Alle inzendingen over Bronstig

Oppervlakkig koud een op een voetstuk geplaatst brons straalt bij voortduring warmte uit de liefde van een hand wil graag de ziel bewegen die met de tijd in ‘t brons bevroor als een verbeelding van het eeuwige leven wee de streling langs de huid je zult je vingers branden…

Een bronstige reu uit Goeree stond, toen-ie 'n stoot van een straatpekinees vond, op springen en bleef maar niet af van de teef, die verrukt riep: 'Wat ben je een keeshond!'…

Bronstig klinkt toch veel romantischer dan geil Het klinkt ook natuurlijker en nog krachtiger is het oergeluid wat het Edelhert voortbrengt: de hinde de bestijging, de bevruchting te laten mogen bepalen 't hoogtepunt van hun eenwording klinkt toch veel romantischer dan neuken!…

Een bronstig hert uit Ellemeet Zocht zeer luidruchtig naar een date Maar sip zei hij: ‘Wat ik ook brul, Het aantal dames blijft maar nul’ Tot eentje reageerde met: ‘Leuk dat u ook lysdectisch bnet!’…

Nu kruipt mist tussen de kalende bomen aan de bosrand en van verre klinkt het roepen van een bronstig hert.…

Een geile beer, een poes, een loopse hond, een speen, een paardenstaart, een bronstig schaap, een hijgend hert, een hete slingeraap, een slurf, konijnenhol of kippenkont; ik hou van alle dieren, groot en klein. Hoe kan nu de Senaat daar tegen zijn?…

de kloof tussen hun niet uitgesproken woorden deelde de wereld in twee een rivier, bronstig, onstuimig, scherpte de rotsblokken diepte de kloof woorden, toegeworpen, verdronken sloegen te pletter twee werelden een brug te ver…

Het kamermeisje riep verward : ‘O jeetje, waar komt die IMF-meneer vandaan Hij heeft alwéér bijzonder weinig aan wat lijkt hij op een bronstig chimpanseetje.’ Men vroeg aan haar -heel uitgeslapen- Waarom beledig je die leuke apen?…

ploosje roosje gladdegans dopke sopke panseflans ganseflans in een heel bronstig doosje somme lommer kommeretijd stijf is kwijt in zomerwijd dijtje watje schilletje bommer de bom geitje dom kusje op een heel rood tomatenbilletje…

ik ben een wolf onder de wolven buil bronstig mee in 't koor niets menselijks is me vreemd ik schuw geen platitudes ik hou nochtans van al wat onbereikbaar is, van duistere symbolen tot lichtende sterren helaas ik ben de man die naar de zon wil lopen maar vastzit op het kleverig asfalt: de hunker zelf houdt me gevangen.…

Vanuit het oosten (rechts) duikt hij weer op, bars, bronstig burlend, bijster uit z’n hum door vreemden in zijn territorium, en met zo’n machtig bouwsel op z’n kop. Zo’n wilde… nee, ik zeg de naam verkeerd, hoe heet-ie ook al weer, ‘t was iets met Geert……

Talrijk de dromen over de tuin in het bos vogels die de ochtend verslaan het bronstig kikkerlied egels melk drinkend uit de handpalm de zomer musicerend uit open deuren Ravel gespeeld door volwassen kindervingers en in de nacht de knarsende eik rillend van de boze toekomst --------------------------------- uit: 'Het depressionisme'…

Op het strand van mijn gedachten Lachen de kampioenen mij toe Terwijl de zoogdieren de tepel Van hun moeder tevergeefs zoeken En het kinderknoeiend gelepel Tot enthousiast volwassen Gekir leidt maar zonder Warm en hitsig Gedonder in het vooronder En ik me afvraag hoe De bronstige avond is verlopen in de kastcafés De ruimte is gerond…

Alle uitgeademde eeuwen zijn Het vulkaanas van mijn bodemlagen Ongedesemd, in aards vet gedoopt Als zodanig verstopt in bronstig moeras Opgetrokken uit ruwe verbazing Slechts dagzomend met wenkbrauwen Dorstig geurend naar klamme keldermuren Kruipend, schuimend, bij vlagen met aderjeuk Tussendoor zoek ik het zaad van morgen…

ze graast de dag in haar staart loom omlaag tot in de witte slierten die het gras verhullen hier geen hoeven meer ergens in de verte loeit een bronstige stier de os opzij, het kalf komt in gedachten voorbij de boer die zich in de klauwen wrijft de tijd schrijft hier over koetjes en kalfjes en laat het schillen over aan andere patattenboeren…

