Alle inzendingen over Impasse

het levenspad is een impasse want het is een weg die doodloopt probeer onderweg zo veel mogelijk te genieten…

Treurige bomen, kaal in de mist...opdoemend, kijk naar buiten, er doemt niets op, want ik beweeg niet. Muziek. Op TV, Stereo, De Buren, De Kroeg. Veel geluid maar de toon ontbreekt. Drilboren, vrachtwagens, containers. Het is genoeg. Hier wordt de Arbeit gepreekt. Een gedachte trekt me. Oblomov. Heb honger, wie kookt er vanavond? donkere…

Ik moest maar weer eens naar de rivieren gaan kijken, vond ik, die stromen en die gaan ergens heen tenminste. Wij gingen. Het was koud, de Maas kroop met tegenzin uit de nevels, lag dof en grijs in de regen, verdween bij de bocht weer de mist in. Kijk, zei je, een rivier weet zich soms ook geen raad met zichzelf. Toch…

Zoals het paard dat vaststaat in de sloot. En dieper zinkt bij bewegen. Een huivering brengt te veel angst als rimpeling tot leven.…

Men zou die crisis férm en stoer te lijf Maar 't overleg verkeert in een impasse Men loert, loopt weg en schuift met papperassen Zo gaat dat in ons politiek bedrijf Toch moet er snel geblust in 't landsbelang Maar heel Den Haag staat vechtend op de slang.…

rozenblaadjes op witte kussens van ziel en zee - poëzieavond ‘impasse van de ziel’ - 12 januari 2008…

Soms komt het niet uit je hand omdat het eigenlijk al vast ligt in je achterhoofd Cirkel je rond die impasse zodat alleen een wonder uitkomst bieden kan Maar daar moet je eerst wel in geloven…

“We hebben heel goed met elkaar gesproken, Het was inhoudelijk en intensief, Maar nee, nog steeds is niets definitief, Nog steeds is de impasse niet doorbroken.” En morgen zie ik Remkes al weer staan, Als alles weer in rook is opgegaan.…

Kon je impasse geen Inzicht verkroppen, moest Jij zo ordinair? 't Wordt tijd je onwil voor bitcoins te verkopen. Rijmt altijd Jouw stijl.…

(bij een teveel aan letters) tegen 5 december weet de dichter zich ontheemd blijkt het pijnlijk gemis aan bloemrijke verzen... deze tijd van frivole rijmelarij maakt de dichter juist neerslachtig het teveel aan letters van banket heeft hem voor enkele dagen op dood spoor gezet…

ik was nog even terug voor de vragen en aansteker op de tafel gecontroleerd de lichten uit. ja. en ik ging als gekwelde geest de stad in én dacht- hoe kon ik het vergeten dat een liefde die in dromen geankerd is niets anders behoeft dan nachten nachten die de sterren tegemoet bloeien of daar achter, de eeuwigheid, of niets, vervloekt…

meer dan ooit schrijf ik woorden zonder inhoud dicht ik mijzelf gedachten toe die niet de mijne zijn en zwijg ik om het hardst over ledigheid die woekert betrapt op eenzaamheid volgt vrees mij op de voet wanneer ik weer huiswaarts reis... achter beslagen ruiten zijn wij slechts schimmen in het ruwe spel dat geen winnaars kent in de waan…

Net zoals Mona Lisa’s ogen weet ik niet welke richting onze liefde uitgaat waar ze naartoe leidt Een kronkelend pad op onze levensweg maar geen kompas, geen ster hoeft ons de weg te wijzen Ik voel wat jij voelt Jouw wereld is de mijne En toch zo veraf…

een poëtische scène die circuleert in de lucht met zachte dansbewegingen stille intimiteit scheert voorwaarts terwijl de hemel opentrekt in een sliert Fries licht op ledematen vliegen valt niet te leren met veren getooid ik ben geen dier van dons waaruit je kunt ontsnappen vederlicht hoog boven de grond even teder als vogels die elkaar…

