Alle inzendingen over Geleend reservaart

Tot dan blijven we de kosmische reuzen in een aangeboren spagaat, met de ziel en voeten gescheiden in een aan ons geleend reservaat.…

van het niet meer weten in het spoor van een gebroken voedselketen, de magere kern van ons verbond, geleerd met de feiten te blijven jokken, schrokken we ons door een berg van passiviteit en of deze zal slinken is een kwestie van tijd, wij zijn die kosmische reuzen, waar- van hoofd en voeten zijn gescheiden, de spagaat van het ons geleende…

een zee van lentelucht voert haar naar een oud verlangen de geleende tijd te leren omarmen de smalle richel tussen het rekenen in dagen en het vergeefs vertragen van de woekerende groei ze opent het venster nieuw licht valt binnen in het betraande weten van haar getelde dagen in geleende tijd…

Droom die er met mij Vandoor is gegaan, Mij heeft losgerukt Uit het nu waarin ik Zo hopeloos ben vastgelopen, Me heeft opgetild naar Een hemel hier niet ver Vandaan waarin het leven Zo veel lichter is dan Zich in de werkelijkheid Van alle dag voelen laat - Daar wil ik heen, Daar, alleen daar, Ook al kost het Misschien nog…

Jij die zegt Sociaal te zijn Tegen hen die Met je moeten dealen Zegt dat vooral Met een vilein gezicht Waarop zo veel meer Staat af te lezen Dan in die zogenaamd Inlevende teksten Die je ons meegeeft, Jezelf kennelijk niet Bewust van het weerhaakachtige Woord waarmee je meestal je Meelevendheid verwoordt…

de mens leeft in geleende tijd die terug moet naar de eeuwigheid zonder een spoor van enig belang achter te laten…

Snel op elkaar gestapelde bakstenen zonvol gevuld met al teveel geleende lucht vallen om als wankele dominostenen…

kreukherstellende fase bleek een vals plat geen keuze slechts twijfel door antwoord verwoord geleende tijd sterft weg in de verte…

(Kwade trouw, Woelig stof, Geleende tijd, Onmogelijk geluk en Intensive Care zijn bundels van Jean Pierre Rawie. Ten leste en Wending zijn titels van twee gedichten uit Geleende tijd.)…

van een ezel zonder steen schreven zij geschiedenis voor hen die na hen kwamen, wie zou dit ooit willen lezen, die tijd, niet in jaren te tellen, was toch maar geleend…

ik leg je in een bed van geleende woorden sprekend over jouw liefde de schoonheid die daaruit voort kwam van toen het leven nog zachter kleurde tot vleugels je konden dragen…

Als ik jou vragen mocht, wat zou je antwoord zijn, als ik jou zeggen mocht wat zou je antwoord zijn, als ik je hebben mocht, wat zou je antwoord zijn, als ik je lenen mocht, wat zou je antwoord zijn, maar dan, Ik heb je geleend, ik heb je gezegd, ik heb je gevraagd en ik heb je geantwoord, dus ik mag je hebben.…

Al honderdvijf maar hij hoeft nog niet dood. Lichamelijk valt er haast niets te klagen, de geest vertoont geen sporen van vervagen en ‘t libido is ook verrassend groot. Hij neemt zelfs Mien de thuishulp op zijn schoot die hem met regelmaat zit uit te dagen. Bij hem verveelt ze zich nog lang niet dood: drie keer per week, nee haar hoor je niet…

Als knaapje moest hij steeds zijn speelgoed delen, dat zorgde meest voor oeverloos verdriet maar voelde hij zich weleens onbespied, ging hij alleen met schep en zandvorm spelen. Zijn neefje die dat nooit heeft kunnen velen, werd dol van drift als Samson merken liet zijn speelgoed niet met hem te willen delen en schoot dan vol met agressief…

Haar bleek en blits geleend gelaat en blue de ogen bleu haar blik: mijn steels Heleentje van veertien.…

