Alle inzendingen over OPWAAIEN

een vlucht regenwulpen opwaaiende zomerjurken hersenschimmen de herinneringen zien mij…

Ik bedoel kist En als er gecremeerd is Zal dat dan nog veel stof doen opwaaien?…

Marilyn Monroe's Poster met opwaaiende rok; Heb ik ook, zegt Truus Maar loop er niet mee te koop Haar man grijnst schaapachtig…

opwaaiende kilt onthult iets ongehoords een echt Schots klokkenspel ~~~~~ wat hoort echt bij de kilt door Schotten gewild een fraaie doedelzak…

I’ve got you under my skin Opwaaiende zomerjurken In een hete stad Mannen tekort In 1943 Dancing cheek to cheek Met invalide frontsoldaten Een langzame saxsolo Geeft de Indian summer Een erotische lading Ze lacht naar mij Ik hou haar stevig vast Zomerzotheid In de grote stad Opwaaiende zomerjurken Die de dode helden vergeten I’ve got…

Wintermorgen: blij zingt de merel zijn lied van de duisternis. Fijne sneeuw stuift voort: éven is de wereld wit, dan grauw als daarnet. De boer dwaalt en zoekt op zijn weiland, ziet ergens nog een witte zon.…

zoek niet naar het grote geluk maar tel je kleine gelukjes: de snelste rij bij de kassa, een vrij tafeltje op het terras, een opwaaiend rokje... die optelsom is altijd groter dan het grootste geluk…

Opwaaiende vachten, geluidloos gesnuif, staarten in wit, grijs en blauw. Eindelijk terug in de lucht.…

Zijn oortjes & de tegenwind zijn oude bekenden Dansen dartel om elkaar de tango van de tegenwind De wind brengt de oortjes in een handkus naar zich toe Zijn oortjes wapperen opwaarts liggen soepel golvend op de wind op de wind En brengen olijk Een hooggeheven groet Aan hun aloude makker de tegenwind…

kan het zijn dat jij gesloten bent een oester die zich alleen thuis voelt in ondiep water van oceanen dat je weinig stof doet opwaaien ik je kan openen al weet ik niet hoe dat het jou niet uitmaakt op welke bodem je leeft hard of zacht kan je dat zijn?…

Je gaat wel zitten en je kunt iets zien evengoed: een plant op tafel, een opwaaiend gordijn op een zomeravond, en je kunt iets horen, zoals de voorspelling van een hevig onweer op de radio.…

Het meisje staat als het centrum van een grote stad tussen het opwaaiend vuil Park in de avond slaapt de roes uit van een orgiastische familiedag De wind leidt de patatbakjes naar de vrouw met de dode ogen Roekeloos nestelt de mayonaise zich in het lange golvende haar Mussen strijken op haar neer zodat ze zich tegoed kunnen doen aan wat…

kaatsten het zinloos gesprek echo’s dolden in holle frasen ramen donkerden in de zee van misverstanden die zich ontrolde op stranden vol onbegrip de discussie met een spervuur van woorden emoties vlamden in gesticulerende handen een krijsende meeuw klaarde de lucht nam stilte mee in het koninklijk landen wij lachten om zijn opwaaiend…

Vaak zie ik ’s zomers vrouwen manoeuvreren, zwaarbillig zwetend op hun fiets. Dat kan nadenkend stemmen en zo peins ik dan hoe of ik later wil reïncarneren. Als architect, als arts, als man van adel, desnoods als aap… maar nóóit als dameszadel!…

Was Marilyn nu nog maar in ons leven Dan zeiden we: wat blijft ze toch gewoon Dan waaiden alle asbestwijken schoon En zou de wind een extra duwtje geven Aan Edith Bosch en Marianne Vos (Zij achterop bij haar! Dán gaat het los!)…

een gerenommeerd man van herhaalde naam als het ware zodoende niet van vrouwelijk geslacht deed jurken lichten en spoorslags ogen verblinden zonder aanzien van jaartal tot aan het einde bericht…

Zo'n vondst doet zeker heel wat stof opwaaien! Of laten wij ons weer een oor aannaaien?…

ik zoek waarheid uit de sprookjes van vandaag in spelletjes van gisteren de stukjes leven van het afgelopen jaar waar is mijn testament het werk dat voort blijft leven als ik er niet meer ben heb ik wel iets te geven waardoor men mij nog kent of ben ik te lang van stof geweest zal niemand het doen opwaaien hooguit nog mijn…

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

Verblindend witte ochtenden de geur van opwaaiende lakens het rammelen van wasknijpers in een klein emmertje. Koorts en koele handen een schaal met stukjes appel mysterieuze gezichten op het behang. Veel later, het fletse besef in je blik bij elk vertrek: je was geen partij voor de verte.…

't is hij die afwacht Rimpeling in het water opwaaiende veren? "Tot as" zullen wij, wezens, wederkeren De vis liever eerder dan ik..., visser.…

Dieu créa la femme impuls tot inspiratie eeuwig enigma La deuxième sexe de opstanding des vlezes kardinale fout Blikvangend en blozend opwaaiende zomerjurk struise blondine Superlatieven schieten soms een trap tekort overtreffende…

sierlijke pirouettes laten je rokje hoog opwaaien getatoeëerd, met innerlijke zorgen sla ik je gade... de “silhouet illusie” laat mijn hoofd even tollen mijn bloed en haar bloed het kruipt, het stroomt vloeit inéén in hetzelfde hart en dat... dat voelt echt zo goed, mijn kind!…

poëzie is meer dan een vlucht hoorde ik in het verhaal van de stadsdichter die het stof deed opwaaien tussen schimmen van eens overleden woorden hij ontkleedde zijn bruiden en bedekte borsten met rijpe mond de handen vrij van wonderlijk gemis het podium volgde zijn bed en ik glimlachte verder naar het verleden…

in het oog met de dood zing ik zacht zacht zal ik zingen over dingen die pijn noch stof doen opwaaien zullen jij en ik mijmeren over al het zeldzame dat ons nadert tot op de huid ik fluister het verhaal van de parelmoervlinder die ruimte vindt in het ruige blauwgrasland die de bloemen en jou zachtjes beroert in het oog…

voor Olivia Neen, geef mij de duinen aan zee, een flinke bries, een lage lucht, de sfeer van onstuimig, herfstig weer bij noordwestenwind, neen, de duinzoom van dit vlakke land laat mij niet los, dit overgangsgebied, het is als met de zoom van een bol opwaaiende vrouwenrok, een mysterieuze overgang die een ondeugende droom bevat -…

laat me niet dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn…

een anekdote uit 1958 uren hadden mijn ooms staan dreggen in de trekvliet langs het jaagpad tot eindelijk na een heleboel niets opa's fiets aan wal werd gebracht er ontsnapte een zucht van verlichting die golfjes deed opwaaien over het water...…

haar voorkomen zo gracieus tederroze het gelaat zachtgroen de stralende ogen, opwaaiend, speels, het gouden haar maar het was haar oprechte ziel, vol medeleven, die mij deed smelten haar glimlach als de dageraad stal mijn hart, die zomerdag eenzaam in opgewekte menigten is het gevlucht, m'n hart ver weg, op zoek naar die vergane tijd…

om me heen lag de bloei en ik wilde komen tot aan je woorden we hoorden de ochtend bewegen, verdeeld over het licht van de verte en het gedicht dat ik voorlas was als het meisje dat haar stilte droeg naar het opwaaiend papier zo ver van armen die ze in en uit wilde lopen dag na dag je bent boos en blij, zei je en…