Alle inzendingen over Golfslag

De duif op het dak De zon op een tak De wind in mijn haar Een arm om elkaar Een schelp op het strand Een kneep in mijn hand Het zout op mijn huid Een zoen op mijn kuit Mijn voet in het zand De vloed over land Een golf en een lach Een schitterende dag…

zandkorrels branden eenzame herinnering golfslag gebroken…

Wat heb je gezien mijn goede vriend? Ik zag een man dobbelend voor z'n geluk en ik zag dat hij verloor ik zag een duivel met een valse glimlach van oor tot oor ik zag de onthoofding van drie onschuldige mannen ik zag een leger kindsoldaten met huilende handen. Wat heb je gezien mijn lieve vriendin? Ik zag zes witte paarden en een…

Een bootje op zee, een golfje naar mijn hand en kleine vingers daartussen watervalderal ze dansen over elkaar en twee paar ogen schitteren meer dan de TL kan zien. Witte tegels spiegelen de druppelwals, knipogen minieme pareltjes en tussendoor klinken de vertrouwde hiklachjes. Ik reik naar de handdoek maar zij grijpt mij onverbiddelijk…

In haar... een eb en vloed In haar... een springvloed soms In haar... de getijden de stroom van vreugde van lijden de tegenstroom In haar... een zandkasteel als droom Elke dag van los zand dat te maken.…

op een onvoorziene ochtend zal ouderdom zich aandienen, gulzig als onverzadigde polymeren, het kind in mij hecht zich nu nog aan het weinige omdat het nog niet alles gewogen heeft, voor reflectie is geen tijd, dat komt later wel als de schimmen uit hun verdrinking opveren, ik heb een soort voorbedachte haast, want herinnering is het weinige dat…

de tranen van een golfslag verzanden onvermijdelijk op het gezicht van de kust raken onzichtbaar bovendien door hun ondergang geloven wij wat verloren gaat, verdwenen is het uitzicht blijft echter boeiend, verzwolgen door de golven maar niet op slag verloren.…

flonkerend water sneeuw reflecteert het zonlicht geen golfslag te zien…

Dritsende koeien in maat met aarde 's golfslag , ritme ver van zee…

maar dan kleurloos zonder golfslag zonder zon…

De golfslag van het leven kabbelt maar door eeuwigdurend trekt ze haar spoor In wilde ontboezemingen en zachte stromingen Koester de mooiste die je hart steeds raken en altijd weer gelukkig maken...…

Bij Rainer Maria Rilkes 'Lied vom Meer' Oeroud waaien van meer, zeewind bij nacht Jou ontgaat geen die wacht of zien zal hoe Oeroud waaien van meer, zeewind des nachts Jij zult weerstaan! Oeroud waaien van meer Jou ontgaat wachten niet, noch verwijzen Verstenigd weze van ruimte rijzen Jij zult weerstaan! Aldoor waaien van meer Zo gevoel…

het rood van mijn tong speelt op tonen uitslijtend in een stem van uitgeknepen poëzie het zijn de oude woorden klinkend in de kelken van oude wijn sommigen zijn gegaan, gedreven door zinnen en door de golfslag van het bloed…

wandelen met droge voeten eerder overspoeld door golfslag en gemoed zout en nat geuit het trekt zich terug zeeën van tijd modderzand, het wordt vloed ik wil vooruit mijn schoenen lopen vol…

fluisterend dein ik op de zee van je zuivere woorden waar niemand iets mee kan en die ik slechts kan horen het strand ligt aan je voeten die bloot wat sporen achterlaat gekabbel van de golfslag ligt de branding in mijn hart…

Trage golfslag in viool en orkest. Maar ook doedelzak en virtuoze schittering geven mij dromen van eindeloze einders.…

heel eenvoudig met bezielde ogen raakte ik verstrengeld in oneindige horizonten van hemelsblauw waar ik mezelf verloor binnen de golfslag van ogenblik tot ogenblik toen ik jou riep, keer op keer in mijn groot verdriet…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

Zo ontwaakte het kind in de morgen als een jonge vogel, ver boven de zwaartekracht van indrukken die zijn kleine gestalte omgroeiden. Met geestkrachtige slagen hervond hij het ooit bezongen geluk: in een eenzelvige stilte boven zeven continenten het wonderlijk scheppend geweld van rust. Vastberaden liep de man een nieuwe oase in, zijn…

Het is wanneer ik op het strand loop - daar waar zand en water elkaar raken = en de golfslag rond mijn voeten sterft dat ik nadenkend kijk naar waar ik sta de grond die mij eerst stevig droeg lijkt verdronken te verspoelen en aan draagkracht te verliezen onder mijn aarzelende stap maar dan zie ik de lijnen voor me…leidend naar de einder…

En het getij keek mij aan op de kust uitgerust om te keren en de vloedlijn gaf het sein een nieuw proberen zijn elke golfslag een nieuwe dag in opheffen en neerzetten de branding tussen zee en lucht natuurwetten die bergen verzetten in mij het getij…

Kriskras ontspoorde vogeltred verspoelt in golfslag de zilte zandloper dicteert opnieuw, opnieuw en eindeloos tot plotseling als laatste ademtocht een vogel opwiekt naar het land terwijl het tij zich keert.…

Tot aan mijn enkels in de golfslag zijn het maar gedachten schuimend in je kielzog zo groet ik u, tuimelaar van dromen.…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

Zelfs ook de golfslag heeft z'n rem. De rust, die alles in zich heeft, de kalmte van de zee geeft mij een opgelucht gevoel van het lopen langs de zee.…

virtuoos speelt zij om haar as in mysterieuze omwentelingen glijdend in golfslagen voor een publiek om te behagen lichte vleugels opstijgend in sensuele beroering duizelingwekkend glooiend in een spiegelende aanbidding een zijden zwaan in duikvlucht in een ontastbare ontroering artieste pur sang in een patroon van licht en schaduw…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

Dan wordt de kalme golfslag rond haar hoofd onderbroken door haar hand, die kleine, slanke breker, en blikt zij óp tenslotte, de kleine zeemeermin, en legt haar pen treurend terzijde.…

Ik gaf aan elke golfslag iets van mijn woorden mee en als het tot gedicht gevormd was, dreef het in de grote zee daar waar het zonk en opnieuw tot leven kwam bij een zeeman die er ooit verdronk En als de zee het weer teruggeeft en jij woorden ziet liggen op het strand koester ze dan met liefde want ze kwamen van mijn hand.…

ginds voorbij die flauwe bocht waar het riet naar het oosten buigt en de oever rijkelijk ligt in glanzend gras, daar, waar het water schittert met schaduweffecten in haar golfslag, dáár voorbij vind je de molen, die onverstoorbaar al honderden jaren het graan vermaalt tot meel tot welzijn van de mens…