Alle inzendingen over Bos Meertje Bloemen

De felle krans laat fluisterstemmen waaien over waterrimpels, door boomkruinen, waar haar woorden in zwakke wind oplaaien: "Hier mogen voeten van wild bos rondstruinen; soms willen hun zolen verstrooid zaaien: woestenij baart en beschermt tere tuinen."…

De Avondster de mooiste van de sterren De pijnboom laat zijn blaadjes vallen, Ergens diep in het bos is een jongen, Druiven aan het eten van de bomen, In het meertje midden in het bos, Zit de jongen alleen en slaapt op het mos…

voor dag en dauw loopt ze naar het meertje in het bos ze staart in het water luistert naar het zachte geklos nadat de wind het water heeft gekust komen de rimpelingen zachtjes weer tot rust en in de stilte laat ze langzaam haar gepieker los…

De regen houdt op: 't meertje is voller dan ooit. Langer moeten die waterschildpadden zoeken naar hun geliefd zonnebad.…

Eens bij een meertje in Vasse Zaten twee smerige dassen De ene zei zacht: Da's vies he zo'n vacht De ander dacht: ach, da's te wassen…

Maar nu zijn die bloemen er niet meer. Wat over is is een bos herfstbloemen in een blauwe emaillen pot die vraagt naar heel veel water en herinnering aan mij.…

je kan nooit zoals je zegt iets beloven en je kan niet van mij houden oke maar waarom blijf je dan bij mij en kom je met een bos bloemen…

Met zwemmen zal ik geen medaille winnen, maar 't meertje stemt me vredig diep van binnen.…

een graf gedolven zand hoopt zich op geen kant te gaan die bos bloemen, besef je, had je eigenlijk bij het leven moeten geven…

speels pak ik weer de hand aan van de toekomst omdat het morgen is, omdat het regent en omdat ik graag de rest vergeten wil de vingers in de oren en de ogen sluiten de oren volgestopt met proppen was een zieke schaduw van mezelf zal zich vertonen het dennenbos is bruin en niet meer groen de zon gaat nog mooi onder ‘net…

de straat wordt afgestruind door morgensterren die van de avond ochtend maken met volbepakte fietsen lantaarns in hun hand om juist bij volle maan hun buit te zoeken zij zijn totaal onschuldig ze jagen niet op wild er valt geen schot de oude dingen worden op hun plaats gezet. ----------------------------…

verdrongen in de tijd in wankel evenwicht gaat ze op halve leeftijd naar de psychiater in wankel evenwicht haar halve leven was gewijd aan tranen een tranenregen als een niet te stelpen stroom en rode vlekken tekenden haar hals de nek geroest in rust ---------------------------------------------------…

vergeef de wilde kat zijn beten als eenzaamheid de overhand mocht krijgen begint de wilde roos te bloeien de meidoorn geurt haar kleur is rood of wit violen spelen in de tuin met licht jasmijn blijft aan de strijkstok hangen de weemoed om het alledaagse leven 'wie er passeert, wie er blijft hangen' is niet te overbruggen met een stukje tuin…

Laat me opgaan in muziek of in de smaak van de koffie die ik drink en laat me luide stilte zijn in alledaagse oren Want ik wil verdrinken in de tijd en verdampen met het water in een naastgelegen meertje En laat dan de aardschokken mij zijn en de zomer mijn naam zodat ik dit vuur dat mijn hart bezit laat gaan…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

de zachte warme late zon koestert mijn hoofd in jouw schoot warmt mijn verlangen naar een glijdende duik in jouw ondiepe meertje met water zacht en glad waar lichte sprieten eeuwig kriebelen achter het horizonnetje duikt de ronde zon op weg naar morgen…

manden met bloemen zeggen sorry kreukels in lakens vertellen een verhaal de bomen in het bos zijn bomen tranen drinken ogen vallen niet op niet op mij…

Als een kus meer zegt dan duizend woorden een bos bloemen of een geldbedrag heb ik niets te zeggen of te vragen, want hij praat als Brugman, mijn vazen staan vol in ’t water, wat ik als geld heb!…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

Vrij moge ’t bos een nieuwe lente beiden! De blaadren, die in ’t slijk der wegen zakken, zijn dood, voor eeuwig. Dan, wie treurt daarover?…

Het was een snikhete dag en de bos bloemen, die ik in een kiosk had gekocht, begonnen al snel slap te hangen, hoe ik ze ook mijn liefjes bleef noemen, ze waren te zeer aan water verknocht.…

Voor Barbara Hoog uit de lucht viel een bosje bloemen. Wie het ving, was gelukkig. Maar het viel op de grond en een grote bulldozer plette de rozen. Niets onderscheidde de bos nog van het asfalt: alles was met de grond gelijk gemaakt.…

niet vandaag slechts, Een bos bevroren bloemen definitief bevrijd deze meid van mechanismen en maren en uren turen zonder zien Wie gaat er dan ook beneden de zeespiegel wonen.…

O lieve beer, kijk wie op Majka wacht Ze willen met haar spelen bij het meertje En met die lieve vrouw, haar teddybeertje Ach kijk nou hoe die puppybende smacht Was ik er maar om jouw zorg te verlichten O lieve beer, doe maar niet zo verlegen Straks wordt het nat en druip je in de regen Ik weet wel dat je voor mijn bod zult zwichten…

Denkend, dit komt van een buur, zegt die, nee hoor veels te duur en ik denk verder wie oh wie, schenkt me bloemen op deze ( eerst) nare dag? Een berichtje naar een andere buur, brengt de oplossing wanneer ik app, heb jij die bloemen bij me neergezet?…

Oktober strooit, bij wind en vlagen, De gele blaadren langs de grond; Reeds koud en huivrig zijn de dagen, En vliegt gij, Zwaluw! hier nog rond? o Vlucht, geliefde! vlucht dees streken, Door al uw zustren reeds ontweken; Zet u in betere oorden neer, De lente is hier al lang verdwenen, De lieve zomer ook is henen, Hier zijn geen schone dagen…

En liet haar gaan, met haar gepikte bloemen die agent, kan zich op karakter laten beroemen!…

opgesloten… vind ik niets voor mij dus laat me los, maak me vrij ik wil stoeien op de groene wei met mijn soortgenootjes: de honingbij ik ruik de planten en de bloemen maar zit gevangen in mijn korf mijn vriendjes hoor ik heerlijk zoemen och, wat vind ik dit ellendig grof want alle bloemen wil ik kussen ik wil vliegen, ik wil brommen zie…

De mensen ogen blij, blijer dan met de kou gelukkiger met nu, de zon stappen we allemaal de paden op- de lanen in op gepaste afstand dat wel langs de velden met: De tere mooie bloemen!…