Alle inzendingen over Confrontatie

Mijn dochter, komt naar mij toe, weet me te vinden, als ze iets nodig heeft. Confronter ik haar dan, met dingen, wordt ze kwaad, en loopt weg. huilend, sta ik dan daar, en blijf achter, zonder hoop, dat het ooit, nog eens goed komt, met haar. Alles, ben je volgens mij vergeten. Ook dat je nog niet zo lang geleden, je vrijheid hebt…

Gezichten vol van onverstand Ik kijk maar weg van onschuld En zie hoe men in dromenland Haar nadagen verguldt Gezichten vol gezapigheid Vol kinderlijk verwerpen Te vol van de gezelligheid Om nog iets aan te scherpen Ik zie ze waar ik kijken moet Mijn adem in de weg gerot En in de spiegel die mij groet Verdoem ook ik mijn lot Te leven…

ik kwam vandaag mezelf tegen, hyperventilatie/hongerklop 1 van de 2 moet het geweest zijn, hard zwart en niet ontbeten maar ik wankelde wel, tot stervens toe…

Als de liefde lacht keert het binnenbeeld naar buiten.…

Stralende ogen, in een geluidloze lach. Als weke boomtakken in een storm, strelen haar armen de zon. Niet luisterend, hoort ze mijn haperende stem. Er is geen tijd, we moeten nu echt gaan. In geaccepteerde nietigheid, betovert ze de zon. Duellerend in een duet, verwonderd en bewonderend. Herfstbladeren vol kleur, dwarrelen omhoog van…

van de zee weergeven golven vangen in hun schuimig grijs zelfs geen waterspat bleef hangen zag de storm schimmig jagen voelde uit donkere wolken regen vlagen striemend pal in mijn gezicht het woest natuurgeweld heb ik gemist ik zoek altijd naar extremen om weer te voelen dat ik echt besta niet de zachtheid van het meebewegen maar in confrontatie…

Zolang reeds duurt mijn reis en in lange tijd heb ik sporen getrokken ver ben ik gegaan maar kwam toch steeds op het zelfde punt maar na vele jaren weet ik nog niet waar ik ben. Al komt het mij heel bekend voor.…

gedesillusioneerd maak ik me los van diegenen waarin ik op de zoektocht naar….. mezelf dacht te herkennen en me krampachtig aan vast probeerde te klampen met frisse moed ga ik verder in de hoop mezelf nog eens tegen te komen…

dit is niet een schilderij bekijken doch eerder een confrontatie liefde en lust strijden uit alle macht om de gunst van de kijker je moet wel erg sterk in de schoenen staan om niet geheel in het kunstwerk op te gaan…

Onverwacht staat hier dan toch de tijger voor z'n prooi, die uiterst rap de jungle had verlaten. Nu het geheim van ontzieling dit roofdier van al z'n krachten had ontdaan, kreeg de tot leeuw gevormde buit pas echt zin om te leven.…

jij neemt de schaduwkanten om uit het licht te zijn de confrontatie met de waarheid doet jou te veel pijn nog koers je voor de wind in het ontwijken van de feiten maar eens zal jij jezelf tegenkomen tussen de scherven van je dromen…

leg grijze tinten neer na confrontatie met zwart-wit penseel enkel in licht want schaduw heeft mijn kleuren ingepikt zoek naar fijner doek waarop ik jou ook in het grijze vol liefde kan bestrijken…

ontken het maar niet tegen beter weten in bedrieg je jezelf…

ze kruipt in haar spijkerbroek licht haar borsten in haar Marie Jo* en ontwaart met huivering in de oude spiegel een gelaat dat niet meer op haar gelijkt…

als een vriendschap eindigt in mineur… krijgt het hart een grijze kleur dan voelt dit als een harde klap als men elkaar begint te mijden en haatgevoelens komen op begint het hart serieus te lijden wil men zoeken naar een strop als je met dit gevoel gaat slapen en s' morgens sta je er mee op dan is haat een gevaarlijk wapen het maakt…

