Alle inzendingen over Kerkgang

Ze komt binnen, haar voetstappen klinken hol en leeg in de lange gang, even lijkt ze klein en bang en naar lucht te willen happen. Ze knielt en prevelt iets heel zacht, en vouwt haar oude handen, een paar kaarsen laat ze branden, en het is alsof ze lacht. Niemand schijnt haar nog te storen, als ze begint te bidden, een paternoster ritselt…

Struin door het hoofd waar mijn jeugd zich verstopt ik moet en zal het terugvinden hersentergend tussen bijna vergeten plekken van ogenschijnlijke vrolijkheid destijds, vooral op zondag waar geen eind aan kwam er tijd was om na te denken alleen de nasmaak smakt nog van verplichtte kerkgang en Wilhelmina pepermuntjes.…

de kerst mooi aangelicht een smakelijke dis een hang naar vrede in gezang in overlevering de kerkgang maar de boom is kunst de lunch weer overdadig en kerkboeken overjarig het stille nacht door drank verkracht de vrede uit elkaar gespat de boodschap wordt weer niet gehoord door de verpakking in de kiem gesmoord…

Op zondagmorgen wordt mijn moeder mooier nog dan zij al is. Haar schort blijft in de kast. Ze haakt haar zijden kousen vast daar, waar haar blankheid overgaat in duisternis. Op zondagmorgen is mijn moeder vol geheimenis, met lippenrood en donker-krullend haar. En ik vang elk gebaar waarmee zij minder moeder wordt, steeds meer het meisje…

Die maanden dat ik niet kon gaan besefte ik ten volste het gemis geen bandje kon de liefdesband vertolken van tekstbelevend zingen op echo’s van ons voorgeslacht in een doorlevende bezieling, het vreugdevol de Levende ontmoeten de warmte van Zijn Woord over je heen gespreid de liefdevolle ogen van wie om je geven de vrede…

Te Krimpen aan den IJssel en te Urk Ging men verhit op jacht naar zondebokken Men reed wat journalisten van de sokken Men spuugde, trapte, zonk en werd een schurk De dominee gaf modder als Spuit Elf Sprak luid: ‘Heb lief uw naaste als uzelf!’…

Op de Ourthe peddelt spreken Mensentongen storten klanken Uit over de houten banken Vanwaar stil wordt uitgekeken Naar het ooit gegeven teken Waarvoor velen God nog danken Kerkgang begon af te slanken Dogma wist zich los te weken Pinksteren, vuur op mijn hoofd Felle zon op huid en haren Vlammen dansend op mijn kruin Heilig was de Geest…

Ik wist niet wat me nog te wachten stond Toen ik de moederschoot was uitgegleden Van vieze broek en borstrok naar het heden Van brabbeltaal en rijm naar grote mond Van kind naar man en naar een echtverbond Vol Calvinisme, kerkgang en gebeden Ik wist niet wat me nog te wachten stond Toen ik de moederschoot was uitgegleden Steeds vaker strooide…

Het nieuws wordt kletsnat, reclame bekogeld, de kerkgang danig gehinderd. Een hoed kiest het hazenpad. De vaan is volledig dolgedraaid, de kinderen zijn uit hun gewone doen. Een valse start, dat doen we over. De klok teruggezet, de film gespoeld naar herbegin: Vredig wordt het nieuwe jaar betreden.…

We mogen samenkomen in Gods huis Iedere zondag zijn we daar welkom Laten we dit ervaren als een rijkdom Als het goed is voelen we ons daar thuis. Wat een voorrecht dit te mogen beleven God in alle vrijheid te kunnen prijzen En om Hem alle eer en lof te bewijzen Dankbaar te zijn dat het ons is gegeven. Dat we daar mogen zingen tot Zijn eer…

Maar toch geloven veel mensen nog wel Men denkt dat de kerk niet meer nodig is Maar is er zonder kerkgang zoveel mis? Waarom oordelen mensen vaak zo snel? Men kan toch wel geloven zonder kerkbezoek? In de kerk voelt men zich niet meer zo thuis Men luistert wel naar een preek voor de buis Onder het genot van een kopje koffie met koek.…

Maar toch geloven veel mensen nog wel Men denkt dat de kerk niet meer nodig is Maar is er zonder kerkgang zoveel mis? Waarom oordelen mensen vaak zo snel? Men kan toch wel geloven zonder kerkbezoek?…

Nooit meer die vertrouwde kerkgang; nooit meer lopen langs die gevelzwaan, dat appelboompje in de tuin zien staan; nooit meer die opgang op, die trap naar de kapel; nooit meer kunnen zitten op die vertrouwde plek; nooit meer die begroetingen van bekende kerkgenoten; nooit meer die bekende liturgie in 't hoofd geprent na 22 jaren; nooit meer…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

als genarcotiseerd staren we naar de beelden ze droegen rugzakjes dicht tegen elkaar gepropt in plaats van mondkapjes in 't land waar de dood woei onder de zwart witte wolken nog niet zo lang geleden waar de tranen stroomden de kwetsbare mens in zijn verlatenheid tot rust gekomen jouw vrije adem laait de vlam van barmhartigheid…

op het kerkbankje zitten ze naast elkaar zij in klederdracht hij in spijkerbroek zang en gebed onverstoorbaar gebogen hoofden naar God op zoek buiten is er oordeel om overtreden van de wet maar van het virus worden zij toch immers gered laat ze dan maar bidden op het bankje in de kerk als ondenkbaar onschendbaar want samen zijn…

De boeken zijn erg moe ze staan maar in de kast maar worden niet aangeraakt praktisch niet gelezen laat staan verslonden sommige maagdelijk onaangeroerd geen enkel ezelsoortje ze zijn dus maar gaan liggen dat geldt ook voor De Bijbel het boek der boeken dat ligt meestal, opengeslagen stuk gelezen op onderdelen maar niet helemaal, het geheel…

Heel af en toen klinkt er in de winters nog 't zwanengezang na 'n zondagse kerkgang de dienst is geweest: vrees niet, angst van toen hoeft men ook nu niet echt te verstaan.…

ze vinden hun mogen zijn blijkbaar zo ontzettend fijn en om God ter wille te zijn en hem dankbaarheid te tonen gaan ze hem met een kerkgang belonen allen trekken in het zwart samen op naar de eredienst even verderop in het vaste vertrouwen en hoop het water te bereiken voor hun eerste doop ~~~~ *De eerste keer…

Zij die zweten en bloeden bij naar en eentonig zwaar werk onder vroege ochtendklokken En de mensen van kerkgang,en mensen die van koken houden Oh ook onder dagmensen zijn engelen Gods bij.…

Ik voel ze wel aan De Christelijke Urkers, Krimpenaars Hun verlangen naar de kerk Hun wekelijkse godsdienstoefeningen Ik begrijp het wel Zoals sommige seculiere jeugd, mensen Verlangen naar dansen, disco, festivals Naar alcohol, een pilletje, een poedertje Maar het is zij en zij geworden Het is niet zij aan zij Maar zij tegenover hen, ons…