Niet denken nu...dat ik je even heb geleend...…

in lengte van jaren ben ik niet gegroeid hoogstens in de breedte nu ik ouder word, lijkt de constructie van mijn armzalig verblijf verschrankt en doodvermoeid men heeft mij nooit garantie gegeven toen ik in deze wigwam kwam ik mocht hem lenen voor bepaalde tijd maar ‘k ben bang dat de wig uit de wam is en de stellage het zal begeven…

Met een geleende gieter Beregen ik de planten, Uit eigen tuin ontgraven, Op het graf van mijn ouders. Rust-zacht-plaats gevonden, Deze plek beseft Weerom gevonden wortels, En het blad ruist rust.…

Vanavond is mijn lief onweerstaanbaar in een jurkje van de buurvrouw geleend. In haar eigen kast hing slechts een peignoir omdat de wasmand nog niet was geleegd. De avond voelt spannend en ook wel raar als mijn hand onder buurvrouw’s jurk beweegt.…

Vanavond is mijn lief onweerstaanbaar in een jurkje van de buurvrouw geleend. In haar eigen kast hing slechts een peignoir omdat de wasmand nog niet was geleegd. De avond voelt spannend en ook wel raar als mijn hand onder buurvrouw’s jurk beweegt.…

Laat je kleuren slapen in de geleende schaduw van de illusie die begint met weemoed. Liefde zal fluisteren wat nog overblijft. Warme dromen zullen je bedekken en verstopen wat je wakker maakt als ik elke spiegel vraag wie ons nog zou willen beminnen.…

Waar dorstige hunker ’n tekening maakt van lege flessen op de vloer, klemmen trillende vingers het volle glas lopen druppels naar beneden creëert zijn geest in mistige banken het gevoel van geleende warmte…

Mijn buurvrouw was de geleende vuilniszak en af en toe wat vulling voor de kattenbak dieper reikte het contact nooit ik ben enigszins verstrooid Ik kreeg vandaag een kaart dat haar klus was geklaard ik heb spijt als haar op mijn hoofd ik heb haar ooit eens een kopje suiker beloofd.…

onze dochter groeit niet alleen in de lengte ook in eigenwijze zekerheid alsof zij er altijd is geweest dat iets van jou en mij er opeens is, glimlacht huilt en zich bevuilt gedragen wil en boert straks is ze sterk trekt zich aan vingers op beentjes plooien in een “O” zo vormt zij begin en eind…

Hoe later het uur, hoe breder de deken en hoe talrijker de beelden die spreken van een glimp van zijn, een tel in 't leven van een mij, een jou, een hem of haar verweven in een keten van kristallen kralen die hun pracht niet danken aan het eigen pralen maar aan het blootgaan voor een hemelschicht die onze staat vereeuwigt: het geleende licht…

Geplukte rozen sterven uiteindelijk een zekere dood, kansen reeds overleden,voordat ze aan de kim verschenen, aan het geleende leven verbonden worden geen lidtekens gesloten, werd een onzin uitgevonden, dat pijn en tijd heelt alle wonden, waarvoor het juiste medicijn nog niet is uitgevonden,wat je niet hebt kun je niet verliezen, om alleen…

die eeuwige strijd in geleende tijd over de dood en het bestaan...…

Op een bankje zie ik ze zitten gezellig met z'n allen naast elkaar soms zijn ze wel eens aan het fitten dat duurt dan eventjes maar zij praten vaak over het verleden over de tijd zoals het was ze zijn tevreden met het heden want zeuren komt bij hen niet te pas maar het is niet iedereen gegeven om tachtig jaar te worden en in geleende tijd…

Jij kunt nou wel zeggen dat jij van mij houdt maar ik zie die rare blik in jouw ogen zo’n oogopslag die ik nooit heb vertrouwd alsof jouw wereld bij elkaar is gelogen Jij kunt nou wel zeggen dat jij mij mist maar dat zeg jij alleen op dit moment als ik straks ga ben jij weer die solist die alleen zijn eigen planeet kent Jij kunt nou wel…

We lopen door het korenveld naar de evenaar, beide handen aan de zijden strelen de halmen en de linten van het geurend haar, bewustzijn en besef dat de zon met zwarte stralen ons laat dwalen tussen schaduw van het donker en het licht, gewogen in de aan ons geleende tijd waarin de jaren nog niet zijn geteld.…