Alle inzendingen over Karkas

Met een wankelende dorst begraaf ik het speeksel van ijskoude woorden, samen met mijn karkas. Ondraaglijk zwaar wordt het snikkende zand wanneer mijn uitgemergelde ogen rollen in een korrelige bloedplas. De azende wind hoort mijn ijle kreten en strijkt neer in het gezicht van de dood… nog heel even beweeg ik mijn hoofd.…

woestijn gedreven vernedert de hitte mijn beroofde zinnen onder de voeten miljoenen tranen uitgeperst, opgedroogd oneindig in een witte vlakte de wind giert cirkels rond de stank knaagt levenloos de vingers van m'n geraamte mijn dorst wankelt ik begraaf het speeksel van ijskoude woorden het zand wordt zwaar snikt in mijn karkas…

Het enige wat restte is een kaal karkas wat nu al weken het pad ontsiert. Begrijpen doe 'k het niet, wat deden ze nou dan toch verkeerd? Kabaal verstoorde de morgenstond, inmiddels twee maanden geleden, de bomen staan nog net als toen, kaal, een karkas gelijk. Die mooie bomen zijn hun prachtige takken en bladeren kwijt!…

Als ik alleen maar was Een kop op een karkas Had mijn bestaan geen zin Goddank er zit iets in Ik weet niet hoe het heet Een ziel? een kern? een pit?…

Het is dood Zwart als de nacht Verschrompelt ineen als een karkas van een dier Het was zo mooi Levendig als beekjes bomen en kinderen maar plotsklaps... Dood.…

De wolf die naar ons land gelopen was Blijkt nu te zijn gedood in de Karpaten De onderzoekers misten kogelgaten En tevens stukjes lood in het karkas Maar mij verbaast de dropplek nog het meest Waarom toch of all places Luttelgeest…

Nog even ongeknot tenen wilgen fraai zo smal op hun karkas dreigen om te waaien bij iets meer dan wind kijken je knoestig aan als wezens uit een fantasy of uit een ver verleden leg ze vast voor ze vallen en verdwijnen in de tijd…

. - Maar wie had ooit gedacht dat 't oud karkas nog zoveel bloed zou maken? ----------------------------------------- uit: Enclave-74 kwatrijnen, 1986…

Gieren bekvechten om het lederen karkas van wat eens een bruine koe moet zijn geweest. In de afgrond voor me ligt, bedekt met verlepte boeketten, het uitgebrande wrak van een autobus.…

dit karkas, verdronken in de maalstroom van mijn tranen m’n wil verzonken in die vloed je trok mij aan zoals de maan trekt aan het getij. zie mij hier staan tussen de scherven van geluk van jouw gebroken beloften en mijn verscheurde hart…

Ach, geef mijn uitgemergelde karkas toch alsjeblieft een bed op een terras.…

op een dag zullen de lijnen op mijn lijf tastbaar zijn regen zal mij vinden en mijn karkas dragen alsof alles met het waarnemen verdwijnt en enkel nog de waanzin wordt opgenomen in verbeten visioenen het wordt donker in de schaduw van de maan ook de tijd uit vergeet-mij-nietjes genomen…

de spanwijdte van mijn vleugels is niet groot genoeg om het gevallen woord te dragen hemelhoog dondert de echo door ik vlucht om wat ik hoor en hoor en hoor klapwiekend ankert naklank koortsig en rauw klampt zich vast, hecht aan vergroeiing in mijn gekraakt karkas…

Het was een eenvoudig houten kruis een dode zonder naam een ongeplaatst karkas onafzienbare rijen strak en recht geen reden te overleven gezochte dood rust in het gelid stilte op maat eindelijk thuis niet te vinden onbekend postuum geeërd…

Op een avond komt ze aan in het huis van de bewoner alles is van glas de deur de tafel zijn hoofd is van glas zijn voeten rinkelend karkas hij wil drinken uit een glas ziet haar niet komen ze draagt een glazen jas love you tintelt hij ping! ---------------------------- uit: 'Glazen jas', 2007.…