Bankje in de heide Door nevels gevernist Sferen in het grijze Waar het uitzicht is weggegrist Bankje in de heide Het leven is er stil Men laat er Schotse Hooglanders weiden Herten die er bronstig strijden Bankje in de heide Landschap van eindeloze tijden Hertenbronst die er jaarlijks afspeelt Dit uitzicht voor menig herten-voyeur nooit…

wuivende wind zoemzindert traag trillend de tropische trance terug meeuwen miauwen als kirrende kauwen bevlogen hun vloeiende vlucht bijen die brommen met fris gesis en slurpen de bloeiende blommen kakelend kwakende kikkers bekijven, beklijven, als bronstige schapen bulderend donderen de bolders rotsig ribbelend bergaf…

bronstig steigeren aanstormende golven in mannelijke overmoed: hun rollende charge spat open in bruisend geweld om voor haar voeten uit te deinen en te verdwijnen, weggezogen in het hete droge zand.…

Lente is opnieuw ter wereld komen met een slag van de klepel galmend uit het zenit de trilling die je moleculen herschikt je lichaam uit zijn schamperheid schudt En hoe honend bijna de zon schelms schaamteloos ligt te bronsklokken uitdagend op haar zij rolt ze weergalmt en weergalmt de lokroep je kunt nog net een kukelekuu onderdrukken bronstig…

vers en nog roze het stel onthaarde benen onder het plooien rokje zedig overeen gekruist reikt ze bedeesde lachjes uit wanneer de jonge hanen reageren in haar ogen geen belofte aan nadere contacten met haar bronstige medestudenten uit het noorden afgezakt spreekt ze vreemde tongvallen dus zwijgt ze liever om te horen waarin ze nu weer…

Bronstige saters staan - als een hongerig legioen – op het slagveld van mijn dromen en ik ontwaak, misselijk van angst. Ik waad door zaad en bloed naar een ijzige stroom waarvan het water me nòg meer bevlekt. Is er licht voor deze opengesperde ogen? Is er balsem voor deze gescheurde lippen?…

Beken tintelen bronstige poriën op de huid, dorstig naar de wortels. Lente opent zich, droomgebied ligt stroomopwaarts, maakt naakt en verlegen. Uiterste balans, onbetaalbaar wat je kiest, taal vervangt het evenwicht Door gemorst bloed, rivieren uit hun bedding treden bloeit op in een woestijn.…

O neen, ik drink niet als een bever Vocaal ben ik bepaald geen ever Zwijn of bronstig hert of fret Ik ben broer van De Lussanet Die zuipt en beeft nooit, nipt slechts wijn Uit de Provence, Nice en Turijn Maar als het gaat om dans en sjansen Breekt hij graag voor u twee lansen... ...In deze chaos zij de lezer in eerste instantie…

zij noemde mij krolse kater en ik haar bronstig hert maar een minuut of zeven later lag ik ronkend in haar bed ik werd wakker door gefluister in mijn linker of rechter oor en alhoewel ik zelden luister drong het zachtjes tot mij door deed mijn ogen open zagen wazig haar gezicht het leek zo anders zo verlopen in het zondagmorgenlicht…

Burlen, wat bronstige herten doen, lijkt evenzo onwerkelijk. Lang getwijfeld aan de juistheid van dat woord. En het bekt niet, burlen. Of je moet een hert zijn. Zit ik nog met een haan die kraait en een kraai die krast, met een zomer die niet zomert en een dromer die niet droomt.…

De zon draalt laag stralen breken in het loof tot gouden twinkelingen dansend op een vleugje wind namiddag leunt zwoel tegen de avond glooiend rust de heide in haar purperen pracht tot onverwacht de stilte scheurt door ‘t burlen van een edelhert de lokroep troont bronstige hinden voor de toekomst naderbij en als het woud in mijmer zwijgt…

De halfzusters trachtten als stukken een bronstige man te verrukken. 'n Volledige baan kon het tweetal niet aan, maar een deeltijdbaan zou hun wel lukken. Ze vonden de werkgever Koen. Deze kreeg van hen beiden een zoen. Hierdoor werd-ie verleid en elk stuk werd verblijd: een bordeeltijdbaan kregen ze toen.…

een ijdel schildpad in maatpak gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert…

Een ode aan taal, mijn minnares Die Sprache, jezik, la lingua Zo gauw zij spreekt, verstom ik weldra soms bot als een bijl, of 't scherpste mes Waar ik ook kom, zij spreekt iedereen aan gehuld in doorzichtige kleren omringd door bronstige heren soms Champs d'Elysees, dan weer Reeperbahn Spreek!…

Bronstig zwiepend met zijn reuzestaart tussen spekgladde walviswijvenlijven snuift hij het geurspoor van hun sappen: proeft in hun kielzog hunker en gewilligheid: hij weet reeds zeker dat hij straks weer paren gaat.…