Alle inzendingen over CYCLUS

Het is de kamer van geboorte en dood. Een onderaardse kamer, aards als het duister van de moederschoot. Het zijn de luchten van geruchtloos leven, kortstondig vlammende wolken, druppend als kaarsvet op ontvankelijke bodem, voor even. Het is de vraag die geen antwoord behoeft, de wekelijkse reis zonder bestemming. Het zijn de schemerplooien…

Kijk hoe ik hier loop op de bladeren van jaren die eens doodgevallen in een droevig jaargetij nu voedsel zijn voor wat leeft alles zou zin hebben ook dit gedood dat mij laat bezien hoe nietig een zucht is als zelfs het blad dat is gevallen goed is wat loop ik hier dan waarom lig ik niet gevallen uitgezucht en opgenomen in de kringloop van…

De zilveren waan, Dageraad schaduwt de maan, Schemert ondergaan. Overwinteren, Lente zomert, koestert herfst, Zal nooit over gaan. Eisprong, houden van Chemische reactie, kind Eeuwig, vrouw en man. (Vrouw door man bemind)…

De spiegel gaf mij weer met jouw gezicht als stonden wij elkaar weer tegenover. Wij hingen in het koude glas voorover en maten van elkander het gewicht. Stil, om wat van de ander werd vermist in onbewust of onbedoeld vervagen van alle al vanouds gevlijde lagen, waarmee de tijd kon worden uitgewist. Je tastte langzaam naar mijn hand jouw…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

Oliebol appelflap Allemaal weggestouwd Dus weer met frisse moed ’t Nieuwe jaar in Op naar een smulfestijn Paaseierpannenkoek En ook in kerstkalkoen Heb ik wel zin…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

Ochtend: tegen de wind heft een vogel zijn vlucht op. Middag: aan de voet van een praatzieke fontein kwijt een klein dier. Avond: de bomen op de kade dopen hun donkere takken in het water tot de volgende dag de zon ze weer opdregt. ------------------------------------------ uit: 'Hollanda Maandblad', 2011, nr. 11…

Het seizoen bepaalt het kan vriezen of dooien als sneeuw voor de zon.…

Basiselement van het voortbestaan, Daarin drijft het ongeboren kind, Drager des levens doet de voortgang, gelijk kamelen hun meesters, schommelend bewegen en wiegen als heesters in de wind! Water is er een, Getrokken door de maan, Die werkend als een spiegelraam De nacht toelacht met zachte gloed En zorgt voor eb en overvloed Met naam…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven waar de woestijnwind ze tenslotte op de knieën dwingt en de hitte hun onbeduidendheid tot een vesting samensmelt het is daar in die eindeloze vlakte waar het ongeletterde net zo lang op de poorten beukt tot het verborgene zich ontpoppen kan tot uitgesproken…

De vrucht groeit en is voldragen Adem in en Adem uit. Een diepe zucht een traan een lach. En het heeft zijn plaats ingenomen het bloeit en groeit. Ogen die kraaien een lach op het gezicht Adem in en Adem uit Met vruchten gedragen. Het kruipt het loopt het lacht. Een innerlijke zon is geboren Adem in en Adem uit. Adem in en Adem uit, met al…

het einde kondigde zich aan toen het voorjaar werd bomen nog zonder blad niet wetend van de onontkoombare cyclus die inzet bij elk begin het eindigde toen de streng werd geknipt en het kind de tepel zocht toen een deur sloot het gedwongen vergeten aanving uren bemoeizuchtig werden en terug wilden naar momenten toen het einde nog niet…

Ik ga tevreden door het heden, mijn heden kent een rijk verleden dat langs mooie, volle treden afdaalt naar een stil beneden waar mijn wieg stond lang geleden mijn ikje kent nog geen verleden, de weg omhoog nog onbetreden, dus toekomst gaat met lege schreden terug naar mijn tevreden heden. Men zegt: er komt een laatste trede, dan ben…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

