Alle inzendingen over Kolkend

Het zout parelt op mijn verhitte huid Zwoele dagen met sprankelende emoties gekruid. Ontembaar verlangen om dergelijke zeldzame uren te delen Opborrelende gevoelens zo pittig en heet; een climax om te stelen. Zintuigen observeren nauwlettend alles wat leeft en heerst Vingers tasten en proeven; dit resulteert in een magisch feest. Na een…

kolkend en stromend non-stop verversend baant zich het water een weg door de tijd…

de rivier kolkend en woest als een wild dier kronkelend door het landschap gedachten kolkend en woest verraderlijk onstuitbaar als de rivier onberekenbaar onbereikbaar onbetrouwbaar stromend naar een waterval van kolkende emoties neerstortend in een onpeilbare diepte…

geslagen water haast zich heftig kolkend weg van de roeiriemen…

stenen dichter het laat je koud des te meer het beeld dat je beschrijft het kolkende water dat je koel, met denken naar de oppervlakte verdrijft… stenen dichter je hield het koel maar het beeld begon te schuiven het kolkende water kwam omhoog langs de scheuren van je denken en even warmde iets in jou de oppervlakte aan… stenen dichter…

Soms lijkt het niet te stromen maar kolkend door je hoofd te gieren. Zoveel gedachten als vissen die stroomopwaarts zwemmen, ploeteren maar voorwaarts; niet te temmen. Zorg dat de vloed van je kolkend bloed weer eb wordt in je lichaam… Aangenaam: “Ontstressen” is de naam.…

Kolkende orkaan Terwijl man en muis vergaan Zingt er een walvis…

laat ik vallen op de kolkende waterstromen voorover gebogen op de rand van de oude getrouwe brug m'n hart weent intense tranen ze had mijn hart gestolen en vergeten doe ik haar nimmer niet…

De witte kolibrie in kolkend wonder, stilstaand in de tijd. ---------------------------------------------- ----------------------------------------------…

In een vloed van verlangen Ontstijgt ze het water- Het water, Met zijn peilloze diepten Zijn kolkende krachten Zijn bruisen En koestert zich in de warmte van de zon.…

Dansend in fluisterwind meegedreven in kolkend vuur van eindeloos sterven sluimert liefde in de ziel eeuwig brandend van verlangen…

- Kolkende onderstroom Die me beetpakt En genadeloos Laat vallen Nacht aan nacht…

donkere wolken zon op de kerk kolkende bomen dansend op Mozart hemelse hel helse hemel blij dat ik zie van achter het raam…

vuige zuidenlucht buiten westen beroof je mij van de zomer opgelicht geef je mij op m'n donder rolwolkend en kolkend ga ik op de vlucht maar ik geniet, weer…

Onder golven bedolven in het kolkende water in onmacht getracht niet te denken aan later steeds buigend en zuigend en eindeloos diep afschrikkend verstikkend en doof toen ik riep.…

woest en onbesuisd trots en zelfvoldaan kolkend en spuwend kollesaal en indrukwekkend Het stijgt en daalt het komt en gaat het spoelt herrinneringen weg en onthult de toekomst…

Jammerklacht van godenkinderen aan kolkende rivieren. Hulpgeroep van eenzaamheid aan dovemansoren gericht. ‘Waarom, oh heer, heeft u ons in de steek gelaten?’ Een zware dialoog van aangezicht tot aangezicht. Hoor mijn broeders.…

kolkend water trekt mijn benen naar beneden zinkend roep ik zachtjes om mij heen woorden blazend vormen bellen korte zinnen hopend dat jij hoort waar ik verdween…

De laatste druppel water verloste haar niet dorst hij te naderen zonder verlet nabij daar waar broos geluk een kringel gooide en kolkend vervloog zwijgend zag hij toe alleen, verloste niet…

Zag ik mijn moeder in de zwoele zomernacht gekleed in roes van zwarte tulpen met in haar hart mijn zelfportret van hardwerkende handen en boog zij zich tot de kolkende rivier om het haar te wassen in het bloed van de wereld door de adem van mijn heimwee.…

in de loop van ongeregelde getijden kolkend weg uiteindelijk tijdenloos langs scheve vlakken schuivend weg uiteindelijk afgevlakt de loopse tijd is uitgedrift het schuinse vlak is afgeschoven…

Een kolkend woest schuim walst uitzinnig op golven donderend majem. Onder kil maanlicht opgezweept door herfstwind beukt de watergeest. Zijn titanische strijd ritueel tijd gebonden blussend door zege.…

In een kolkende stroom Vol van kracht en prachtige kleur Word ik meegesleurd Naar de diepten van de zee Waar de zeemeerminnen Mij begroeten en de zeesterren Naar me glimlachen. Al worstelend en proestend probeer ik terug omhoog de werkelijkheid te bereiken.…

In de hoeken van mijn leven wonen de cirkels, vicieuze en kolkende gedachten, kronkels en bochten. Alles ook chaos is waarheid, Ik ben pentagram. Rechtlijnigheid voedt mijn strijd. Ik zie de puntige realiteit en vlak deze zo nodig af, op dit moment is het niet veel anders.…

bonzend hard sloeg witte hand het land bloot raasde gulzig diep tot het hart en at en at land werd zee bergen eilanden tot wolken zeeën bevolkten witte schapenkopjes op kolkend gras…

Kolkende golven overspoelen mijn gedachten, ik wil je bezitten met heel mijn macht. Telkens en telkens opnieuw wil ik me in jou verliezen, totdat ik bij dageraad zal aanspoelen op jouw strand.…

zoals wulpse schelpspiralen zich lenig en conisch door kolkende zeeën wentelen zo wentelt zij zich bevallig en prachtig door kleurrijk leven van indigo blauw naar mysterie van wonderlijk naar warm zo telkens weer verschijnend en verdwijnend is liefde haar as…

Ze liggen altijd op de loer destructieve krachten in scheppende momenten een donkere wolk boven kolkende blauwe zee geselen stormwinden waait creative energie nijgen vlinders bloemen open verspreiden een zoete geur…

ik droom mijn weg naar binnen reis met lichte tred door het geheugen weef losjes kleine taferelen aan elkaar balanceer op gewichtloze woorden verbind me met het ritme van de aarde dans tussen kolkend hart en tere ziel…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…