Sonnet van blijven en gaan
Ik weet, jij blijft niet deze nacht
want jij weet hoe je vuur moet maken
hoe je op de komst van een vroege vogel wacht
en hoe zwaluwen verre wolken raken.
Jij weet hoe je de adem van slangenkuilen ontwijkt,
de droge eindeloze steppen oversteekt
hoe je voorbij het hemeldak en verder reikt
hoe je een helse nacht met demonen doorbreekt.
Onrustig verlangen stroomt door jouw bloed,
een redeloos zwerven naar weidse vergezichten
mijn droeve ik weet niet hoe loslaten moet
alleen jij verstaat de kunst van het zwichten.
wij zijn twee koningskinderen onder dezelfde bleke maan
maar lief, jij kunt niet blijven en ik kan niet gaan.
Geplaatst in de categorie: liefde
Impasse 3.0 met 8 stemmen 
329
329
Geef je reactie op deze inzending:
Rens, dank voor je tuimelende waardering.
zoals jij ze noemt Joseline
verbergen zeker en vast
een aantal interessante vrouwen
die wij niet helder krijgen te zien
in die diepe dalen
waarin zij af en toe verdwalen
een voorziene buiging
van pure sneeuw over de eeuwige
bergen tussen ons in
voor een gedicht
met zulk een overtuiging
en als het kan: vertalen!
wat een parel!
Wat een
impasse