Netgedichten

netgedicht (nr. 52.951):

walvisman

WALVISMAN

Majestatisch soepel en lui drijft,
de walvisman
zijn monsterlijke megapenis achterna
tussen de loopse walviswijven.

Bronstig zwiepend met zijn reuzestaart
tussen spekgladde walviswijvenlijven
snuift hij het geurspoor van hun sappen:
proeft in hun kielzog hunker en gewilligheid:
hij weet reeds zeker dat hij straks weer paren gaat.

Zwaarwichtig en trefzeker
als een stormram bonkend
in de gapende lustgrot
van een kantelend walviswijfjeslijf
zal oerkracht mansgroot zwellen
in de warmbloedige zoogdieronderbuik
het zaad uit zijn balzalen schiet hij
als een vulkaan die lava spuwt
in de baarmoedermond.
Geisers stoom zal hij de lucht in spuiten
tot het walviswijfje brullend klaar komt,
de kronkelende reuzenlijven, het heftig zwepen van hun staarten
jagen de golven torenhoog:
een tsunami bestormt verre kusten!

Als het wijfje eivol en verzadigd wegzwemt
wenen haar wimpers walvistranen zaligheid.
Ze laat een spoor van overtollig sperma in haar kielzog.

Hij danst nog even om haar heen
met veel vertoon van kracht en trots
hevig blazend overtroeft hij zijn rivalen
om lui en nog steeds bronstig
terug te drijven naar de kudde
waar andere walviswijfjes hunkeren
naar bevruchting.

In het voorbijgaan knuffelt hij, terloops,
met machtig krakende kaken
de fotografe in haar opblaasbootje
die alles filmde van dichtbij,
en zich nu met gesloten ogen klaar vingert
aan het fantasme van de walvisman.