Alle inzendingen over Middelharnis Standbeeld Kind verdronken Flakkeese Radio

Het verdronken kind van Middelharnis Nog altijd is het leed niet uitgewist Zolang geleden Al denken er nog mensen aan in het heden Het verdronken kind van Middelharnis Op de Flakkeese radio het gedicht voorgedragen Het standbeeld mede onthuld Maar er zijn nog zoveel vragen Het verdronken kind van Middelharnis…

het kind, zoals het daar lag, stilletjes en levenloos, zo klein werd het zo groots dat het de wereld raakte het tumult van, wel - of - niet, met stomheid sloeg voor onze voeten ontblootte de zee dit kind in haar spiegel legde zij het neer en even hielden wij onze pas -en onze adem in…

Het is komen en gaan met Auto’s die staan Te wachten op een plek Te parkeren tussen Vrouwen met tassen & kinderen die moeten plassen. Ik wacht en de radio speelt Schoorvoetend Een melodie Een dromerig ondergronds beekje Borrelt omhoog.…

Hier ligt in haar de toekomst verdronken. Zij verbrandt de kleren waar hij in ligt en geurt, Ze kweekt nu woede in haar buik, Geen kinderen, maar soldaten, Geen moeder en geen vrouw. Naakt stapt ze de oorlog in en toont Haar uitgebrande buik en borsten Op alle pleinen waar de pijn In de stenen wordt gestampt.…

Verdronken... In alcohol...…

Hij was het standbeeld in het park bewonderd of uitgescholden zijn hart was thuis De mensen liepen hem voorbij of keken hem strak aan zijn hart zat in een kluis. hij was het standbeeld in het park.…

op dit mooie eiland voelt alles al vertrouwd pas verhuisd toch vanaf het begin niet als vreemden beschouwd een ieder groet ons spontaan als kenden we elkaar en woonden wij al tijden hier samen hopen wij op dit eindstation de tijd die ons rest te genieten toch zo af en toe missen wij bij tijd en wijle een lijvig woordenboek Flakkees…

Al eerder zag ik jou daar staan Gelijk een standbeeld, zo stil met aan je hand een kind Je kijkt me aan, je zachte ogen zo vertrouwd en echt de glimlach om je mond Ik zwaai en roep “Papa!” Ik kan niet naar je toe maar even zijn we één en warm me aan je zijn voor ik mijn ogen open…

vandaag, te weten hedenmorgen wordt in Avericht een standbeeld in brons onthuld het is ter mijner ere opgericht het was niet mijn wens maar sta daar nu verstild te wachten onder een wit laken verhuld dagen lang heb ik moeten poseren opdat het dorp tot in einde van dagen mij kan vereren na een treurige mars van de fanfare…

Het standbeeld stond gemarmerd leeg met stalen trekken genageld aan de grond voorzien van sokkel geheel gekleurd door grauwe vlekken te kijken met een blik van wazig steen niet naar mij maar door me heen…

Het is onrustig in het land Er worden standbeelden beklad…

Radio 10 verdwijnt dan uit de Ether!…

Ik kreeg wel technisch protest, de digitale radio deed zijn best Ik deed de rest. Met wat geluk van zijn uithoudingsvermogen kunnen we samen nog tien jaar verder.…

Gij hebt hem eeuwenlang gediend waardoor gij 'n standbeeld hebt verdiend neen, niet zo'n standbeeld stijf en stug met soldaat of krijgsheer op uw rug maar een beeld van u in volle glorie een steigerend standbeeld, potverdorie!…

Een gedicht is meer dan een rijmende zin er zit vaak één of andere boodschap in, Het is iets anders dan woorden alleen het bereikt een mens vaak dwars door alles heen Het geeft uiting aan wat men voelt het maakt duidelijk wat er eigenlijk wordt bedoeld, Een gedicht kan een medemens opbeuren Zijn sombere blik voorzien van nieuwe heldere kleuren…

luister naar de radio al die stemmen die van ver komen zijn opeens hier maar zo ver weg ook en de regen van het regenwoud veel luider dan het sneeuwen ergens in Siberia dat hoor je zeker bijna niet…

de radio is vol stemmen ze zingen of zeggen iets over het weer of over de erbarmloze wereld ik wil mooi weer en mededogen in deze wereld heb nu wat pijn in mijn rug en in m'n ziel de zon zal weer opkomen en weer ondergaan terwijl we weten dat ook dat gewoon niet waar is en dat hoor ik op de radio in al die vrolijke en wanhopige…

de radio had zijn vaste post op de vensterbank toegeeflijk speelde hij muziek zomers lang prat op zijn vaste plaats bij het raam het overslaand lawaai van de stad lauwe contouren van de avond toomden hem in tot een bron met kleine stem bleef hij melodieus aanzeuren tegen de nacht het steekspel van pieptonen alleen onderbroken door ruisend zoeken…

verdrietig, verbitterd, wanhopig ben ik, ik ben kwaad, woedend, ontoerekeningsvatbaar, ik weet niet wat te zeggen of wat te schrijven, de woorden, woorden, ze ontwijken me, ze weigeren me het beschrijven van dit verdriet mijn kind, mijn liefste kind is verdronken, verdwenen, onopgemerkt, verdronken, zomaar weg, nooit meer, nooit meer haar lieve…

ik ergens anders ben Dan rij ik vliegensvlug Naar het mooiste Eiland van Nederland Terug over de Haringvlietbrug Mijn Goeree OverFlakkee In mijn leven had ik nooit een wens 1 ding is zeker Hier op Goeree OverFlakkee wonen van mij veel Fans Mijn Goeree OverFlakkee We zijn trots op ons Eiland en eigen land De cultuur de taal en het Flakkeese…

Een levend standbeeld lijkt geen spieren te hebben – voor ineens een nies.…

Kijk maar naar een held van vroeger, zijn standbeeld, ach -- wat een misverstand!…

een zilvergrijs verleden van het laagland aan de zee streden grevelingen met de watergeuzen van flakkee varend van de goede rede tot de poorten van den briel trokken eilanders ten strijde tegen alva's spaanse troepen met de geuzen van flakkee in het land van protestanten hageprekers remonstranten op de vlakten langs de maas en middelharnis…

Ik had je graag gekend… Niet alleen je naam gelezen, maar hem genoemd… Dan had ik geweten welke woorden je oversloeg voor je sprakeloos en koud tot beeld verging. Want wie nu vertelt het verhaal van de held…, van zijn angst, zijn afgelegde tederheid, de zere huid van zijn handen, zijn weerloze hart dat barst, en breekt… Wie kijkt in…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

Er zijn soldaten die voor de eerste kogel de vlucht opslaan. Er zijn er die ook dood nog rechtop blijven staan...…

Ik hoef geen standbeeld nu ik niet meer leef 'k wil ook geen bloemen op mijn vers gedolven graf valse tranen hoeven er niet te vloeien toen ik ze nodig had zag ik de vrienden niet die mijn huis of nummer niet meer wisten jij had mij in de palm van je hand maar liet mij wegvloeien zoals de zee haar weg naar de horizon terug…

Uit de mist staat een nieuw standbeeld op, dat kijkt met minder verwondering naar alles. Het is al behoorlijk verweerd door wind en regen en staat zwaar in het nu herfstachtige weer.…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

ze staan daar maar in weer en wind iets te verbeelden in zoveel standen maar verstild (ik heb met ze te doen)…