Alle inzendingen over Lonken

onverwacht op stap met enkele maten om enkel wat plezier te maken en dan opeens zag ik je staan je was nog steeds met hem te saam jullie dansten als een gelukkig paar een slow, op muziek van een gitaar plots zag je me zitten in de zaal dat was voor jou een duidelijk signaal om achter zijn rug om wat te pronken en stiekem weer naar mij te lonken…

Ik ben verdrietig zoals voorheen. Want vaders handen deden me bloeden, moeders gal heeft me weer uitgespuwd. Dit, wat u niet wou weten, zeg ik nu met spijt. Maar hoe ik ook liefde deel, het draait altijd op hetzelfde uit. Mijn excuses voor dit dwaze, op de hoop dat u mij vergeeft, vergeet.…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…

In haar galajurk staat er plots andere vrouw naar mij te lonken.…

In de blanke lonken van de maan zat ik neergezonken langs de baan en ik schouwde verre met mijn oog schouwde naar een sterre daar omhoog en de sterre beefde en lonkte op mij* ‘t was alsof zij leefde en lonkte zij en ik zelve beefde en lonkte op haar peinzend dat ik leefde nauwelijks maar peisde dat ik daar zat daar omhoog waar die…

Het was altijd het lonken van de liefde die mij deed en doet leven. Liefde in heel haar vormen, breedte en diepte. Gelijk ik, gelijk de anderen. Vol van eigen vuur, sterke en krachtige geestdrift kon niemand mij overwinnen. Ik kan alleen van mezelf winnen. Elk gevecht, elke oorlog laten stillen.…

Alleen een opslag van uw oog, een lonk vall' mij ten deel'; Het minste, zegt der Wijzen spreuk, van die men mint is veel. 1827.…

Ze kijkt mij fel aan, legt koket in haar ogen -- weer eens heel haar ziel.…

Niets is er over Geen vonk geen lonk Het strakke is niet meer De gratie is niet van weleer Rondingen hebben haar verlaten Wat eens prangde hangt nu neder De mond is pijnlijk omringd met kloven Doch heeft het mijn liefde voor haar Nimmer kunnen doven…

Maar toch blijven de beauties vrolijk lonken, naar allen die voorbij het venster gaan. Verwijzend naar 't plezier dat ze al schonken, proberen ze de wilskracht te verslaan. Maar ongeacht hoe schitterend ze pronken, die taartjes laat ik toch maar liever staan.…

de airmiles in haar ogen lonken mij haast om mee te vliegen warm gevoel stijgt op zij blijft zitten kijkt vluchtig rond proefvlucht afgekeurd klapwiekend zijn wij ledige lucht…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winter's lonken alleen vermoeide mannen, zomer's lonken kinderen onbevangen, ben in het najaar in alles bereid, dan bestaat géén verlies aan tijd, komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie schrijlings bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen, verschuiven dekens van de evenaar,…

Haast smekend ligt het lange gras te lonken, Maar ik doe wat natuurbeheer graag ziet. Ik maai het in de meimaand dit keer niet, Ik heb mij met een ketting vastgeklonken. Want zou ik ondanks alles toch gaan maaien, Dan gaan er nog meer bijen naar de haaien.…

je ziel te grabbel voor de hele stoet zelf ben je ogenschijnlijk in gepeins verzonken je geeft je bloot als in een openhartig boek en ziet de dames naar je lonken je waant je in een roes doch weet maar al te goed je hebt gewoon teveel gedronken…

Goed nieuws voor onze meisjes op de schaatsen: De Duitse vrouw die doorgaans alles wint Verwacht het komend schaatsseizoen een kind En dus lonken oranje ereplaatsen. Maar nog meer Duitse dames zijn te sterk. Dus Duitse mannen: doe meer liefdewerk!…

Op blote voeten, dunne enkels stond je daar genageld in het zand heb ik je beslopen achter het geluid van water in de voorjaarsnacht zag ik het lonken van je ogen wilde ik je beminnen in het onberekenbare van je blik een oogwenk het was te laat om het tij te keren…

in de verte lonken de aasgieren met nekken hongerig steeds langer -hun botontkalkend gekrijs maakt me als maar brozer – langzaam sterf ik weg uit mijn bewustzijn en laat me begraven onder scherpe snavels die ongezien snel ter plekke zijn…

vleugels bewegen verloren in het groen verdronken in de regen nog steeds om te doen alsof het nog kan vleugels verloren gevonden drogen in de zon lonken naar de horizon nog steeds bewegen ze verbonden aan elkaar toe, vlieg en zweef maar... weg…

We vergeten niet hoe licht we wegen hoe de sterren lonken naar de glans van onzichtbaarheid. We raden niet naar ons evenwicht de lichtvoetige dans van onze oorsprong. We staan op en ergens raakt onze passie verstrengeld.…

Sterretje aan mijn boom Jij spant voor mij de kroon Staat daar maar te pronken En naar ons te lonken Nu ben je niet zo ver Ik praat tegen je dierbare ster Een traan vloeit over mijn wangen Verdriet houdt mij deze dagen gevangen Door het gemis Wat nooit en te nimmer te slijten is.…

Ach, dat ’s overbodig Voor mij persoonlijk is dat ook onnodig Gedweeheid zit beslist niet in mijn aard Ik lonk slechts naar mijn vent, zeg “mijn lief knarretje” Zo span ik hem al jaren voor mijn karretje…

Want ijs kan onweerstaanbaar liggen lonken, Maar zit na één nacht vorst vaak vol venijn. Derhalve vroegen alle schaatsfanaten: “Houdt u ons op het ijs goed in de gaten?”…

De zomer begint te lonken de terrassen zitten vol de dametjes staan te pronken en brengen ons hoofd op hol. Vele liefdes zijn gezonken...…

Het einde waar je naar loopt te lonken, alle gedachten niet meer rechtlijnig maar krom. Kapot en niet meer te maken, gebroken door het leven. Het geluk kan mijn hart niet meer raken, alles weg, het goede opgegeven.…

de terrasjes lonken ze zullen mij daar zien gewoon, zo maar genieten hoppeldehup, joechei!…

Zomer is voor mij de zee, die opgejut door westenwind haar branding naar mij lonken laat. Ik kan niet anders dan mezelf verliezen, drijvend op de toppen van golven vol plezier. Ik keur ze met mijn ogen. Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

Dronken van letters lonken letterzetters, en zoeken naar de zinnen in mijn hart daarbinnen. Delg mij uit uw dagboek veeg mijn verzen weg, in de verste vergeethoek waar ik mijn letters leg.…

Waar drankneuzen Vergeefs te lonken staan Naar nog meer port En nog meer bier - Drank die ze geleidelijk Aan hun verstand Doet verliezen - Is het rolluik Van de slijterij Graniethard neergerold En het leven met weinig Geld snoeihard teruggekeerd Leven dat in alcohol is opgelost En van binnen totaal is uitgehold…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

In een vaas stonden vijfentwintig narcis(t)jes Met hun zonnige kleur Glorieus te pronken, om aandacht te lonken Hun glorie was echter vlug vergaan Na een week hadden zij er verslenst bijgestaan Droef gooide ik ze op de afvalhoop Met de belofte dat ik weer zo’n bosje koop.…