[Senryu] mijn denken vertraagt door het magnetische veld van jouw stilzwijgen…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

het water van de vaart is zwart en hard kinderen spelen, doen een wedstrijd steentje keilen een meisje achteraf zal vrij zijn vandaag tussen het roerloos riet, sterft de treiterbeat het water van de vaart is plat en hard…

doodlopende wegen blijven onaangeroerd zonder ommekeer het geheugenlandschap vergeet een schip in de verte zodat je soms een sterrenbeeld ziet dat als vliegtuig ontvouwt, als tegenlicht zonder zon, ons plamuureiland misschien en een schitterend gebrek ter afsluiting onderwijl vang ik bot; dit bleek toch geen goed idee…

Er wordt mij vaak gezegd: ‘Je bent gestoord’ Ik reageer dan meestal onvolwassen Daarna wordt, in mijn psychische impasse Mijn laatste stuk sociaal gevoel vermoord Nu blijken mijn problemen haast banaal: Ik ben gewoon alleen maar geniaal!…

Nu België in zijn impasse zwelgt En volken zich niet met elkaar verstaan Is het wellicht snel met dat land gedaan Zo denkt de Vlaming en de Waal gebelgd Maar liever nog de hele taal opgeven Dan ooit in Nederland te moeten leven…

De ‘goede’ man die met cadeautjes strooit Schijnheiliger persoon is nooit verzonnen We kunnen snel uit de impasse raken door Sint voortaan eens lekker zwart te maken…

Ze wilden eerst niet over vrede spreken, Maar staan nu met z’n allen weer vooraan, Ze strijden om de troepen vóór te gaan, Niet één weet de impasse te doorbreken. Wie leidt het Europese ‘bataillon’? Mark Rutte, Von der Leyen of Macron?…

het laatste blad valt van de bomen ik droom mijn dromen in zwart/wit hoop dat er nog iets langs zal komen een brainwave waar muziek in zit voorlopig blijft er veel te wensen omdat ik taal en teken mis maar straks misschien met andere ogen schrijf ik wellicht geschiedenis…

met de frequentie van eb en vloed en een falende woordkeus worden woorden op een hoop geworpen ik grabbel op de tast naar iets van waarde doch 't chronisch tekort aan verbeelding speelt mij parten bij het zoeken naar een onderwerp voor een gedicht stuit ik pijnlijk op mijn onwillige pen en een inspiratie van ver onder nul de som van…

met de wanhoop van een dichter bij het zoeken naar de woorden als een zanger naar accoorden woorden die hij heeft geweten hangen tot de draad versleten halfstok aan de vlaggenmast zoveel heeft z'n glans verloren inspiratie lijkt verbrast tot hij in het ochtendgloren iets verneemt dat hem verrast... maar door 't vinden van de woorden…

wil ik een gedicht schrijven zijn mijn woorden op dus vul ik het lege papier met louter ledigheid maar juist die ledigheid kan zó schrijnend zijn bijtend zelfs als het zout in open wonden 'vermijd ledigheid voorkom het schrijnen en gebruik geen zout' is alles wat ik kwijt raak op papier…

De muur is hard ik ben verdrietig en alleen hier sta ik aan de andere kant van leven achter een glazen deur gevangen maar weerspiegelt niet trek me door deze spiegel heen is al wat ik verlang dat je wakker wordt en ziet: mijn beeld is het mooiste dat je me kunt geven…

Mijn schaamte is een schild een pantserplaat impasse. Eindelijk verschijnt het licht in zevenvoud subliem. donderdag 7 februari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 69…

(pastiche op 'Impasse' van M. Nijhoff)…

een smalle gang geschaafd uit wilgen vlucht in beeldspraak als een impasse waarin spiegels zich laven aan illusies over stilte heersen, onafgerond om verder te golven, tot daar waar stromen spelen in daggezichten met wilde vruchten van hoop. wuivend naar onderweg, naar jonge en oude bomen, naar vlaggen in de verte en heerlijk…