Alle inzendingen over Laatste vrijplaats

Op het hoogtepunt van het dorstgelag, verstijft hij bij menselijk geblaf, peilt het opvangcentrum onder de hemelse straf van de stadse laatste vrijplaats waar hij het licht laat doven , zich geruisloos strekken kan, uurtjes zonder pijn, diepweg gedoken onder z’n waarheid , de gemorste dag mag loven, zonder te hebben geweten.…

hieruit putte zij de liefde zacht tot uitspreken bedaard eindelijk vrij verzucht gehoord in een windvlaag bewogen fluister-woorden…

Zelfs een laatste wens wordt niet vervuld. Opgespoord, losgerukt, zinloos weggedoken. Ze zullen komen, uit alle hoeken en uit alle gaten, zich werpend op hun prooi. Vernederd, monddood, geketend in een kooi, van God en iedereen verlaten. Dan volgt de slag waarmee hoofd en romp worden gescheiden.…

Het keurmerk voor de dark rooms gaat niet door Ondanks totaal gebrek aan hygiëne De vrijplaats voor een heimelijke scène Blijft ongezien en onverminderd goor Al zullen daaromtrent de meeste gasten Zelfs mèt een keurmerk in het duister tasten…

zo benauwd de wandelgangen van de trein naar leiden spanning om te snijden bij mariahoeve is toen opgevangen de stad ligt helemaal plat steek de brand in je van nelle sirenes dienders gaan meteen af enige vrijplaats in de stad in de passage moet je zijn ssst niet verder vertellen je staat daar nog paf één groot rookgordijn…

vandaag maakt zee mijn ver verlangen geen speelse bron van vrolijkheid of vrijplaats voor een klaar bestaan eerder geeft zij de maat aan mijn gedachten decor van bakens in mijn hoofd op 't ritme van de eindeloze deining voor mij spoelt rustig ruisend water niet opgezweept door straffe wind over het strand de troost van eindige oneindigheid…

Hier waar het niet kan komen de woorden elkaar afstoten Dit wat men noemt 'het vrije veld' het kent horizon noch grenzen Uit de hemel hangen draden, slordig afgehecht bewegend in de wind (want altijd waait het daar) Verder beweegt er niets Een paar losse stenen slurpen zich vol licht (alle schaduwen verdwenen) Toch moet het hier ergens…

bundel ik mijn trage gedachten alledaagse impressies wachtend op het witte doek buiten belijning zonder boodschap in immer wisselend licht achter de kleuren de lege plekken voor wat ik niet denken kan het huis mijn tweede huid dat verdwijnt zodra ik ontwaken zal jij mijn betere ik onvindbaar in een niet gevulde plek de vrijplaats…

Een kouwelijk klein lieveheersbeestje Vloog als een vogel in de morgenstond Door 't open raam waarachter ik mijn bed En stoel voor het gemak had neergezet Waarop een groot dik kussen zich bevond Als vrijplaats voor het lieveheersbeestje En even later, als bij toverslag Leek het of ik mijn hartendiefje zag Was het mijn alter eega die…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…

Je as dwarrelt neer, je witte bloed zindert en zoekt zich een vrijplaats, een plein in de stad waar de liefde je loutert, een liefde die geen blad voor de mond neemt, een mond die zich aanbiedt, een kus op de Kouter. -------------------------------------------------- uit: 'De luwte van het late middaguur', 2002.…

bij de ander horen willen - helemaal - er zíjn als schouder en schuilplaats als knuffel en vrijplaats als ankerende rots liefde is... elkaar willen delen - totaal - kunnen ervaren in het wie en wat in het vreugdevolle blijde bij harten brekend verdriet liefde is...…

De hal bleek nog een vrijplaats, maar buiten hingen gewatteerde dekens uit, klaar om me in te kunnen sluiten. Het kantoor voor het station had de mist herschapen in hotel `Terminus`, de gasten- en geestenburcht waar vader en ik vroeger wachtten op de bus.…

Ik leef mijn leven met humor en pijn Ik zal als het kan er voor een ander zijn Ik droom in dromen Laat gedachten vrij Ik sterf in mijn dood Maar die “laatste zucht” die blijft alleen van mij!…

Ik bloos bij het ontwaken en hoop dat deze laatste dag zich nog eens mag herhalen.…

Vul mijn handen met je pijn, laat je laatste tranen vallen en spreidt ze over mij. Kies mijn handen om te bewonen, leg ze stil in mijn schoot, laat ze niet meer beven, ontvouwd maar zo beroofd. Groei in mijn handen om te reiken naar gedroomd geluk, word opnieuw geboren onbeschaduwd en beschut.…

wetend dat ze eenzaam zal zijn, verlaat ze als laatste het spoor.…

Ik beleefde vele avonturen, samen met mijn vriendje Gijs, want het verbeelden van een wereld verborg veel getier en kindergekrijs. Uit kinderhanden vouwde ik dromen, die op het maanlicht glijdend, de pijn deden vergeten tot het ochtendgloren. Ik ontwaakte echter nooit op de maan. Op een stukje kladpapier verfrommelde ik mijn droeve lach…

Met gekromde klauwen stil biddend in de lucht spot hij zijn prooi op kwart over 10 Scheert strak, duikt tikt, haalt uit, te laat de prooi is niet wijzer het laatste uur is daar…

Maar wanneer de dag over haar laatste uren verhaalt, ben ik alweer van het pad afgedwaald. De wind ruikt naar oude twijfels en bevestigt de gapende rand in mijn donkere achterland.…

De laatste reis is begonnen het eeuwig afscheid is daar. Bloemen worden neergelegd als laatste liefdevolle gebaar.…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

Bijl valt Hoofd ziet komen Te traag dit om te weten wat er om in gaat Het schijnt dat je doorgilt en doordenkt Even als je al los bent Omdat het denken een vertraging heeft -------------------------------------------- Uit: de Poeziekrant nr 3, 2004.…

De laatste dingen worden geregeld van hen die er niet meer zijn spulletjes moeten worden uitgezocht maar het enige wat jij voelt is pijn. Je ruikt nog de geur in de kleren en loopt jezelf af te vragen wat zou zij op deze dag gekozen hebben om te dragen ?…

kans alleen om te bewijzen dat het niet te laat is voor de laatste dans…