Alle inzendingen over bronst

De zon draalt laag stralen breken in het loof tot gouden twinkelingen dansend op een vleugje wind namiddag leunt zwoel tegen de avond glooiend rust de heide in haar purperen pracht tot onverwacht de stilte scheurt door ‘t burlen van een edelhert de lokroep troont bronstige hinden voor de toekomst naderbij en als het woud in mijmer zwijgt…

weer bronst en huilt de klok zijn klank van verre morgens zij vielen voor het knielen nu stilstaan is te laat het brons dat zacht herdenken huilde laat morgen toch bevrijding luiden…

Samen vlieg ik nu met jou de kustlijn als scheids tussen gevangen en vrij De kamers onzer harten samengesmolten tot de absoluut grootste Het litteken op mijn ziel fluctueert grootte in verweesde omschakeling van hebben, naar houden van Goed genoeg nu, ken ik jou beslist de mooiste blootste Hoog en karakteristiek boven klif op pad…

Gouden septemberlicht Doorklieft de nevel Juist voor ze Om kan slaan In dichte mist - Zilv'ren draden Gesponnen door Een jarige spin, Gouden stralen Vervullen de wereld Met warmte en licht: Het bronst en doet Met ons, in liefde Voor altijd mijn wicht…

Eén kamer is voor jou Van alle gemakken voorzien Geheel naar jouw idee zowel aangekleed als ingericht Ga zitten; al naar gelang jouw wens, wordt op grote zilveren schalen 't resultaat van de bronst vereeuwigd…

glashelder spiegelt water met de matte gloed van glanzende vissenbuiken drijvend op kleurende olie, geel en rood en blauw glimmend van de dood waar riet omarmt, kringelt en bronst klotsend tussen afval en stank tot waar het land begint.…

Ik zie ze graag achtkanten genaamd dat is hun nom de plume lijfwachten van de stilte hun bast lijkt op die van herten voor de bronst geheven hun gewei kostbaar filigraan in hun kruin een wijde blik een vergezicht hecht in het gelid contemplatief op wacht honkvast als ze zijn met het pittoreske van de winter…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

mijn nat geluk golft in de dans van zeven sluiers en ogen bronsten waar schemer melkwitte parels vlecht tot een glinsterend net over adembruggen rode nevels aan verre horizonten druipend omstrelen de zoom van jouw mistig kleed trek ik het uit in naakte helderheid wil ik de dagen van deze herfst gemeenzaam met je drinken.…

Nevel van een ons stijgt van het water op om zich te voegen bij geluid en bronst van uitdijend ontwaken. De eerste kraai forenst van nacht naar licht in de ternauwernood onthouden plicht iets van de doodsangst ongedaan te maken. -------------------------- uit: 'De tweede ronde'.…

De zee De schorre zeilen, de sneeuwende zee met De vinkenslag der baren : haar bladeren En het doornaveld verlangen : haar golven Rijden tegen het land waar de vlag der bronst uithangt, Monsteren de muren aan, Lokken het mos en de mensen, de merries en het zand, Laten de stenen als sterrenbeelden achter En bevrijden - zij, de zee en haar…

strooi maar lentewarmte dwarrel handenvol met sneeuw ik smelt echt niet mijn liefde is diepvries ik permafrost al eeuwen mijn toendra's dooien slechts als zomerzon haar gulheid geeft vol leven dan jongt het wild en vreet zich vol kan ik ook geven maar als de herfst bronst gooi ik de kont tegen de krib verrijst je warme kus weer…

De herten burlen. Hinden luisteren schichtig, ver weg in het bos.…

WALVISMAN Majestatisch soepel en lui drijft, de walvisman zijn monsterlijke megapenis achterna tussen de loopse walviswijven. Bronstig zwiepend met zijn reuzestaart tussen spekgladde walviswijvenlijven snuift hij het geurspoor van hun sappen: proeft in hun kielzog hunker en gewilligheid: hij weet reeds zeker dat hij straks weer paren…

Kastie was een bronst, gespeeld in zon. Als dromer stond ik er bij, keek ernaar vanuit mijn bed daar bij het raam Ik was te jong om mee te doen, toch meegezogen in de trechter van het spel, de straat. Tegenover nummer 12 zoenden ze voortdurend en ontstond de voortplanting der stad op korte afstand.…

Mijn hoofd bonst vol verlangend naar bed Onderhuids zwachtelt een kudde witte wazige watten In mijn borst bronst het hart luidkloppend met geen enkel verlangen, dan het zich neervlijen in zachte vergetelheid Armen hangen als lappenpoppen langs de witte lome lakens Het dekbed tiert als een weelderige berg zacht droomverlangen.…

De hemelse lichtboei bronst de blanke stralen, bleekt de stille straten, bakt de dakpannen zwart. Bergen stapelen zich op, de wind slijpt de toppen scherp in snerpend wit, de dalen dwalend en donker. Ik eet mezelf leeg met vezels en draden. Een gevlochten gevecht, dronken en vleugellam.…

– Door wildgrijpende rukwinden betast, Zich welvend, de aarde, angstig voor de eerste stoot, En achterover ligt ze, en rilt en dampt, Als bronst van zomerstorm in wolkbreuk, stampt, Schokkende, zijn bevruchting in haar schoot.…

December stapt weer in het jaar De beuken kaal, het eikenhakhout bronst iets groen De vlinderstruik moet het met dorre aren doen De perken kleurloos want de herfst is er mee klaar December stapt wat vreugdeloos in ’t jaar December glijdt weer in het jaar De ochtendvorst, het struikgewas rouwt grijs berijpt De hongerige kraai die naar een vetbol…

Ver, ver - in droom - Ik hoor mijn jagerskreet Gillen door 't woud, als toen mijn arm de knots, Moordend door steenklomp, met machtige bots Op 't hunk'rend roofdier, bloedig voedsel, smeet; 'K voel mijn verleden, toen 'k, druipend van zweet Na donk're worsteling in holle rots, 'T bedwongen wijfje - vroegste mannentrots - Hijgend van bronst…

- Hoe bronst het goud in de kastanjelaren! De zilvren aster bloeit . . . - - - - - - - - - - -- - - -- - - -- - - - -- - - - -- - - -- - - - - - Uit 'De modderen man' (1920)…

. ----------------------------------------- HET PAARSCHIP Het bronst in 't paarschip van de korduwener Een pizzicato schmiert de stromboli Het kwinkeleert en stooft bij de rivier De vlerken van de vampier gloeien schener Geschokt ramt stradivarius de kas Het schip paart ingetogen dubbelgangers Aan gecastreerde krolse Franse zangers…

gij - o vrouw, wier vragen van geen ijver beven, en die geen grootre vreugd dan onbewustheid vraagt, - in u 't geheim van peilloos-schoon geneucht voelt streven, maar zult met blijde bitterheid geen leven geven aan de verborgen vrucht die ge in uw zijden draagt; en met de striem des trots uw drift hebt uitgedreven, gelijk een zweep de bronst…