Alle inzendingen over Kousenvoeten

Je bent een vlinder, je liet je niet vangen in een web van woorden die ik hoorde en vergat terwijl je sprak, verbond de weerstand van de wereld met de morgenstond, zag de ringen om de sterren zingen in het mededogen van het innerlijke kind, las de regenbogen in de bedroefde ogen van nooit geproefde kleuren, schoonheid herneemt…

De vogels fluiten zachter dan normaal, in Artis zijn de klokken stilgezet, de dieren lezen hardop een sonnet en Noortje wacht vergeefs op haar verhaal. Hun Grande Dame is voorbij dit leven. Maar mocht je haar ooit zien ... zwaai dan even.…

zou je me horen als ik in het duister iets zachts in je oor fluister me horen als ik op kousenvoeten ben gekomen als ik spreek zonder woorden zou je? zou je me lezen als je lacht om mijn handgeschreven brief me lezen als ik zwijg als een gestolde ijsrivier op wit papier zou je?…

je ligt dicht bij me dichter dan de waarheid die zich als een olievlek verspreidt door mijn lichaam niet te horen haast sluipt de kilte op kousenvoeten binnen het huis vult zich met een loden leegte buiten blaft de hond naar de maan…

tranen tikken luider op haar hand, terwijl spijt op kousenvoeten komt vragen om een lach. de ochtendjas is vandaag geel, beweegt traag over de grond, zwiept het stof weg. twee vogels komen thuis in haar gezicht.…

De lente komt op kousenvoeten aangelopen en doet de harten sneller slaan. Alsof gezongen wordt zo kijken reeds de eerste lentebloeiers verlangend naar het licht.…

ik hoorde je komen kousenvoeten zacht je lach herkende wat ik buiten zag bomen zwartgevlekt tegen de avondlucht spreeuwen zwermend voor een uitrustplek nog zwiert onrust tegen het oranje rood pas als het donker wordt ritselen zij verder ongestoord…

Woorden treffen met giftig sissen op kousenvoeten stroperig sluipend op weg naar kern en ziel. Verlammingsverschijnselen enkel nog mens in hoofd. Alle bewogen gedachten gebaren cirkelen zich om jou heen. Middelpuntvliedend. Dit is mij overkomen.…

Benader jou op kousenvoeten, kom jij mij maar tegemoet op witte vlakken brengt het ontmoetingspunt ons misschien wel beiden van de kook Ik geef je mijn woord je verblijft niet langer in het ongewisse ik doorbreek je nevel wel en kus het op je mond, zodra ik alles van je weet.…

ze beweren dat de zee blauw is zij denkt hem groen de hemel purper met witte schapenwolken vogels van diverse pluimage beheersen de lucht maar ook de aarde de tijd sluipt op kousenvoeten en staat stil als in een oerkreet en intense grom de grond onder mensenvoeten wegzakt…

kousenvoetend kom je uit de stilte als de mens zijn schaduw nog niet heeft gekleed twist en tweedracht zaaiend uit de halfnacht donker paaiend terwijl de dag zich met zijn kwetsbaarheid omgeeft nog is jouw zwaard tweesnijdend in het eerste ochtendlicht maar de doodslag heeft vandaag het leven weer gemist…

het plaatje zegt veel de klompen daargelaten moeder de vrouw in een stoel met het schort stijf gesteven harmonie van jaren her weergegeven in het zwart/wit van een lang vervlogen tijd…

aan onze voeten oude schoenen vastgeklonken op het klinkerpad stammen aan de grond genageld torsen takken geteisterd door de tijd geen voetstap denkt aan het gebots en het schuiven diep onder de donkere gronden de dag doet alsof zijn neus bloedt op kousenvoeten waait hij over…

Op kousenvoeten Kleurt ze haar dromen De melodie van zilverglanzende Klanken zo zacht Zo warm…..zo teder Zijn haar handen Als vingers Rozenplukkend Haar levensboek bespelen In de morgen dauw Van pril ontwaken Met een blos op haar wangen Spreken haar ogen De taal van haar hart Zelfs als ze glimlacht Fluistert ze “ik mis je zo”…

nog in zomerende dagen vertoevend raap ik verbaasd een kastanje uit ‘t gras nu de herfst reeds op kousenvoeten door het groene landschap dwaalt terwijl de dagen zichtbaar krimpen bomen en struiken weldra kleuren gaan ik wandel schoorvoetend de zomer uit betast de vroege herfst in mijn hand…

