Alle inzendingen over Mulle Tovenaar Sloffend

In mijn rode jurkje met de witte stippen Wandelend aan moeders hand Voorbij duinen paarse heide 't zout op lippen Sloffend sporen achterlatend door 't mulle zand Eensklaps een lied uit de wolken gewaar Getoonzet door honger dichtbij 't strand Nergens de kinderboerderij waarop ik staar Zachtjes streelt moeder mijn hand Met waterlanders…

voetstappen op straat zijn stiefelend en sloffend op de goede weg.…

Tovenaars hebben geen toverstok nodig, niets -- Woorden zijn genoeg.…

Zingen ze dan echt vroeg ik aan de tovenaar hij schokschouderde…

Als uit het niets, in het iets, als hokus pokus pas, was jij opeens daar, zo onverwacht en krachtig, jij bent....een tovenaar....…

Als los zand hangen de woorden aan elkaar dichten valt me zwaar hier en daar een zin en af toe een ingeving een magiër wil ik even zijn echter, voor mijn gemoedsrust een stuk lichter altijd een dichter.…

Als ik een goede tovenaar was, liet ik de zon het Licht over de Aarde brengen. Ik zou een beschermende rol willen vervullen, wanneer het Juiste, het Goede overwint. Ik zou de zon weer laten ondergaan en wij zouden ernaar kijken, wij zouden samen staan.…

Nogmaals dank je wel: priester, meester en tovenaar van bescheidenheid en eenvoud; jou immer heb ik vertrouwd.…

De kleurengloed van de zon en de mist creëert een mysterieus effect. Op een warme manier met die silhouetten er dan ook nog eens in. Uniek, prachtig, waarachtig, in alle schoonheid een juweeltje van een ochtend. Mist en zon geeft een prachtig symbool aan het mooie natuureffect die in al haar glans aanwezig is.…

Schildpad weent tranen Schelpjes in het mulle zand Doden ontwakend.…

De stad groeit vanzelf, alsof er geen werklui zijn -- maar een tovenaar.…

ik heb nooit in tovenaars geloofd maar jij hebt mij betoverd toen je mij de rug toekeerde en liefde in mij ontwaakte je wandelde niet uít maar ín mijn leven toen jij omdraaide en mijn wereld tijdloos maakte een vrouw als tovenaar die met haar ogen sprak met haar woorden mij liet zien en met haar heengaan mij raakte…

Tita Tovenaar, Tika en Tato Toveraap zijn trouwe vrienden...…

Ze liep daar sloffend door de lange gang van het verpleeghuis blote voeten in badslippers we zaten op een bankje in die lange saaie gang greep ik zacht haar hand ogen vol van stil verdriet keken naar me maar ze zag me niet haar gebogen hoofd zwaar van ongeschreide tranen richtte zich enkel op de gesloten deur die voor haar…

Een mulle zandweg gaat haast schuil onder struiken, ligt aan de hoeve, die, ongestoord, het oude reine landleven ademt.…

Kruip maar weg, verberg je maar, Tovenaar, Beest dat verlangt naar zijn Belle. Op een dag vind je haar wel. Ze is altijd al in jou geweest.…

Kijk d'r schuifelen kijk d'r gaan een gewezen actrice komt daar heel voorzichtig aan haar jurk vol bloemen haar make-up te dik al sloffend langs etalages niemand die haar meer kent behalve...…

gaatje in mijn hoofd mijn hoofd is helemaal, helemaal leeg nu tover ik weer de juiste woorden ja, zo'n tovenaar ben ik dus ik tover de juiste woorden voor de juiste vrouw, voor jou…

Dribbels, en geschaar, Wapperend shirt, nonchalant gebaar Rake goals, briljante boemelaar Het nieuws is, daar en openbaar George Best, "rest", als geest van de tovenaar…

rode plassen wachtend in de regen tot je naam werd weg gewist Kaal leeg eenzaam sloffend op weg naar je nieuw bestaan Dode blikken lege ogen vermoeid de hoop opgegeven Afgebeuld werden ze doorgestuurd naar een ander kamp waar ze uiteindelijk in rook zouden vergaan…

De dood staat weer eens voor de deur ga hier toch weg ik heb geen zin in jouw gezeur jij brengt niets anders dan pech intussen laat ik hem staan en ik zie hem al sloffend gaan voor een andere klus zo gaat dat dus open nooit de deur voor die oude zeur het scheelt je jaren en waarschijnlijk ook wat grijze haren.…

Maar helaas, hij glijdt weg als het mulle zand tussen mijn vingers.” Zei ik daarop: “Ik ben de tijd, het mulle zand, de zoele wind, een kringel rook.” Jij zei: “Onze kinderen, hun diep verdriet, hun blije lach, zijn in mijn hart gevangen tijd.” Ik zei: “Vergis je niet. Ze groeien van ons weg.…

het lentegroen welft zich op de zondagochtend over de gracht daartussen is de zwerver zichtbaar scheuren in de kleding een verwarde baard hij tuurt hij naar de wandelaars uit alle landen houdt de hand op neigt dankend het hoofd tot de klokken beieren voor het middaguur dan gaat hij weer langzaam sloffend naar de nieuwe…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

Vanmorgen had ik dat ... en zag toen pas Die mulle molshoop op het strakke gras…

Dat die nog steeds in tovenaars geloven Gaat mijn volwassen wereldbeeld te boven.…

Waar vingers meestal grabbelen en graaien, ontpopte Tijn zich als een tovenaar. Hij kreeg het met zijn kleurtjes voor elkaar tien duizend handen lakkend te verfraaien. Maar mooier nog is de gedachtenis: Hij heeft ons laten zien wat geven is.…

zwarte vogels hangen doelloos boven pijnboombossen aan de zee zij laten zich niet tekenen -hun vleugels zouden breken- in het zachte mulle zand hun nest is in de bomen hun klaagzang op het water nog weigert de wind hen te voeren overzee…

(Aan Johnny van Doorn) De dichter een tovenaar, een derwisj een ziener een zegger van zijn kabbala van klanken Een zachte stem in een struikelende cadans De hal der kennis die slechts toegankelijk is voor wie door de stilte zijn gegaan. Een magistrale stralende zon.…

Verharde wegen aangestampte paden soms een nieuwe route op blote voeten door de modder het mulle zand een hek een bord stop eigen terrein niet buiten de paden lopen honden aan de lijn maar in de verte blijft de buizerd roepen…