Jouw poëtisch geschilderde lege stoelen ogen vol hout met riet gebonden zittingen dus zo leeg zijn ze niet als ik opsta vanuit die fameuze boerenstoelen in welke vorm dan ook en wegloop naar een plek die jij wel of niet kunt zien bekruipt jou dan de angst dat ik niet zal terugkeren en voorgoed vertrokken ben of misschien wel dood zodat…

een cel twee cellen drie ik ben ik groei en kom naar buiten besta zuig eet word groot word iemand bloei verwelk verlies verstar verga verwaai verdwijn ik was de vervoeging van het zijn…

De cyclus van de actualiteit Dupeerde vaak degenen die studeerden Want studiebeursproblemen garandeerden Eens in de zoveel tijd onzekerheid 't Is 'n bekend patroon dat al te dwaas is En dat is voor 'n studiebeurs geen basis…

Mijn vader droomde ervan ooit een groot voetballer te zijn hij werd chauffeur van een bus ik droom ervan ooit een groot dichter te zijn het is dezelfde cyclus altijd gevangen altijd klein maar een groot verlangen.…

Een genocide? ’t Kan hem niks verdommen De doden, puinhopen, de wanhoopskreet Hoe groot en diep voor Gaza ook het leed Hij werpt blokkades op, moordt uit met bommen Terwijl maar één ding nodig is voor vrede: Het wapen van de menselijke rede…

Ononderbroken cyclus. Vluchtig als 't licht. Ongrijpbaar. Niet tastbaar. Verdampt. Weg. Voor altijd.…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

waarheid donkerder waar een zevenmijlsgevoel te grote stappen telt, gegeven door het levenslange beeld van spiegels die slechts één kant kennen ooit zal de zon vertellen hoe het water valt dan spiegelt er een beeld in vijvers, schoner dan het oppervlak, dat lelies draagt waar de druppels dromen schenken lekt een kruik de levenslange cyclus…

Daar liggen godvergeten zonbeschenen stenen heet te worden, af te koelen. Geen mens, geen dier om het te voelen. Alleen wij nu even. ----------------------- uit: 'Zeepost', 1963.…

smeltwater verdampt uit oud zeer in zachte loomte aan oerlandse oevers naar weleer vind ik het ketelsteen van mijn ondiepte waarop ik drijf als drijvende kracht als blijvend vergezicht nee, binnenlijf alsof morgenochtend reikt voorbij bakerland over het water naar onbetreden kust een gebed zonder begin, later einde en verder…

De cyclus ondoorbroken door de brute kracht. De zuiging en vernieling vullen elkaar aan. En zo wordt ook ik door de zuiging meegetrokken. In duizend stukjes gebroken tot er niks meer over is. Alles voor me een duister gat, alles achter me slechts herinnering.…

Het gebulder van het asfalt Onder de vluchtige bus Verdrinkt de gedachten Van de chauffeur Zijn ogen vastberaden Op de horizon gericht Elke ochtend brengt hij De toekomst door de stad In een cyclus van gewoonte Leeft hij bewegingsloos Hij rijdt de tijd…

De ontzetting soms, ver, uit de diepste schacht Van de erfenis, als de avondschemering Naar dageraad van tijd de herinnering Terug doet flikk'ren van mijn voorgeslacht: Ik ruik de bloed'ge wet van 't: Sterf of slacht, Wanneer mijn ogen, wijd, de tinteling Van 't laatste licht opzuigend, ieder ding Zien als een dreiging van vijand'ge nacht…

En als de storm 't zwiepende weefgetouw Vastmokert op nachtlijke vastelanden, En wereldzeeën blauw en goud doet branden Onder zijn spoel, een streep van goud en blauw, En dan voor de ingang van cyklopenbouw, Een berg elk rotsblok met duiz'lende wanden, Tot groet aan morgenzon met trotse handen Zijn regenboog zich omsjerpt, hel op grauw -…

En als de zon voor de uittocht uit haar zaal Zich peinzend-artistiek staat te draperen, Of zo -, Of zo -, en groenig irizeren De feeërieke zomen van haar shawl, En ongeduldig de avondster 't portaal Ingluurt, of 't nog niet klaar is, dat proberen, Hoe 't grootst effekt zal zijn van mooie kleren, En maar vast waagt zijn blauwfonk'lend signaal…