijn wezen en mijn woorden naar de ware die ik ben want ik walg van religieuze pap met brokken waan en klodders schijn ken mijn vuur en mijn…