Het atelier, een kille en lege arena, bevat al het materiaal dat hij bezit, aan de wanden hangen zijn werken, op een ezel een doek, uitdagend wit. Als in een roes, het penseel als wapen, valt hij aan, maar komt zichzelf hard tegen, want hij is de verf, het druipende palet, hij existeert in woeste lijnen en vegen. Hij beseft hoe weerbarstig…

we zijn opgeroepen om te komen kijken op alle wegen van oost tot west naar de restanten van het vergane aardse leven dat door ons zo vreselijk is verpest in afwijkingen en allerlei ziektes de confrontatie voor het laatste oordeel er zijn geen wegen terug want in de schepping was synchronisatie de hartenklop en zon…

liefst voel je problematiek veraf omdat de confrontatie ook een tangbeweging vermag heilig maar de verering van Maria organiseert de hygiene…

liep keihard tegen m’n zelfbeeld gebroken viel ik maar de spiegel bleef hangen klaar voor een nieuwe confrontatie…

als degene die het weten kan de confrontatie vindt of zoekt met wie het niets schelen kan zal hem het gesprek niet baten wijsheid immers verandert niet waarin de dwaasheid volhardt…

Onder de sluier van de nacht heb ik mijn maskers afgezet Lig ik kwetsbaar in mijn bed Confrontatie met mijn diepste wezen Onder de sluier van de nacht kan ik mijn tranen laten stromen Is mijn angst niet in te tomen Ben ik eindelijk wie ik ben.…

Ik wilde er een beetje uit want kreeg steeds hulpvragen En wie stond er op het perron? De man die 'k eerder had gezien, ergens blindenstok zwiepend langs ogen Ik hoorde een goede morgen, me niet zo gauw bewust dat het naar mij gericht en wat hij wou en ik zou niet in dezelfde coupe als hij. Toen ik daar zat, in die lege trein…

Je sloot ze voor heel even bij het openen bleek de dag voorbij Kijk me aan m’n ogen ben jij dat wel die vreemde twee je lijkt zo anders Ach spaar mij toch dat faalgevoel van wel willen maar niet kunnen Draai je om naar hier in nu gisteren is dood morgen ongeboren Accepteer het als decor: onzekerheid hoort bij leven…

Er wordt geklopt laat me toch met rust in mijn zelf verkozen isolement ze blijven kloppen graag respect voor het individu mijn god, het is mijn hart ik hoor mijn eigen hart ´t is fascinerend en ook beangstigend de ultieme zelfconfrontatie hoe lang houden we het vol elkaar te moeten aanhoren hoewel zomaar stoppen ook geen optie lijkt…

het is niet alleen het huis dat verdwijnt het is ook de dood die ongenood zijn intrek neemt meermaals op mijn schouders klopt ik wuif het weg als een vogelveer is zij een engel misschien ik denk aan de hand van een moeder hield zij me vast ik weet het niet aan de duiven van een vader die de tempel in en uitvliegen altijd in de…

De eerste vonk waardering Voor de eenzaamheid in’t nu Wetende niet anders kunnend Te zijn hier met mezelf Onmogelijk te ontlopen Is hier de confrontatie Met mij met gij met God Alles te verdragen Dat is nu mijn lot…

Onder de sluier van de nacht heb ik mijn maskers afgezet Lig ik kwetsbaar in mijn bed Confrontatie met mijn diepste wezen Onder de sluier van de nacht kan ik mijn tranen laten stromen Is mijn angst niet in te tomen Ben ik eindelijk wie ik ben.…

Ik was er al een tijdje voor bevreesd, De uiterst explosieve situatie, Dreigt uit te lopen op een confrontatie, En dat is schrikken als je zoiets leest. Ik ging op weg om voedsel in te slaan, En kwam toen in de vuurlinie te staan.…

Joost Klein heeft vrijdag niet gerepeteerd Men spreekt van een ‘fysieke confrontatie’ Maar dat is vooralsnog slechts speculatie Het is niet goed, hoe je het wendt of keert Voor onze Joost is het een flinke strop Of haalt hij hier zijn schouders over op……

Het was een voorrecht jou te leren kennen deze strijd met mezelf aan te gaan de confrontatie met mijn diepste angsten mijn grootste onvermogen te aanschouwen kringetjes draaien met mijn gevoel je was het waard lief maar het heeft niet zo mogen zijn…