Alle inzendingen over Ontdooide woorden

Wanneer verliefde woorden ontdooien in de mond waarin ze worden uitgesproken wordt al het andere verzwegen hebberigheid van geluk, of wordt op een andere manier beschreven, uit het brein van de hemel van Brusselslof composities uit een evoluerende letterbak verzameling van stof waaruit we zijn gemaakt elke korrel zand herbergt een…

Zo hard geweest al die tijd voor zichzelf en voor anderen maar nu door een woord vol warmte ontdooid en bevrijd.…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

gestorven tranen van ontdooide verlangens bevriezen langzaam…

in snelle pakken staan ze ijskoud bevroren het startschot ontdooid…

als ijspegels ontdooiden we met messcherpe kantjes nog lang niet de warmte maar al wel dicht bij elkaar…

geleden overwonnen Haat verdwenen Het hart ontdooid Ontdooid door veranderde tijden Eenzaamheid is niet meer Het hart begint iets te voelen Vriendschappen ontstaan Een vriendschap uitgegroeid tot liefde Kan alle pijn verbannen Alles is over Overnieuw begonnen Het hart dat weer lacht Niet bang is Het geluk aan zijn zijde Een sterk…

je bleef staan stopte met bewegen je ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar schuld en de schande tranen die kwamen want…

je bleef staan stopte met bewegen ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur in de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar in schuld en de schande tranen kwamen want liefde…

ik wil dichter zijn bij jou met steeds meer woorden in het krijt staan sprakeloos van al mijn zinnen die jij hebt losgemaakt in mij toen uit jouw lenteogen al het winterwater smolt ontdooide willekeurig elk woord dat hiervoor stond hoger klom de zomer tot de dag totaal was uitgerekt waar op de ijle toppen van de kortste nacht geen…

Nog even geduld en de winterwoorden zijn ontdooid die zullen vloeien naar lente-akkoorden uitbundig met bloemen getooid en in prachtig groen gehuld…

viel en de sneeuw - zichzelf - ontdooide o - communicatie jij prachtig levend schepsel jij bent het begin en het einde van al het lijden...…

ineens was er de koude wind die scherpe woorden sprak dun tochtte in uithoeken warmte uit de ronde zinnen vrat de kleur vervaalde van mijn doeken waarop ik beelden schreef en strofen hakte hij pakte mijn gedicht blies de sneeuw en vorst rechtstreeks in mijn gezicht en lachte maar ik ontdooide in jouw lezen jij hebt mijn…

de laatste zon de hemel wolkt zich dicht winter mij bevries de warmte die ontdooide plak mijn adem in sterren op breekbaar glas vergeet maar niet wat was…

Jij kwam van uit het noorden En je blik ontdooide De ijskristallen In mijn ogen. En hoe we liepen Over besneeuwde velden En later wij twee En samen Ingekuild in een decemberhuis Ons slechts verwarmend aan woorden Waarmee we een verhaal verzonnen Van een veel te vroege lente.…

een kleine lente ontspon zich in jouw wintercocon zon wikkelde de draden af die schaduw gaven zacht ontwaakten maanden slapen in het eerste licht dat vorm gaf in het strekken van nieuw leven zag je vleugels strak ontplooien kleuren die ontdooiden je koos als regenboog een fladderende vlucht vrij in helder blauwe lucht…

Ontdooide van een lange winter. Intens, diep, warm en zielsveel houd ik van jou. Wat begon met een twinkeling en een opspringend hart. Is uitgegroeid tot een boom. Jij bent de stam waar tegen ik rust. Bladeren die mij verkwikken, wanneer de hitte alom aanwezig is.…

ik heb je gezocht stenen ontdooid ze spraken me tegen verwezen naar rotsige formaties uit oeroude tijden ik wist dat er voor jou niets veranderd zou zijn jij kende enkel de permafrost aan je ijskoude borst…

Het zwijgende ontdooide en bevroor spraakzaam vanuit een donkere diepte als ziel even verlicht weer opstaande nu definitief aan het lijf ontvlucht. Woord en daad zijn te vlug vertrokken het behoeft niet meer gemeten te worden. © 31-1-2000…

Dit is overmacht lief we gaan niet hard water tot aan de kade dauwdruppels in de mist het hart ontdooid ben je daar waar je wil zijn elke dag weer een laatste dans ik begin van voor af aan…

Vlaag van vreugde en welzijn Aanschouwen van de golven is zo fijn Met een rustig gehoor op de achtergrond De sfeer is zo mooi, iedereen zo pront Onbelemmerd zijn wij op ons mooist Extravert; iedereen is ontdooid…

Die arme Otzi, eeuwenlang geleden Hoog in de Alpen door het ijs gezakt, Bleef tot nu toe als ijsmummie intact, Maar wordt nu toch ontdooid en stukgesneden. Het was natuurlijk nooit zijn laatste wil, Maar bij een oermens telt geen codicil.…

de stilte is gestorven aan prille woorden zwijgende strakke lippen ontdooiden aangeraakt door de echo van zachte golven die de duwende lucht ontkooiden een nieuwe schepping werd onstuitbaar verworven bevroren in diepe levensaders verstokt in lijfelijk gelid waar een moedeloos verloren gemoed de keel vernauwde door een hart dat bloedt…

raapt luchtig wat gevallen is en gaaf wolken drijven vluchtig, over tijdloos woorden duchten en haar enige paraaf…

de liefde keerde in zichzelf als een verscholen vogel verwaaide met de wind over het drassig veen en flarden wolken dreven als de warmte van jouw lach steeds verder af onthulden het geheim van een ontdooide bovenlaag op een bevroren bodem…

Ik heb de hoop al opgegeven, maar er is nog 1 wens onvoltooid; namelijk dat ik word ontdooid, door jou gelukkig verder te zien leven.…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

Ontdooid slaan mijn oogleden Verward zich opwaarts, wijd Als wonden zijn gesloten En lichaam, nu bevrijd In napijn is ontwaakt Denkend aan die ongeziene daad Bewusteloos te zijn aangeraakt Kwetsuur tot een geheel gemaakt Terwijl enkel de gedachte Een pijnkreet heeft geslaakt…

Naast mij wordt zelfs een nurks ontdooid. Wat is-ie in z'n sas! Ik vraag me af, of Wilders ooit zo 'n schattig kindje was.…

van betekenis Loze kreten in de ruimte Over liefde en het gemis Te laat voor je terugkeer Dat wil ik niet meer nooit Al lach je nog zo liefelijk Ik raak niet meer ontdooid Te laat voor je verzinsels Fantasievol en zo creatief Al overstijgt tijd alle pijn Eens had ik je in en in lief…