Hij liep op kousenvoeten.…

Jeugdjaren zo snel verstreken, verzwolgen door de mist der tijd, op kousenvoeten weggeslopen, gevangen in onomkeerbaarheid. Jaren die toen eindeloos leken, toen alles groot was en nog ver, toen verwachting nog bezielde bij de flits van een vallende ster.…

op kousenvoeten verdween het licht uit de haven heel even hield de tijd zijn adem in dan groeide hij traag terug in de duisternis wie weet van het vissersgezin van de man die met zijn houten botter de Zuiderzee bevoer van de vrouw die negen kinderen baarde ademt iemand nog de diepste lagen van het zoute verleden toen…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

op rustige korte dagen trippelen gekleurde kousenvoeten somber door miezer en stuivende sneeuw onder een beklemmend koud wolkendek dat ons niets meer zegt in saaie eentonigheid nog heeft de herfst zijn kaalheid kunnen compenseren door wat sprietige stelen die zich dood staan te vervelen in het schrale schilderij waar zelfs…

de dag verdwijnt avondwolken schuiven over de schemer ontneemt het licht de bomen hullen zich in zwijgzaamheid hij kan de dag niet langer vasthouden op kousenvoeten sluipt het gevaar naar binnen zij kent de weg naar zijn vele kamers hij slaapt op de rand van zijn en niet- zijn scheidingswanden storten in als hij haar hoort hij hoort…

Alles raakte vandaag zonder omwegen het hart Twee vogels in de boom de dag was nog niet voorbij Bespraken het doen en laten van passanten zonder iets te begrijpen Toen de buren ons verrieden was de dag nog lang niet voorbij Op kousenvoeten door belaagd gebied en de wens om te begrijpen Door de duisternis toen de vijand ons uit…

er bloeiden altijd bloemen uit je vingers handen droegen een kleurrijk boeket overgoten met licht uit je ogen koos de natuur jou als ideale set in een choreografie waarin de dood op kousenvoeten verscheen en leven ook van bloemen verdween zacht doofden kleuren verschraalden geuren van wat ook jouw aanwezigheid was in de acte…

In mijn aren hangt hun tijd te drogen, Op kousenvoeten te vergaan van geduld, Want mijn lijf van graan en gras is oud En verschraald van zovele jaren Grazen op mijn blakende naam. --------------------------------------- uit: Meisje dat ik nog moet, 2010…

aarzelend op gaat sprankelend ten onder De liefdevolle eenzaamheid zal zonder jou, mijn lief nooit meer dezelfde zijn Ik zie jou zo graag zonder woorden fluisteren naar je ademhaling luisteren alsof voor de eerste keer een nachtegaal zich horen laat Gevangen tussen zon en maan ben jij het baken en boei zelfs op grote blote kousenvoeten…

Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen over de eenzaamheid, vallen als tere druppels in de kleine holtes van mijn stil en ongebonden zijn. In de stilte kan ik leven, ik kan daar zijn zonder beven. Niemand die me daar kan kwetsen of mijn lijden in leugens kan schetsen.…

jij hebt soms een gekke lach in je ogen armen en benen molenwieken een fleurig pandemonium dat uitnodigt tot heerlijke deelname een aanleiding is niet te achterhalen het hyper zijn bij jou is nooit van het kwalijke venijn er is geen onderscheid in wie achterblijft en in samen vieren weldadig sluipt rust op kousenvoeten binnen…

Gezwegen, naast je in het bed, zag ik op je slapen, het bewijs van het kloppen van je bloed, een oceaan van gloed, waar eb en vloed tot elkaar komen, om de hemel op te rapen in je dromen, om in je adem samen te vloeien, in een tijd die niet bestaat en op kousenvoeten verder gaat,vermomd zich met de uitgeworpen kleren op de achtergrond,…

Bescherm dieren de kousenvoeten - iets slaolie - zorg voor drinkwater en met een scheutje melk erin bevriest het ietsmindergauw! Denk ook aan eenzame eenzame mensen. ----------------------------------------------- uit: 'Mijn Vormen en Mijn Gedichten', 2000…

Lichtvoetige gedachten sluipen op wollige kousenvoeten stiekem mijn hoofd uit. De aandachtslust van toeters en radio's is herleid tot een lethargische lockdown, het therapeutische principe van stilte. Tijdloos inhoudsloos kaderloos Plots het knorrig geronk van een motor.…