Boerend blubber moederschoot ademloos het riet de boot naar de bodem naakte voeten langs het spiegelglad karkas tot mijn tenen wroeten deze bel geef ik een naam want wie benoemd is mag bestaan ja ik weet het is maar even dan pats weg net als het leven.…

In de alles verhullende uren tussen twee zonnen spelen onder schuilnaam manen op het water onder de nachtbedekking is de beweging van de wind gestreken en gesteven het kristal is klaargelegd voor een verse morgen de eerste menselijke karkassen doemen uit de ruimte op langzaam zwelt het natuurleger aan iedereen spreekt gladjes en…

Mijn karkas begint stilaan weg te teren. Grote zweren krijg ik op mijn lijf. Vandalen sloegen mijn ogen stuk Kon zelfs geen regen meer smaken. Zo verging ook mijn gebit, Tussen bladeren, onkruid en slib.…

Het vel over een dorre stronk naast Vlees door razernij verscheurd en Een necrotiserend karkas waar Narcissen om brullen van het lachen Maar één zal hij eens zijn Één met de geurende lucht Één met de warme aarde Één met het zoete nat Totdat hij glundert als een narcis En alles voor niets blijkt te zijn geweest…

(Hoe edel, trots of oud het lijk ook was De gieren storten zich op het karkas.)…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Onder en boven lopen, woeker, woeker, op het karkas van arme geelkuifkaketoe. ---------------------------------------------- uit: 'Tegenvoetig, tweebenig', 2004.…

De wolventanden van de tijd Hebben genadeloos het kind Uit mij weggevreten, Het levend karkas Dat overblijft levert Voortdurend strijd met De weerspannige werkelijkheid, Waarvan niet veel meer overblijft Dan een groot vierkant in het zwart Dat mijn wereld verbeeldt, En een grote zwarte zon Waaruit licht gezonden wordt Vanuit…

vallende wind striemt de gehavende vreemde vogel gehoekte vleugels zoeken balans in de wolkenjachtige lucht natuurkracht geselt zijn lichaam met dof geroffel zwiept hij rond stuurloos zwalkt hij richting aarde het karkas breekt als een eierschaal ontstemd loop ik naar wat overbleef van mijn vlieger die geen hoogte kreeg…

het papaverveld Wazig rood gevlekt Keten ik haar aan een grenspaal vast Libellen en kleuterkreetjes Wervelen licht in onze klovende romp Terwijl ik blaat in haar mond Klimt een kind naar haar kruin Gespiegelde zwanen drijven gelijk Langs de kademuur weg Ondertussen trilt het lid Bromt en valt in een deuk De druppel lekt In het karkas…

Het karkas van mijn schip gebarsten en met koffie en witte wijn volgelopen. Daar was zij het die, met een lichte geur van eucalyptus, de groep naar de eenzaamheid bracht en volstrekt ongepast de leegheid tot volheid maakte. Een schipper, ongeschoren, die zijn eigen noodlot wenkt: "Zing voor mij meermin. Zing en laat ons samen zijn."…

Ik zag in gedachten alleen nog zijn karkas en ogen vol chloor. Pas later, toen ik in de nacht naar buiten ging, zag ik de pad voor de deur staan, wachtend op een gast als ik. Als een elegante lakei opende ik de deur voor hem en hij wipte vol dankbaarheid naar de pracht van een zingende leeuwerik.…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst bleef…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst…

Zo liefelijk als het stadje was Zo toegetakeld de poëet Van wie niet een de naam nog weet Van wie niet een de verzen las Versvoeten vol versplinterd glas Spoorden het dier aan dat hij reed De schrijftaal die hij openreet Vormde een incompleet karkas Het vakwerk dat het stadje sierde Kenmerkte hem nu niet bepaald Tot hij een kleine kerk…