Alle inzendingen over Nachtuil

Maanvale stralen Wijzen de nachtuil zijn prooi Die hem leven doet.…

Ik regeer als een vorst over al het nachtelijk gespuis, over vele konijnen en talloze soorten muis die wroeten en woelen tussen gras en angstig schuilen in struikgewas. Dit alles is echter vergeefs en overbodig, al dat geritsel en gerutsel is onnodig. Schrikwekwiekend zwaai ik met mijn vlerken en verricht ik mijn koene roofdierwerken. Als…

de nachtuil waakte over de stilte die klonk maar verroer zich niet. getik van de wind schuwde over donkere zijde en angst sloop binnen…

dromen schreeuwen in de nacht woorden zitten diep van onder meeuwen krijsen de nachtuil lacht zijn nek draait aldoor ontkennend, hij staat nog op wacht wijl ik tegen de herinnering praat, roep, zucht en mezelf achterlaat…

En weer kwam daar een quasi ei voorbij gehuld in rode schijn van poëzy gelegd in 't dode bladerengetij de nachtuil braakt en draait haar nek opzij O zon, wie baant de weg voor jou en mij?…

er zit een nachtuil op het randje van het raam je blaast ernaar en danst de hora voor jou alleen eb straks draait de veertiende dag zich om toch zijn er hoge golven binnen zitten koningen de bekers al geheven hun voeten op je graf even was jij god…

Men verhaalt, dat de zwaluw haar nestje ontwijkt, Als de stormwind de gevel doet kraken; Maar de nachtuil keert in tot het huis dat bezwijkt, Waar ze bouwt in een klove der daken.…

Vliegen is voor mij geen vlucht maar het doel van mijn bestemming. In de lucht ben ik zonder remming en slaak ik nooit een wanhoopszucht. In cadans deinen mijn vleugels, de dwarrelwinden zijn mijn element. De turbulentiestromen zijn mij bekend, de thermiek trek ik aan teugels. Vrijheid is mijn noodzakelijk lot, ik baad niet in modderpoelen…

Zij kijkt mij aan met kleine stippen zij heeft geen naam, weegt niets, geen blad voelt zich betast hoe stijf ze ook zich vastklemt straks als ik het wil. Ze is een driehoek van wit dons, haar poten haken in mijn hand. Geluk waar toch geen naam voor is dan schoonheid die je zelf niet kent. Je hoort het suizen er is een betekenis het is…

In het nachtlicht koestert zich selène ze zucht maakt zwijgend zachte slaapgeluiden Een nachtuil waakt en houdt zich op de vlakte zijn alziend oog en orenpaar gericht op wat zich afspeelt in het diep verborgen nauw waarneembaar ondermaanse zicht Nu zij in morpheus' warme armen ligt trekt zij haar moerbeizijden vacht omhoog haar…

de blauwe nacht zwijgzaam en stil nachtuilen dier en avondmens een nachtelijk kantoor je kunt niet binnenkomen er is geen deur tankstation aan het einde van een snelweg het huis in de buurt van de spoorweg in de ochtendzon zit zij op het bed staart naar buiten wat gebeurt er als je alleen bent in een stilgevallen stad…

steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze stille nachten waarin de nachtuilen…

Ik ben een blauwbilgorgel Ik lust alleen maar korgel, Behalve als de nachtuil krijst, Dan eet ik riep en rimmelrijst. Rabijst! Rabijst! Rabijst! Ik ben een blauwbilgorgel, Als ik niet wok of worgel, Dan lig ik languit in de zon En knoester met mijn knezidon. Rabon! Rabon! Rabon!…

Nachtuilen vinden weer trots puffen veren tot winterkleed vleugels wenken tot wijze stilte wieken ronden ijl, ijler, hoog. Zo droom ik late avonduren zonder tijd, zonder doel, zomaar. De winter ruist al in het hart, hoop blaast mijn vingers warm.…

De dagelijkse voeten dwalen, reizen af naar ondoorgrondelijke wegen daar in de verte, intimiteit verlegen buigen de bomen weerbarstig tussen de spanning van emotie en frustratie, de stille winddag neemt bijna afscheid loopt over het oude bospad van het duistere nachtwoud het grote bos nabij de stad grote nachtuilen roepen van onrust…

Vaak smakeloos en laf, vaak priester van het schone; Hier nachtuil tussen 't puin, daar aad'laar op de rots; Nu beuz'lend als een kind, in nietigheên verloren, Dan zaam'lend in zich zelf 't licht der gedachten Gods!…

elke klank verstilt de tijd vertraagt wanneer mijn lief naast mij ligt ze ademt diep slaperige tijd waarin ik met haar aan mijn zijde lig de kaars dooft uit de avond valt je doet de deur op slot het boek valt op de grond en buiten in het duister rollen de seizoenen door als golven in de nacht, de wind is warm de nachtuil…

Net als de vleermuizen, nachtuilen en mollen schuw ik het daglicht, waar de bedrijvigheid prat gaat op zijn oppervlakkigheid en snelheidsoverwinningen, wat mij allemaal gestolen kan worden, al dat zogenaamd gewichtige gedoe van al die slaafse werkmieren, die hun status en imago refereren aan illusionaire poeha.…

sloegen wij ons tabernakel op en woonden er een wijl de torenspits benam het uitzicht half, maar wel de ganse dag van opkomst tot zonsondergang de bronzen slag tot middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen, stierf de laatste klank weg na het middernachtelijk uur en legde je je oor te luister dan hoorde je de hese roep der nachtuil…

struikgewas fietspomp luchtkasteel meelfabriek ballotage Hermitage ducktape cassetterecorder walkman paarden mennen bang hard wegrennen wegwedstrijd mentaliteit majesteit ontbijt eitje kiwi rivierbedding bordelen bedelaars barbaars arsenalen banaal bananen mannen vrouwen kinderen ouderen levenden doden duiden huilen uithuilen nachtuilen…

Ik denk aan U, wanneer, de maan verrezen, In 't donker landschap laat de nachtuil klaagt, De Noorderkim nog de afglans houdt in wezen Van 't Zomerlicht, dat nauw verbleekt, weer daagt.…

Wij woonden ooit een wijle tegenover klokkengalm de torenspits benam het halve uitzicht de ganselijke dag van acht uur af de bronzen slagen tot de middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen De laatste klanken waren weggestorven rond het middernachtelijke uur hoorde je de verre hese roep de muizenjacht der nachtuil was begonnen…